Æskan - 01.01.1923, Qupperneq 5

ÆSKAN
3
beinlfnis æptu og ýlfruðu af hungr-
inu og vatn kom í munninn á hon-
um við að sjá alla hina indælu á-
vexti alt umhverfis á torginu.
Karl hafði flýtt sér upp á torgið,
þegar hann var búinn að baða sig,
ef ske kynni að hann fengi einhvern
snúning fyrir einhvern, því maddama
Jensen varð alt af svo mild i skapi,
ef hann kom heim með nokkra aura,
og þá var hún vön að gefa honum
brauðsneið aukreitis.
Tvívegis hafði hann verið svo
hungraður að hann átti í mikilli
baráttu við sjálfan sig að kaupa sér
ekki brauð eða ávexti fyrir aurana,
sem honum hafði áskotnast; en hann
hafði sigrað freistinguna í bæði skiftin.
Nú stóð hann þarna fölur og mag-
ur í hólkvíðum og slitnum fatagörm-
um. Ljósa hárið smáhrokkið gægðist
fram í einum lokk öðru megin við
hátt og hvelft ennið og hann rendi
hreinu, dimmbláu augunum rann-
sakandi í allar áttir.
Skyldi enginn biðja hann neins í
dag? — En einn stundarfjórðungur-
inn leið eftir annan og klukkan í
kirkjuturninum sýndi að sölutíminn
væri bráðum á enda.
Bitur og sár tilfinning gagntók huga
Karls og sulturinn svarf hann innan.
Bað var munur að sjá hina dreng-
ina, sem kátir og glaðir biigðu sig
upp af ávöxtunum úr körfunum og
léku sem á alsoddi um leið og þeir
hurfu inn í mannþröngina. — Hvað
skyldu sölukonurnar gera við alla
þessa ávexli, sem þær urðu að fara
með heim aftur óselda? Áreiðanlega
hlytu þær að fleygja miklu af þeim
skemdum. Bara að þær hefðu nú
haft hérna kassa til að fleyjga því í,
svo að þeir, sem hungraðir væru,
gætu satt sig á þvi. Og ekki voru
þær svo hirðusamar með ávextina
heldur, þvi ýinsir gengu ofan á þá,
svo að safinn úr þeim spýttist f allar
áttir. Karl litli komst í reglulega ilt
skap við það, að horfa á þetta alt
og hugsa um það fram og aftur, og
tárin komu fram í augu hans. En ef
hann tæki eitt epli? Að eins eitt af
þeim, sem lágu allra utast og gátu
hvort sem var hrotið ofan i sldtinn
þegar minst varði?
Ætli að það væri nokkuð hættu-
legt? Það væri þó betra að það mett-
aði svangan dreng en træðist niður í
skarnið.
Karl stóð með báðar hendurnar í
buxnavösunum hjá svo hlöðnu borði
af ávöxtum, að það svignaði undan
þeim.
Augu hans urðu hálf-flóttaleg, er
hann leit þjófslega í kringum sig og
í mesla ílýti rétti fram mögru hend-
ina og þreif eitt eplið og stakk þvi
með eldhraða í vasa sinn.
í sömu svifum hringdu kirkju-
klukkurnar og við það hrökk Karl
saman og roðnaði upp í hársrætur
og orðin: »svo þér vegni vel —«,
komu upp i huga hans og honum
fanst að móðir sín hvísla þeim að
sér.
Hann andvarpaði þunglega og dró
eplið aftur upp úr vasa sinum og
ætlaði að fara að leggja það aftur á
sama stað; en í sömu svifum sneri
sölukonan sér við og kom auga á
hann:
»Ert þú þarna til þess að stela af
eplunum mínum, óartaranginn þinnl
Það er bezt að þú fylgist með lög-
regluþjóninum héðanl« Að svo mæltu
tók hún föstu taki í treyjukragann
hans.
sPetta er misgáningur hjá 3rður,
góða mín«, var þá sagt með þýðum
rómi og nett, glófaklædd hönd var
lögð hughreystandi á öxlina á drengn-
um náfölum og skelfdum.
Sölukonan varð öldungis forviða