Æskan - 01.05.1907, Blaðsíða 6

70
Æ S K A N.
þar sem mamma tók vatnið lianda kún-
um«, svaraði stúlkan.
»Þarna standa tveir smákrossar undir
trénu; livað skyldu þeir eiga að þýða?«
sagði sveinninn. »Ég er hrædd við að
fara inn«, sagði stúlkan, ef nú pahhi
og mamma skyldu vera dáin, eða séu
húin að gleyma okkur; far þú á undan,
hróðir minn«.
Inni i stofunni sat aldraður maður og
kona lians. Þau voru eiginlega ekki
gömul, cn sorg og kvíði liafði látið þau
eldast fyrir tíma fram.
Maðurinn sagði við konu sína: ».Iá,
nú er hvítasunna, en guð sendir okkur
engan huggunaranda. Við liöfum mist
4 hörnin okkar. Tvö livíla undir hjörk-
inni, tvö eru hernumin einhversstaðar
úti í löndum, og koma aldrei aftur; það
er þungt að vera einmana í ellinni«.
Konan mælti: »Guð er almáttugur,
eilífur og góður. Hann sein lciddi ísra-
elsbörn út úr herleiðingunni, hann getur
einnig leill hörnin okkar lieim ef hann
vill«.
»Já«, sagði niaðurinn, »það væri mikil
náð, en slíka hamingju eigum við ekki
skilið«.
Meðan liann var enn að tala opnuð-
ust dyrnar; inn komu drengur og stúlka
og háðu um brauðbita.
wKoniið nær hörnin góð«, sagði mað-
urinn, »verið hér í nótt, við vorum ein-
mitt að liugsa um tvö hörn sem við
höfum mist, og mundu vera á sama
reki og þið«. »Já, þau liefðu víst verið
falleg eins og hörnin þessi«, og foreldr-
arnir fóru að gráta.
Þá gátu börnin ekki lengur þagað.
Þau köstuðu sér í faðminn á föður og
móður, og sögðu: »Við erum börnin
ykkar, sem guð á undursamlegan liátl
hefir leilt heim frá fjarlægum löndum«.
Foreldrarnir umföðmuðu þau með
óumræðilegri gleði, og öll þökkuðu þau
guði, sem á sjálfri hvítasunnunni hafði
gefið þeim svo mikinn fögnuð. Síðan
urðu nú hörnin að segja frá því, er á
daga þeirra hafði drifið; forcldrarnir
sögðu þeim líka, livað við hafði borið
heima; var það að visu um mikla sorg
og dimma daga, en nú var sorgin hreytt
í gleði. Faðirinn reyndi armleggi sonar
síns og þótti honúm vænt um, hve stinn-
ir og stællir þeir voru. Móðirin kysti
blómlegar kinnar dóttur sinnar og sagði:
»Mér hefði mátt detta i hug. að eitthvað
bæri gleðiríkt að höndum í dag, því
tveir ókunnir fuglar sungu svo yndislega,
i björkinni í morgun«. »Þá þekki ég
vel«, sagði stúlkan, »það eru tveir engl-
ar guðs í fuglshami; hala þeir llogið
á undan okkur alla leiðina til þess að
leiðbeina okkur á ferðinni; nú gleðjast
þeir yíir heimkomu okkar«.
»Komið, látum oss lieilsa björkinni
okkar«, sagði drengurinn. »Sjáðu systir
min, þarna livíla systkini okkar. Ef við
lægjum þarna, og þau stæðu hér í okk-
ar slað, livað licidur þú að við værum
þá?« »Þá væruð þið englar hjá guði«,
sagði móðirin. »Nú veit ég nokkuð«,
sagði stúlkan, »englarnir í fuglshamiii-
um, sem hafa fylgt okkur alla leiðina
og sungið í dag uni heimkomu okkar,
ætli þeir séu ekki systkini okkar. Það