Æskan - 10.11.1898, Blaðsíða 2

10
ikauíarnir.
Bannes og Ástríður voru systkin. Þau
\ voru bæði í barnaskólanum, sitt í livor-
um bekk. Hanues í 6. bekk en Ástríður í 5.
Þau höfðu altaf verið ofarlega 1 bekkjun-
um og kepst hvort við annað. Pabbi þeirra
lofaði þeim, að hann skyldi gefa þeim báðum
nýja skauta, ef þau yrðu bæði efst, hvort í
sinum bekk næstu röðuniua fyrir jólin. JÞeim
þótti dæmlaust gaman að renna sór á skaut-
um.
„Að verða efst“, liugsaði Ásta, „það get
ég aldrei; ég er sú fjórða núna. Þeir, sem
eru fyrir ofan mig, eru svo duglegir, að
ég get held ég aldrei komist upp fyrir þá.
Það er hann Steingrimur i Norðurbænum,
Þórdís Pálsdóttir og Pétur Þórðarson; þau
eru öll svo dugleg; nei, ég kemst aldrei upp
fyrir þau. Eu hann Hannes er alveg viss að i
i‘á skautana; hann er sá þriðji og það eru i
ekki nema tveir, sem hann þarf að fara upp
fyrir. Eg ætla samt að reyua; dæmalaust
væri gaman að geta það. Ást.a las nú liverja !
lexiu svo vel sem hún gat og fékk miklu
hærri vitnisburð en hún hafði nokkru sinni
fengið áður, og sama var að segja um Haunes.
Nú nálgaðist röðunin og þau reiknuðu út
hjá sér á kverjum degi, til þess að sjá hvern-
ig það gengi. „Eg kemst aldrei upp fyrir
hana Þórdísi11, sagði Ásta tveim dögum fyrir
röðunina. „Húu hefir tvær tröppur fram yfir
mig; nei, hún verður efst“. „Já, og ég get,
iieldur ekki orðið efstur“, sagði Hannes, „ég
kemst aldrei upp fyrir hann Nonna“.
Þau keptust við eins og þau gátu, systkin-
in; lásu allar lexíurnar á kvöldin áður en
þau háttuðu og létu vekja sig kl. 7 á morgn-
ana til þess að geta lesið þær yfir aftur áð-
ur en þau færu í skólann.
Þetta dugði; þau urðu bæði efst, hvort 1
sínum bekk. Þegar búið var að raða, hlupu
þau heim, sýndu pabba sinum vitnisburðar-
bækurnar og spurðu hann, hvort þau fengju
nú skautana. Hann fór jafnskjótt til járn-
smiðs og keypti handa þeim ljómandi faliega
skauta. Tjörnin, sem var þar skamt frá, var
nýlögð og ísinn reunsléttur. Það var stilli-
logn og heiðskírt veður. Nú fóru þau af stað
með skautana sína og leiddust. Þegar þau
komu að tjörninni, sýudist þeim ísinn vera
veikur. Þau höfðu engan staf, eu Hannes
stappaði með fætinum á ísinn til þess að
reyna hann. Þið sjáið þau á myndinni, þar
sem þau eru að fara út á tjörniua. Þarrendu
þau sér lengi á nýju skautunum. Þar voru
mörg börn önnur, en enginn átti eins fallega
skauta og þau. Svo fóru þau heim til þess
að lesa. „Við verðum að halda áfram að
lesa ve]“, sagði Hannes, „við megum ekki
hætta því, þó við höfum fengið skautana“.
„Já, við skulum borga honum pabba þá með
því að lesa vel í allan vetur“, sagði Ásta, og
þau gerðu það. Þau voru efst allan veturiun.
Sig. Júl. Jóhannesson.
(Eftir Topelius).
(Framh.;.
Það voru liðnar 3—4 vikur fram yfir jól
og enn þá var nótt í Lapplandi. Það var
hvorki morguu, hádegi nó kveld, það var
eiuungis nótt. Oft var heiðskírt veður og al-
bjart af stjörnuljóma, norðurljósum og tungl-
skiui. En Litla-Lappa leiddist að sjá ekki
sól; það var svo langt síðan hann hafði séð
hana. Haun var nærri því búinn að gleyma
hvernig hún leit út og þegar hann heyrði tal-
að um sumarið, mundi hann að eins eftir því,
að þá ætluðu mýflugurnar alveg að gera iit
af við liann. Hann óskaði því helzt, að aldr-