Æskan - 24.12.1915, Blaðsíða 14

XII
JÓLABLAÐ ÆSKUNNAR
1915
unum, sem ég tímdi ekki að væta
í forinni á hlaðinu. Og þó langaði
mig hálft í hvoru út að skemmunni.
[Jar sat maður, sem skrifaði jafnótt
alt er seldist, en í skemmudyrunum
stóð uppboðshaldarinn sjálfur, sem
sýslumaðurinn hafði sent í stað-
inn sinn, og hrópaði í sífellu: »Býð-
ur nokkur betur, — fyrsla, annað
og þriðja«, — og svo slær hann stór-
eJlis högg í dyrnar með hamrinum,
sem hann er með í hendinni; en
mér fanst rélt eins og hann hefði
slegið í kollinn á sjálfri mér, því
það var reyndar hann gamli Rauður,
sem var ver-
ið að selja.
Gamli rauð-
ur! Margar
góðar end-
urminningar
voru lengd-
ar við hann.
Frá því ég
mundi eftir
mér, hafði
gamli klár-
inn verið í
eign foreklra
minna, eitt sinn ungur og fjörugur,
með eldsnör augu og reistan makka;
en nú var augað farið að dolna, fót-
urinn frái tekinn að stirðna og Rauð-
ur var orðinn ellimóður og þungur
í spori, — en hann var æskuvinur
minn og félagi. Fáir gátu reynst mér
betri en hann, altaf var hann jafn
þolinmóður við mig, þó mér gengi
slundum illa að komasl á bak hon-
um, og aldrei sýndi hann mér nokkra
hrekki. Gamli Rauður var sóma-
hestur, og nú sveið mér meira en
frá verði sagt, að sjá hann seldan
honum Grími á Læk. Kg leit lil
hans társtoknum augum, þar sem
hann var að naga þúfurnar fyrir
neðan hlaðvarpann, stór og sterk-
legur, með hvit síðutök, merki um
miskunnarleysi mannanna. — Mér
sýndist einhver sorgarsvipur á hon-
um, blessuðum ldárnum; það var
þó líklega ímyndun ein, sem átti
rót sína að rekja til táranna, sem
voru alt af að streyma örar og örar
úr augum mínum. Rauður minn,
auminginn! En nú átti ég ekkert í
honum lengur, nú var Grímur á Læk
eigandi lians, og ég sá að Grimur
labbaði til hans. Hann skoðaði Rauð
vandlega; svo sneri hann sér að
Páli syni sinum. »íJar held ég að
ég hafi gert æði mikið axarskaft, að
kaupa þenn-
anjálk svona
dýrt. En ég
vona reyndar
að geta haft
upp verðið
hans í haust;
ég sel hann
þá lilútlands-
ins!«
Eg tók snögt
viðbragð. —
Selja Rauð
til útlanda!
()g allar sögurnar, sem ég hafði heyrt
um hestameðferðina þar, þutu eins
og örskot í huga minn. Sögurnar
um hestana, sem augun voru stungin
úr, og um heyrnarlausu hestana í
kolanámunum og margar tleiri ógur-
legar sögur, og ekki síður alt er ég
hafði heyrt talað um meðferðina á
þeim á leiðinni yfir hafið, þar sem
þeim var þrengl saman i loftilt lest-
arrúm, þar sem þá vantaði öll þæg-
indi, — og þetta álti Rauður minn
eflir að þola. Þetta voru þá launin
hans eftir 20 ára dygga þjónustu.
Ég þoldi elcki að hugsa um það. Eg
hljóp út i rigninguna, burt frá fólk-
inu, burt frá bænum og alla leið
upp í ærhúshlöðu, sem nú var hér