Æskan - 14.04.1902, Page 5

57
ferði þínu,“ mælti hún hátíðlega. „Siðan
eg kom úr fangelsinu, hefi eg lært, að það
er að eins ineð hans Jijáln að vér getum
rekið illar tilhneigingar úr hvtga vorum.
Eg hefi aldrei verið hneigð fyrir leti og
ósannsögii, en þess meira hefi eg qrðið að
berjast við dramb og hégómagirni, en eg
hefi beðið guð að hjálpa mér, og hann hef-
ir hjálpað mér.
Amma Léons var dáin 4 árum áður en
saga þessi gjörðist og hvíldi við hlið eig-
inmanns síns. Faðir Léons hafði seqt son
sinn til Parísar til náms. Reyndar hafði
amma Jjéons, sem þekti lundarfar haps,
varað son sinn við því og sagt: „Hafðu
nákvæmar gæt.ur á honum“, enfaðir hans
skelti við því skoiieyrunum og hafði álit-
ið nægilegt, að sonur 'hans hafði fengið gott
uppeldi og þvi látið hann mestmegnis
hugsa um. sjálfan sig.
„Hann er nægilega gamall t.il þess.“ mælti
hann“, og á hans aldri varð eg að sjá um
mig sjálfur". Það sýndi sig að kvíði ömmu
hans hafði þó verið á of miklum rökum
bygður. Leti, væi'ugirni og slæmur félags-
skapur höfðu liaft sömu áhrif á hann og
marga aðra. Hann var sokkinn i bo.tn-
lausar skuldir, geiði ekki neitt, og svo ieit
út, sem samvizka hans væri sofnuð, unz
rauðu skórnir vöktu hann alt í einu af
værum blundi. Nú stóð amma hans hon-
um lifandi fyrir augum, og göfuga og óbilandi
kjarklyridið hennar, sem var sameinað kristi-
legri auðmýkt, og þó einkum viðburöur sá,
er hún hafði sagt honum úr æfisögu sinni.
Hann mundi nú með kinnroða eftir þeim
miklu loforðum, er hann hafði heitið sjálf-
ur, en efnt svo illa, og hinum hátíðlegu
orð.um ömnru sinnar.' ;gn hvað hann háfði:
hugsað Ipið mn þetta ; aldrei haíði hann.
beðið guð að styðja sig gegn freistingun-
uxn i þessari stórp borg, ög vegna þess
höfð.u þær yfirbugað hann pvo, að þær vorui
næ.rri orðnar hoxium til tortímingar. ,
Alla nóttina. vakti hann. með sáru sam-
vizkubiti ,og alvarlegri iðrun yfir fyrri
breytni sinni; en þegar lýsti af degi, tók
hamj saman faranguj- sinn og fór heim til!
föður síns. Hann fann, að hann varð að'
byrja nýtt líf langt í burtu frá freistjngum'
höfuðstaðarins; en jafnframt hafði banni
séð, að hans eigin áform og hátíðlegu lof*
orð gátu litlu til leiðar komið. Upp frá
þessu bað hann guð um að hjájpa sér með'
að verða að nýjum xnanni, og að faðiiinn
á himniim tæki á móti hinum týnda syni
með opnum örmum, eins og hann vai”
ástúðlega meðtekinn heirn til föður síns.
(Ur „Fort. for Ungdommeu".)
Sumarfuglarnir.
Nú er sumarið bráðuxn komið og þá:
fara sumaifuglarnir að vitja okkar, hér á
kalda landinu norðast við heimsskautið;
þeir koma hingað sumar pftir sumar þrátt
fjö'ir það þó þeir séu rændir eggjurn sínum,
og prakkaralegir spjátrungat séu að kveðja
þá' með byssuskotum sípum á haustin,
þegar þeir eru að hópa sig undir burtför
sina af ræningjalandinu; ekki einungis
foreldrar eru drepnir frá bönium og börn
frá foreldrum, heldur eru þeir særðir, mörg-,
um og stórunx sárum, eða limlestir á ann-
an hátt, svo lífið pínist úr þessum vai'nar-
lausu fögru og inndælu skepnum.