Æskan - 01.03.1927, Blaðsíða 3

ÆSKAN
19
Státinn sem konungur ríkti hjarð-
sveinninn Kristján Langeberg yfir
hjörð sinni, sem i'aðir hans hafði trú-
að honum fyrir, og varla hefir nokk-
ur konungur eða keisari þózt sjálf-
stæðari i hásæti sínu en hinn tólf vetra
gamli sveinn, sem nú hafði ótakmarlc-
að vald yfir loðnu og mislitu þegnun-
uin sínum. Ef Falkenberg greifi helði
spurt hann sömu spurningar og kon-
una sína: „Er nú nokkur hamingju-
samari en ég?“ þá hefði Kristján ef-
laust svarað: „Já, ég“.
Þegar árvakra augað hans fylgdi
hverri hreyfingu hjarðarinnar og hjarð-
hundurinn hans hljóp umsvifalaust eft-
ir hverri bendingu hans, var hann á-
reiðanlega í sama skapi og matsveinn-
inn í eldhúsi Jósefs Austurríkiskeisara,
er hann var spurður, hve mikið hann
ætti til: „Jafnmikið og keisarinn",
svaraði hann. Og þegar menn forviða
spurðu, hvernig því væri varið, svaraði
hann, að hann hefði bæði föt og fæði
og keisarinn sjálfur þyrfti ekki einu
sinni meira með.
Alt í einu kom mikill ys og þys á
alt í garði greifans; skipandi raddir,
óp og allskonar hávaði vakti hjarð-
sveininn upp af draumórum hans.
Hann stökk upp og hljóp á svipstundu
niður að ströndinni og hundurinn
fylgdi honum.
„Sæktu þetta, Tryggur!“ mælti
sveinninn við hundinn og benti á fata-
þústu nokkra, sem flaut þar á sjón-
um nokkuð langt undan landi.
Hundurinn stökk út í sjóinn og
hjarðsveinninn fór úr fötunum og
synti út á móti honum. Þessi þústa,
sem þarna var á floti, var lítið barn,
að því komið að drukna, en hundur-
inn kom í tæka tíð og beit í föt þess
og synti með það að landi, en Kristján
hélt litla höfðinu upp úr vatninu.
Hallarbúarnir höfðu séð björgunar-
tilraunir hjarðsveinsins að heiman og
greifinn flýtti sér, ásamt þjónustufólki
sínu, niður að sjónum og hann kom
þangað í þeim svifum, sem hundurinn
lagði barnið rennvott á ströndina.
Þegar húið var að gera margar til-
raunir til þess að lífga drenginn, þá
opnaði hann loks augun og faðir hans
tók hann ástúðlega í faðm sinn, inni-
lega hrærður. Hann hafði nú séð það,
hvernig öll jarðnesk gleði og hamingja
getur á svipstundu hreyzt i sárustu
sorg; og meðan fyrsta gleðin yfir
frelsi barns síns fylti hjarta hans,
gleymdi hann hinum vaska sveini, sem
hlaupið hafði til hjálpar í tæka tíð.
Þegar greifinn var orðinn viss um
að sonur hans var úr allri hættu, þá
mundi hann fyrst eftir hjarðsveinin-
um og sendi þjón sinn til þess að
sækja hann og koma með hann heim
í höllina.
En Kristján Langeberg svaraði því,
að hann mætti ekki yfirgefa hjörð sína,
sem faðir sinn hefði trúað sér fyrir.
Hvorki bæn né hótun gat fengið hann
til þess að vikja frá köllun sinni og
þjónninn varð að fara heim við svo
búið.
„Ég er fjárhirðir og get ekki yfirgef-
ið hjörðina“, sagði hann með ósveigj-
anlegri staðfestu.
Greifinn fór þá samstundis sjálfur
þangað sem sveinninn sat yfir hjörð
sinni eins og eklcert liefði í skorist.
Kristján stóð upp með lotningu, þeg-
ar hann sá greifann nálgast, og greif-
inn tók í hönd sveinsins og færði hon-
um innilegasta þakklæti sitt.
Sveinninn horfði öldungis forviða á
hinn tigna mann og mælti:
„Ég gat ekki með nokkru móti lát-
ið drenginn drukna fyrir augunum á
mér, herra greifi, annars hefði mér
ekki komið til hugar að hlaupa burt
frá hjörðinni“.
Greifinn rétti honum þá nokkra gull-
peninga og mælti: „Þú átt að eiga þá