Æskan - 01.04.1907, Síða 3

ÆSKA N.
59
að; foreldrarnir leituðu að börnum sin-
um, og bæri svo við að þau findust,
voru allar sorgir sjatnaðar og bölið
gleymt. Býlin risu vír rústum, á ökr-
um og engjurn gekk kornið og græn-
gresið í bylgjum. Nýöld var aftur upp-
runnin.
Meðan á ófriðnum slóð, höfðu sysl-
kini ein, drengur og stúlka, verið her-
numið og fiutt burlu til framandi landa;
þar lröfðu þau komizt til góðra manna,
sem tóku þau að sér. Liðu svo mörg
ár og ólust börnin þar upp og áttu liið
bezta allæti, en þrátt fyrir allsnægtirnar
gátu þau ekki gleymt foreldrum sínum
né föðurlandi.
Þegar svo komu þau tíðindi að friður
væri kominn á í Finnlandi, og að þeir
sem vildu, mætlu snúa heim aftur, tók
börnin að fýsa heim, og báðu þau um
orlof lil fararinnar. Hlógu þá velgjörða-
menn þeirra að þeim og sögðu: »Fá-
ráðu börn, þið vitið víst ekki að drjúg-
ar hundrað mílur eru héðan lil átthaga
ykkar«.
»Það sakar ekki«, sögðu börnin, »ef
við aðeins fáum lcomizt heim«.
»En hér liafið þið nýtt heimili, hér
liafið þið fæði og klæði, ágæt aldini,
mjólk að drekka, fögur híbýli, og atlæli
manna, sem unna ykkur; gelið þið
óskað ylckur nokkurs frekar?«
»Okknr langar heim!« svöruðu
börnin.
»En á heimili ykkar er eymd og fá-
tækt; þar verðið þið að sofa á hálmi
í aumlegam kofa, þola súg og kulda,
og horða barkarbrauð. Foreldrar ykkar
og systkini og vinir eru vist löngu dánir;
og cr þið leitið upp för þeirra, þá
munuð þið finna för úlfanna, sem geng-
ið hafa i fönninni á rústum heimila
ykkar«.
»Já«, sögðu börnin, »en okkur langar
heim!«
»Tíu ár eru nú liðin, síðan þið vor-
uð hernumin; þá voruð þið í bernsku,
fjögurra og fimm ára; nú eruð þið
þrettán og fjórtán ára og þekkið ekkert
til veraldarinnar. Þið haíið gleyrnt veg-
inum heirn, gleymt úlliti foreldra ykk-
ar, og þau hafa gleymt ykkur. Hvernig
ætlið þið að rata?«.
»En okkur langar svo lieim!«
»Hver á að vísa ykkur leið?«
»Guð«, sagði drengurinn, »þar að
auki man eg eftir því, að stór björlc
stendur við bæinn hans pabha, og syngja
þar margir fuglar á morgnana«.
»Og eg man eftir því«, sagði stúlkan,
»að á kvöldin skín skær stjarna í gegn-
um lim bjarkarinnar«.
»Fávísu hörn«, sagði fólkið í framandi
landinu, »heimþrá ykkur er heimska og
heimföriu yrði ykkur til tjóns«. Og
börnunum var barðlega bannað að
hugsa meira uin þetta.
En samt sem áður gátu þau ekki um
annað liugsað; það kom ekki lil af ó-
hlýðni, heldur af því að þeim var eltki
unt að gleyma ættlandi sinu, þau gat
ekki hætt að langa eftir föður og móður.
Eina nólt, er tunglið skein, gat dreng-
urinn ekki sofið fyrir heimþrá sinni;
liann spurði systur sína, hvort hún
svæíi. Ilún kvað sér eigi svefnsamt