Æskan - 01.09.1918, Blaðsíða 6

70
Æ S K A N
legg ég augun aftur«. En svo liætti
liann að lesa og smej'gði hendinni
á milli rimlanna i rúminu. Jú, alt
var eins og vera álti — böggullinn
var kyr á sínum stað.
Svo lagði hann saman liendurnar
aftur og hélt áfram að biðja: »Vertu,
Guð faðir, faðir minn í frelsarans
Jesú nafni« — en komst ekki lengra,
því að þá ílaug honum í hug: En
livað allir verða steinhissa á inorgun,
þegar ég kem með afmælisböggulinn
minn! Svo hélt liann áfram: — »hönd
þín leiði mig út og inn, svo allri synd
ég hafni«.
Svo dall hann út af og fór að
dreyma um afmæliskringlur og —
brjóslsykurinn ljúfa. —
Klukkan þrjú um nóltina vaknar
pabbi lians við það, að Eyrgir litli
kemur berfættur í náttskyrlunni inn
inn lil hans.
»Hvað er þelta, Byrgir litli? Hvað
erl þú að fara um hánólt?«
»Nú, ég kem bara til að óska
mömmu til hamingju«, segir hann
og horfir yfir pabba sinn til mömmu
sinnar, en mamma svaf enn.
»Þú kemur alt of snemma, stúfur-
inn minn«, sagði pabbi í liálfum
hljóðum.
»Er langt til morguns?«
»Það er fullir fjórir klukkulímar«.
»Fjórir klukkutímar? Er það mikið,
pabbi?«
»Já, það er að ■ minsta kosli svo
langt, að þú skalt nú vera góða barn-
ið og hypja þig í rúmið aftur og sofa
áfram«.
»En ef ég valcna nú ekki aflur í
tæka tíð«, sagði Byrgir hnugginn í
bragði.
»Og þú skalt víst verða vakinn,
og farðu nú, stúfur minn«. Byrgir
litli fór þá inn aftur og hélt afmælis-
bögglinum fast upp að brjósti sér.
Klukkan 7 að morgni vakti pabbi
Byrgi litla. Hann var þá í fasta svefni
og áttaði sig varla á þessu fyrst og
neri augun. »Er nú kominn morgun,
pabbi?« sagði hann og reis upp með
sama. — »Já, nú er korninn morgun,
drengurinn minn. Inga og bræður
þínir eru komin inn til mömmu.
FJýtlu þér nú! Mamma er enn í
rúminu og bíður eftir þér«. Byrgir
spratt þá fram úr rúminu, greip hendi
ofan í vatnsstígvélið og svo af slað
lil mömmu með böggulinn góða og
hélt(dionum fast upp við sig.
Mamma settist upp í rúminu. Eldri
sýstkinin höfðu raðað sér kringum
liana. »Byrgir vill líka fá rúm«, sagði
Byrgir og olnbogaði sig áfram, fast
að rúini mömmu. »Gerðu nú svo vel
— og til liamingjukí sagði liann og
rélti möininu böggulinn og augu lians
ljómuðu af gleði.
»Hvað er þetta, Byrgir minn? Hefir
þú líka afmælisgjöf handa mömmu?«
Nú var böggullinn rakinn sundur og
Byrgir hélt niðri i sér andanum á
meðan. Hvað skyldu þau nú segja?
liugsaði hann með sér. Úr bögglin-
um komu 7 indælir brjóstsykurmolar,
er lágu í röð á hvítum pappír. —
Byrgir leit sigri lirósandi kringum sig.
En hvernig gat staðið á þessu?
það var eins og engum fyndist neitt
til um þessa dæinalausu fórnfýsi hans.
Honum brugðust enn beztu vonir.
Og svo bættist ofan á, að systkini
hans öll fóru að hlæja að honum, —
allir nema mamma. En livað hann
var búinn að lilakka til þessarar
stundar! Og þá fór það svona! —
Honum fanst hann linna til sviða
innanbrjósts og varpaði sér grátandi
á rúm möipmu sinnar og grúfði sig
niður í ábreiðuna.
Þá sagði mamma: »Elsku Byrgir
minn! Þú mált ekki gráta á sjálfan
afmælisdaginn minn«. Hún ætlaði
að lyfta honum upp að sér, en liann