Æskan - 01.06.1912, Blaðsíða 2

42
ÆSKAN.

GL'WGL'nGLo
Saga e/lir A. V o 11 m a r.
(Framli.)
Gamla kennaranum lians hugnaðisl
það serlega vel, að lærisveinninn hans
skyldi vera svona kappsamur og gera
sér svona mikið far um að læra eilt-
hvað. í’ar að auki kendi hann inni-
lega í brjósti um hann, af því að hann
átli svo torfæra æíihraul fram undan
sér. Hvað gal hann nú fundið upp
lil að gera honum hana bjartari og
greiðfærari?
Hann var, þvi miður, hniginn mjög
að aldri og hlaut nð knllasl hurlu frá
veslings Aðólf áður en langt um liði.
Ilann varð því að flýja með hann á
náðir einhvers, sem lilði lengur. Hvar
var hann að tinna á jörðu? Nei, ekki
á jörðunni, heldur á himni; en — þá
var hann á jörðu líka, þvi það var
hann, sem sagði: »Sjá, ég er með yður
alla daga, all lil enda veraldarinnar«.
Gamli kennarinn var elskulegur og
góðfús maður; hörnunum kendi hann
kristin fræði með samvizkusemi; en
samt sem áður stóð hann ekki enn
sem komið var i réttu samhandi við
Guð. Hann hað Guð að sönnu, en
eiginlega var það skoðun lians, að hvcr
hraustur og duglegur maður væri sjálf-
fær og þyríti eigi svo mjög á hjálp
Guðs að halda. En nú sá hann fyrir
sér aumingja, ósjállhjarga trá fæðingu,
fátækan og fyrirlitinn dreng, hæddan og
einstæðan. Honum varð ljóst, að hann
þurfli fremur Guðs hjálpar en manna;
því að eins gæti sál hans heilbrigð
orðið, að hann öðlaðist óbifanlegl
traust á Guði, föður allra manna. Eftir
það fór bann að segja Aðólf frá góð-
um Guði og orði hans, og benda hon-
um á, að Jesús heíði komið í heiminn
lil að hugga sorgbitna, lækna sjúka og
lífga dauða, — livað Jesús hefði verið
góður og elskulegur og þó orðið að
Jrola svo ógurlegar pislir, orðið meira
að segja að deyja á krossi.
Þessi hoðskapur varð lijarta Aðólfs
líkt og dögg falli á skrælnandi jörð.
Þetta halði hann aldrei heyrt fyrri;
enginn liaíði lalað um þetta við hann
áður. Reyndar hatði hann stöku sinn-
um komið til kirkju; en það, sem
hann heyrði þar, halði ekki fesl rætur.
Jín nú heyrði hann, af munni þess
manns, sem hann treysti af öllu hjarla,
að hann ælli Guð og frelsara, sem
elskaði hann, — vesalings Aðólf Vende-
lín, — elskaði hann eins og hann væri
heilskapaður og hjartfólginn kóngs-
sonur.
Nú var honum sagt, að bölið hans
væri engin tilviljun, heldur heíði ást-
ríkur faðir lagt það á hann i gæzku-
ríkum tilgangi; svo væri alt undir því