Æskan - 01.03.1927, Blaðsíða 6

22
ÆSK AN
o o
o Skíðamennirnir $
o o
o og björninn. o
oooooooooooooooooooo
lafur Pettersen og Daníel Han-
sen hétu tveir hásetar á rost-
ungaveiðiskipinu „Vixen“, sem
lá við festar í Moselflóanum við Spits-
bergen í júlímánuði 1894. Þeir voru
báðir ágætir skíðamenn. Þeim þótti
mjög gaman að fara á sltíðum og iðk-
uðu skíðahlaup, hvenær 'sem færi gafst.
Þeir höfðu skíðin sín með sér þarna,
því þeir gerðu ráð fyrir að þeir kynnu
að hafa þeirra einhver not, jafnvel þó
um hásuinar væri.
Skipið lá nú þarna á flóanum og
beið byrjar. Þessir tveir ungu menn
stóðu á þilfarinu og horfðu yfir
glampandi ísbreiðuna í sólskininu, er
dró þá að sér. Þeir höfðu fengið leyfi
sltipstjórans til skíðaferðar og þeir
létu ekki við það sitja, heldur tóku
sldðin sín og lögðu af stað frá skipinu.
En þá hrópaði skipstjórinn til þeirra
og sagði: „Þið megið ekki fara of
langt, piltar. Þið eruð hyssulausir, en
þið vitið, að björninn er á næstu grös-
um“.
„Við erum óhræddir við björninn“,
svaraði Ólafur. „Ég vildi sjá þann
björn, sem réði niðurlögum okkar á
ineðan við höfum skíðin okkar“.
Þeir héldu svo upp til fjalls og voru
komnir upp undir hátind þess að tveim
stundum liðnum frá því þeir lögðu af
stað. Þetta var þreytandi ferðalag, því
þeir voru húnir að ganga um sjö kíló-
metra frá skipinu og voru komnir 2000
fet yfir sjávarmál. Lengst af leiðinni
var ísinn háll og harður, en á ein-
staka stöðum var að eins snjór og ís-
hröngl. Það var því ekki greiðfær leið-
in fyrir þá. En hinir ungu menn lögðu
al' slað í ferðina með þeim ásetningi
að komast upp á fjallstindinn og þeir
voru elcki á þvi að gefast upp. Á end-
anum lauk jökulbreiðunni og þá héldu
þeir förinni áfram yfir svarta klöpp-
ina. Alt í einu var Daníel svo óhepp-
inn, að honum skrikaði fótur og vazt
annar fóturinn á honum við það um
öklann. Það var nú óheppilegt atvik.
„Þetta var afleitt“, sagði hann. „Það
tekur að minsta kosti tvo tima þang-
að til ég get stigið í fótinn og ég er
hræddur um að skipstjórinn undrist um
okkur“.
„Blessaður vertu ekki að hugsa um
skipstjórann núna“, sagði Ólafur, „við
verðum að reyna að gera svo við fót-
inn á þér, að þú komist áfram“.
Hann kom svo ineð snjó og lagði
við öklann og nuddaði hann til þess
að reyna að verja hann fyrir bólgu,
svo hagræddi hann félaga sínum á
hentugum stað, þar sem hann gat set-
ið og hallað sér upp að kletti. Þegar
því var lokið, ætlaði hann að leggja
frá sér skíðin, en þá segir Ólafur alt í
einu:
„Sjáðu, Daníel, líttu þangað!“
Sáu þeir þá stóran ísbjörn lcoma vag-
andi upp fjallið. Það var horaður og
hungraður sláni að sjá og það var auð-
sætt, að hann rakti slóð þeirra og
stefndi beint til þeirra. Hefir hann
hugsað sér gott til glóðarinnar að fá
sér nú einn góðan málsverð.
Þeir voru hvergi smeykir, ungu
mennirnir. Þeir vissu, að björninn er
venjulega huglaus og gerðu því ráð fyr-
ir að þeir mundu skjótt verða lausir
við hann.
„Ég held ég verði að velta nokkrum
steinum til lians“, sagði Ólafur, „og
þá býst ég við að hann flýi“.
Hann lét svo nokkra hnullungssteina
velta niður eftir fjallinu og nam björn-
inn staðar við það, reis upp á aftur-
lappirnar og þefaði út í loftið. Að svo