Æskan - 01.05.1927, Blaðsíða 7

ÆSK AN
39
hún fögur, að þvi verður ekki lýst
heldur. Hún var hraust og heilsugóð
og ljómaði öll af lífsgleði og sálarfjöri
og nutu margir góðs af því. Um hana
mátti með sönnu segja, að hún væri
hin mesta blómarós, enda sögðu það
margir.
Og svo var kóngsdóttirin líka sú
eina, sem faðir hennar, gamli kóng-
urinn með tannkýlið, har nokltra virð-
ingu fyrir. Hún vissi nefnilega, hvað
hún vildi. Það vissi enginn hinna. Þeir
voru hara á hlaupum og hneigðu sig,
sögðu já við öllu og voru hrákasleikj-
ur. En hún gat leitt gamla kónginn
eftir vild sinni. Þetta vissi hún svo ó-
sköp vel, og þess vegna hafði hún
ekki lagt neitt til málanna, enn sem
komið var; hún hafði bara brosað og
gert sér ofurlítið gaman úr þessu,
svona með sjálfri sér; en það kom
svo sem ekki af illu fyrir henni, því að
henni þótti undurvænt um föður
sinn.
Nú gekk hún, kóngsdóttirin, alveg
rakleitt og ófeimin til föður síns, lagði
sína snjóhvítu arma um háls honum
og kysti á „feita“ vangann á honum,
svo að small í, og kóngur æjaði upp
yfir sig. Og svo sagði hún við hann
svo reglulega sæt og gletnisleg:
„Góði pabbi, eigurn við ekki að láta
auglýsa um alla borgina og í öllum
dagblöðunum, að sá, sem getur losað
þig við þetta óræstis tannkýli innan
tveggja daga, skuli fá mig fyrir konu.
Þú getur verið hárviss um, að þetta er
langskynsamasta ráðið“.
En hún sagði þetta nú meðfram af
því, að hana langaði til að giftast,
eins og aðrar ungar stúlkur. Henni
datt í hug, að með þessu mótinu gæti
lxún kanske náð sér í.mannsefni, sem
eitthvað kynni og væri kanske dálítið
kænn um leið, en ekki eins heimskur,
hégómlegur og spjátrungslegur eins og
margir þeir prinsar og hábornir menn,
sem voru að korna sér í mjúkinn við
hana. Þá gat hún ómögulega liðið.
Ivóngi fanst nú þegar í stað, að það
væri dálítið skrítið, að taká svona í
rnálið.
„Það verð ég nú að segja þér, dóttir
góð, að mér þykir þessi uppástunga
þín alleinkennileg. Hún er svei mér
nærri því — si sona — þetta, sem
kallað er frumleg. En — humm! Ég
skal minnast á þetta við ráðherrann
minn“.
„Svei attan ráðherranum“, svaraði
kóngsdóttir með ákefð, „við skulum
gera þetta á auga lifandi bragði —
hvað kemur það ráðherranum við?“
Og svo kysti hún föður sinn annan
kossinn til.
„Æ, æ, æ, stúllca! Ertu frá þér!
Humm! Já, Ef þér er þetta alvara,
— þá svei attan ráðherranum. Ég
hefði nú í rauninni gaman af að segja
það með þér svona i eitt skifti. Það
er svo sjaldan sem maður getur gert
að gamni sínu i minni stöðu — si
sona!“
Og svo var það þá auglýst um allar
götur með trumbuslætti, og í öllum
dagblöðunum, að sá, sem gæti losað
kóng við tannkýlið innan tveggja daga,
mætti fá kóngsdótturina fyrir konu.
Nú ætla ég að segja ykkur hvernig
þetta fór. Það er nefnilega það bezta
í allri sögunni, líkt og rúsínan í end-
anum á sláturkepnum.
Frá því er þá fyrst að segja, að
á einmanalegu kvistherbergi, einhvers-
staðar í allra þrengstu götunum i höf-
uðstað lcóngsins, þar stakk fátækur
stúdent höfði út um glugga og reykti
voðalanga pípu. Hann lagði eyrun við
því, hvað kóngur væri að láta auglýsa
niðri á götunni með trumbuslætti. Stú-
dentinn átti nú eiginlega að vera að lesa
undir próf, og það hafði hann nú
annars verið að gera. En fyrir svo sem
drykklangri stundu fann hann svo sárt