Æskan - 01.06.1912, Blaðsíða 3

Æ S K A N.
43
komið, hvernig hann bæri það. Nú
var honum sagt, að hinn sami faðir-
inn væri all al' hjá honum nætur og
daga, i skólanum og lieima, í brenslu-
viðarkofanum og úti í skóginum, og
sú kæmi stundin, að hann fengi hæði
handleggi og hendur, og meira að segja
vængi eins og góðu englarnir, ef hann
yrði sannarlegt barn Guðs, og þá l'engi
hann að vita, hvernig á því stæði, að
Guð helði lálið hann fæðast handavana.
»Og þér haldið þá, að ég geti ein-
hvern tíma orðið til gagns hér á jörð-
unni, en ekki si og æ lil byrði?«
mælli Aðólf.
»Já, vist held ég það, drengur minn.
Bið þú Guð og hann mun sýna þér,
hvað þú ált að gera«.
Aðóll' leil niðnr lyrir sig og var hugs-
andi; nýr heimur opnaðist fyrir hon-
um við þessa fræðslu. All lil þessa
hatði hann ekki hugsað um annað en
tilveru sina i þessum heimi. Nú opn-
uðusl honum hlið, þar sem hann gal
gengið inn til eilífs og dýrðlegs lífs.
ílonum fór líkt og kolungssyni, sem
aldrei heíir séð annað en kolið sitt,
en kemur svo alt i einu inn i gullna
sali einhverrar konungshallar.
Hann ldýddi nú á boðskap læriföður
sins viku eflir viku og sál hans varð
lull af nýju lífi, og hann grátbað hann
og sagði: »Eg veil ekki, hvernig ég á
að biðja Guð bókarlaust. Viljið þér
ekki biðja með mér, til þess að ég
geti lært það?«
Nú komsl gamli maðurinn i vanda.
Hann halði aldrei heðið bænar frá
hjarta sínu með eigin orðum. En nú
fór lyrir honum eins og ferðamann-
inum, sem hlýnaði sjálfum á því að
bjarga öðrum manni, sem var að frjósa
í hel. Nú beindust orðin að honum
sjálfum, þau, sem hann haíði talað við
Aðólf, í þessum spurningum: Er þá
sá Guð, sem þú segir lionum frá, ekki
líka þinn Guð og þinn frelsari? Trúir
þú ekki á hann eins og þessi handa-
vana drengur? Og hvað gelur þú lekið
lil jafns við Guð á banabeði þinum?
Ekki geturðu höndlað eilífa lííið með
örmum líkamans, heldur með hönd-
um trúarinnar. Hefir þú þær hendur?
Ef þú, ríki fátæklingur, þú handa-
vana drengur, helðir gelað séð livað
var að gerasl i hjarta hins gamla kenn-
ara þíns, þá myndir þú aldrei spyrja:
»Hvers vegna er ég fæddur lil að lil'a
slíku eymdarlifi?« Nú erlu alveg ó-
afvilandi búinn að bjarga einni sál
frá dauðanum til lífsins.
Oft hafði verið þröngt i búi hjá
Vendelín á þessum árum. Börninvoru
nú orðin 10, auk Aðólfs; en 4 elzlu
börnin veiklust og dóu hvert af öðru.
í hvert skifti sem Aðóll' sá syslkini
sín liggja á likbörunum i svefnherberg-
inu og mintist þess, að þau höfðu
verið hraust og heilsköpuð, þá spurði
hann sjálfan sig: »Hvers vegna ligg ég
ekki hérna í þinn stað?« Og i hverl
skifti las hann sömu spurninguna út
úr augnaráði foreldra sinna, og oll
heyrði hann nágrannana segja: »Aðólt
fær að lil'a, af því að hann er handa-
vana og getur ekkertgagn unnið; hin-
um er kipt burtu, sem gela unnið«.