Æskan - 01.04.1923, Qupperneq 3

Æ S K A N
27
stóð þar opið, og lá ijósrautt silki-
herðasjal á því. Stólarnir stóðu í
hvirfingu hver hjá öðrum, eins og
menn hefðu setið ofurþægilega sam-
an og talast við, þegar kallað var til
borðs. Þykt ryklag lá á öllum hús-
gögnunum og húsaskúm niður úr
loftinu.
wÞetta hefir borið við í borðsaln-
um«, sagði Nany loks í hálfum
hljóðum.
»Þetta hvað?«
»þetta, sem hefir orðið til þess að
allir stóðu upp frá borðinu, mistu
pentudúkana á gólfið og veltu stól-
unum, auðvitað! það hlýtur að vera
gaman að vera njósnar-lögreglumað-
ur, Dick«.
»Ojá, líklega; þú hefir víst dálitla
hæfileika í þá átt. Ég skal spyrja
pabba og mömmu i kvöld, hvort
þau viti nokkuð um húshjallinn þann
arna«.
»Ertu brjálaður!« sagði þá Nany.
»Getur þú ekki séð, að einhver leynd-
ardómur er fólginn hérna. Við brjót-
umst ekki hingað inn til þess að
hrópa hann út um stræti og gatna-
mót. Þú skalt bara láta ógert að
minnast á þetta við nokkurn mann,
Dick; heyrir þú það?«
»þú ert sú skringilegasta mann-
persóna, sem ég hefi kornist í kynni
við«, sagði Dick hlæjandi, »alt af er
einhver sérvizkan í þér. Ég skil bara
ekki, hvernig þú ætlar að fá vitneskju
um þetta alt, ef þú ætlar engan að
spyrja um það«.
»Láttu mig sjá fyrir því!«
»Ljósið dej'r nú bráðum«, sagði
Dick, sem var gætnari í öllu. »Þú
hefðir átt að taka dálitið stærra kerti
með þér«.
»Ég fann ekkert annað, — við skul-
um láta okkur nægja með að ganga
í gegnum borðsalinn aftur, hitt lát-
um við bíða þangað til seinna«.
Pau gengu nú í hægðum sínum í
gegnum þessar tvær stóru stofur og
gættu sín vel að íella ekkert niður
eða hreyfa nokkuð úr þeim skorðum,
sem það var í. 1 dimmasta horni
dagstofunnar stóð opinn arinn. þungur
hægindastóll stóð fyrir framan hann
og það þótti þeim undarlegast, að
hann snéri bakinu að eldstæðinu.
Þau námu staðar og dáðust að öllum
skrautkerunum á arinbríkinni, en í
sömu svifum gekk Nany nokkur skref
aftur á bak og hrópaði upp: »Nei,
sjáðu, Dick; þetta var þó undarlegt!«
En þá snarkaði skyndilega í ljósinu
og það sloknaði. Þeim varð báðum
hálf-ónotalega við og nærri lá að
myrkrið, meira að segja, bugaði hina
hugrökku Nany. En amerískir ungl-
ingar eru venjulega ekki lengi smeykir.
»Þetta var afleilt«, sagði hún. »Hvar
eru eldspýturnar? Þú varst með þær,
Dick. Þær ættu að nægja okkur
þangað til við komumst út«.
Dick leitaði í vösum sínum og loks
fann hann eldspýtnastokkinn.
»Hamingjan hjálpi okkur! Þær eru
að eins þrjár eftir. Þú hefir ekki
birgt þig upp um of, Nany!«
»Jæja, það var þó ég, sem fékk
þær, en ég þekki mann, sem ekki
þorði það fyrir henni Katrínuk
»Nú, jæja, við reynum nú hvað
við komumst langt með þeim?«
»Ef við komumst að kjallara-
stiganum, þá er okkur borgið; glugg-
inn lýsir úr því«.
Dick kveikti nú á fyrstu eldspýt-
unni, en þau urðu að ganga mjög
varlega til þess að reka sig ekki á
húsgögnin — og það sloknaði á henni
áður en þau komust út úr borðsaln-
um, önnur entist þeim út i mitt and-
dyrið og síðasta spýtan brotnaði þeg-
ar Dick var að kveikja á henni og
myrkfælnin kom yfir þau bæði attur.
Með hjartað uppi í hálsi reyndu þau