Æskan - 24.01.1903, Qupperneq 6

ÆSK AN.
okkur. Vi'iztu, hvað Karl á Hóli sagði við
mig i skólanum i dag? Við urðum dálítið
ósáttir, og svo kallaði hann á eftir mér,
og sagði, að pabbi væri fyllisvín, sem brendi
upp kornið fyrir fólki. Þú veizt, að hann
brendi kornið fyrir bóndanum á Hóli á
dögunum, þegar hann átti að þurka það.
Hann var nú fullur þann dag; en hann
sagði, að það hefði kviknað í því af óhepni.
O, það er óttalegt að sjá og heyra annað
eins um pabba sinn.“
Börnin voru í gömlu mylnunni; það var
regn úti, og þegar þau voru neydd til að
vera inni, veðursins vegna, kunnu þau bezt
við sig í mylnunni.
Klsa þagði dálitla stund. Hún sat í
þungum hugleiðingum og studdi hönd undir
'kinn. I3að var sorgleg uppgötvun þetta,
sem þau höfðu gert.
„Sér hann það þá ekki sjálfur?" spurði
hún loksins.
„Eg veit það ekki,“ svaraði Bertram; „en
svo raikið veit eg, að þetta er hættuiegt,
því þegar maður er fullur, þá veit maður
ekki, hvað maður gej'ir, og það hafa oft
hlotist slys af því. Betta ætti nú pabbi
líka að vita. Hann heflr oft talað um það;
en nú er hann sjálfur oft drukkinn. En
það getur verið, að hann viti ekki af því.“
Bertram tók upp hálmst.rá og fór að
tyggja það.
„Veiztu, hvað eg vildi?" tók hann aftur
til raáls. „Eg vildi helzt segja það við
hann sjá]fan.“
„Ertu frá þér? Segja það við pabba?"
„Já, því ættum við ekki að geta sagt
það við hann og beðið hann að liætta, þó
hann sé faðir okkar? Einmitt þess vegna
ættum við að segja það, og bjarga föður
okkar. Þvi þetta fer aldrei ve). Það sé
eg. Veiztu, hvað kennarinn hans Axels
sagði sunnudaginn, sem eg kom til hans
og fór á fundinn meðhonum? Hann sagði,
að þegar maðurinn sæi áfengi eða findi lykt
af því, eða að eins hugsaði um það, ef
honum annars þætti það gott, þá léti hann
ganga til heilans þessi boð: eg vil fá mér
dálítið. Og svo sondir heilinn boð til handa
og fóta: farðu og di'ektu. Og svo fer hann
og gerir það. Svo sagði hann líka, að eftir
þvi sem maður sendi boðið oftar, eftir því
gengi það fljótara, og eftir því sem hendur
og fætur hlýddu boðinu oftav, eftir því yrði
þeim það tamara. Og seinast gengur þetta
eins og af sjálfu sér, nærri því án þess að
maður viti af því sjálfur, eða ráði við það.
En þá sagði hann, kennarinn, að það
væri kallað vani. Svona getur alt orðið
að vana, bæði gott og ilt. En það, sem
yrði vondur vani, sagði hann, að við yrðum
að striða á móti; annars yrði það hættulegt
fyrir okkur. Og svo sagði hann, að drykkju-
vaninn væri einn hinn hættulegasti og ljót-
asti vani.“
Elsa tók mjög vel eftir þessari ræðu.
„Kannske við getum fengið einhvern t.il
að segja pabba það,“ mælti hún með ákafa;
„til dæmis doktor Berg.“
„Doktor Berg! Jú, það væi'i nú maður-
inn! Yeiztu ékki, að hann drekkur sjálfur?
Nei, nú skal eg segja þér meira um þetta.
Hannútskýrðiþettasvonákvæmlega, kennar-
inn. Hann sagði, að eins og málþráðurinn
gæti ekki flutt tvenn boð í senn, þannig
gætu heldur ekki þræðirnir, sem ílytja boðin
til heilans, gert það; en það eru taugarnar.
fess vegna er áríðandi að loka leiðinni
til heilans, en það er ekki hægt nema með