Æskan - 24.01.1903, Blaðsíða 7

Æ SKAN.
35
því að senda annan boðskap, sem þannig
hljóðar: bragðaðu ekki áfengi, og fá þú
aðra til að gei'a eins. Af þessu sérðu, að
sá, sem drekkur sjálfur, getur ekki barist
á móti drykkjuskapnum hjá öðrum."
Elsa kinkaði kolli. Hún skildi það. Pað
var auðsætt, að Bertram hafði góða hæfl-
legleika til að gera sig skiljanlegan.
„En hvernig eigum við þá að fara að
þvi að „ioka leiðinni" og berjast gegn
áfenginu?“ spui ði hún.
„Án þess að segja það við hann,“ bætti
Bertram við.
Já, það var gátan. Elsa fann ráðning-
una.
„Bertram," sagði hún nokkrum dögum
siðar; „við skulum byrja á því að berjast
sjálf á móti áfenginu. Þú veizt, að pabbi
tekur svo mikinn þátt í öllu, sem við gerum.“
Bertram sló á lærið svo fast að hann
hefði víst kveinkað sér, ef einhver annar
hofði gert það.
„Bravó!“ hrópaði hann. „Það gerum
við! Og svo framarlega, sem við höfum
ekki byrjað baráttuna áður en iangir tímar
liða, þá skal eg standa á höfði alla mina æfl. “
Þetta var reyndar nokkuð djúpt tekið
í árinni. En Ðertram varð þó laus við að
standa á höfði.
Fyrst var áríðandi fyrir þau að stofna
bindindisfóiag, þar næst að fá fleiri til að
vera með og til að skemta á fundunum,
og loks var hið þriðja, að fá leyfl hjá föður
þeirra tii að mega halda hátíðasamkomu
úti á enginu hans. Alt gekk eftii' óskum,
og þar kom loks, að Green malari fókk
sjálfur löngun til að stofna bindindisfélag
fyrir fullorðna; varð hann þar fyrsti og
helzt.i meðlimui' og líflð og sálin í því.
Þannig varð „leiðinni lokað“ fyrir hinum
hættulega boðskap. Malaranum var bjargað
frá hinum margvíslegu hættum, sem yfir
drykkjumönnunum vofa, og frá þeirri gröf,.
sem þeir oft leggjast í löngu fyrir tímann..
Erfið orð,
Þegar þið farið að læra erlend tungumál,
munuð þið án efa hitta fyrir mörg orð,
sem þið eigið erfitt. með að segja. En
haflð þið ekki tekið eftir, að það eiu .líka
til orð á móðurmáli ykkar, sem mörg börn,
og kannske fullorðnir líka, eiga erfitt með
að segja? Eg slcal benda ykkur á tvö, en
sjálfsagt eru þau miklu fleiri.
Begar móðirin spyr son sinn eða dóttur:
„Hefir þú gert þetta?“ þá kemur það
oft fyrir, að börnin eiga erfitt með að
segja: „Já.“ Annaðhvort svara þau: „Nei,“
eða: „Eg var narraður tii þess,“ „Eg gat
ekki gert að því“ o. s. frv. En að segja:
„Eg gerði það,“ það er oft næsta erfitt.
Annað, sem ekki er auðveldara, er þetta:
„Eg bið fyrirgefningar. “ I3að kostar oft
ekki iitla baráttu að koma út þessu orði.
Þótt börn finni það vel, að þau hafa gert
rangt, og hafi jafnvel kannast við það, þá
er þó alveg eins og munnur þeirra sé lokaður,
þegar þau eiga að fara að nefna fyrirgefningu.
En vór verðum að yfirvinna sjálfa oss
og gera undir öllum kringumstæðum það
sem vér vitum að er sannast og réttast.
---ooo---