Æskan - 01.05.1927, Blaðsíða 2

34
ÆSK AN
„Það er alveg rétt“, svaraði skrifta-
faðirinn, „en er því ekki líka þannig
háttað með öll ógætnisorðin, sem þú
hefir látið falla um nágranna þina?
Þú hefir látið þau fjúka eins og fið-
ur í allar áttir, þau hafa borist munn
frá munni, og álítur þú þig svo færa
uin að afturkalla þau öll og bæta þann-
ig fyrir afbrot þitt?“
Unga konan hneigði höfuð sitt i
auðmjúkri þögn og skildi hvað hann
fór, og frá þeim degi gætti hún tungu,
sinnar betur og íhugaði nú afleiðing-
arnar af illu umtali.
„Börnev.“
********************
* *
} Hjarðsveinninn. {
^ Þtízk saga. ^
* *
********************
(Framhald).
Kristjáni varð dálítið kynlega við, er
hann fann allra augu hvíla á sér. Nú
varð honum fyrst fyrir alvöru ljós hin
mikla ábyrgð, sem á honum hvíldi sem
Drottins þjóni, þegar hann stóð þarna
til þess að boða Guðs orð og allra
augu störðu á hann. Aldrei hafði hann
húist við því, að svo margar hugsanir
gætu flogið í gegnum huga hans á
jafn skömmum tíma. En þær réðust
að honum og gerðu honum það full-
ljóst, að hann var ekki þarna í sínu
eigin nafni, heldur í Guðs nafni, og
honum sortnaði fyrir augum.
Hann hóf mál sitt, en hætti svo aft-
ur. Hann byrjaði á ný, en honum varð
mismæli. Hann gerði margar tilraunir
til þess að ná hugsanaþræði þeim, sem
var svo ljós og skýr í huga hans heima
í herberginu hans, en honum tókst það
ekki, hvernig sem hann reyndi. Hann
var búinn að glata ræðuþræðinum að
fullu og öllu.
Angistarsviti spratt fram á enni
hans, hann reyndi að koma með nokk-
ur einstök brot úr hinni ágætlega und-
irbúnu ræðu sinni, en það lenti alt í
þÖgnum og stami og loks varð hann
að leggja árar í bát. Hann hugsaði
sig um litla stund, bað svo söfnuðinn
afsökunar á að hann yrði að láfa hér
staðar numið, því hann væri veikur.
Að svo búnu bað hann „faðir vor“ og
fór svo niður úr stólnum, reikull á
fótum og auðmýktur í skapi. Litlu
seinna gekk hann út úr kirkjunni.
Honuin virtist hann heyra hæðnis-
hlátur á eftir sér og sýndist háðbros
vera á hverju andliti í kringum sig,
en þegar hann kom út í forkirkjuna,
fann hann að einhver tók hlýtt og
mjúkt í hönd hans.
Hin trúlynda móðir hans hafði
hlustað á hann með eftirvæntingu og
kvíða og hún hvíslaði nú hughreyst-
ingarorðum að honum: „Vertu hug-
hraustur, drengurinn minn. Drottinn
lítillækkar að vísu, en hann mun einn-
ig upphefja aftur á sínum tíma. Bið
þú liann aðeins; bæninni hefir þú
gleymt, annars hefði þig aldrei hent
þetta“.
„Láttu mig í friði, móðir mín“,
mælti Kristján. „Ég verð aldrei prest-
ur. Ég er algerlega á rangri liillu í
lífinu“.
—o—-
Eftir þetta gerðist Kristján heimil-
iskennari. Árum saman vann hann
í'yrir sér með því að kenna börnum.
Dramb hans var brotið á bak aftur og
nú lifði hann kyrlátu og hógværu lífi,
eins og hann óttaðist að verða sér til
minkunar á ný. Aldrei dirfðist hann
að prédika, en biblíuna sína las hann
með þeim mun meiri kostgæfni. Hin
trygglynda fósturmóðir hans, sein nú
var orðin sanntrúað Guðsbarn, hvatti