Æskan - 01.10.1927, Blaðsíða 3

ÆSK AN
73
lagið verða í kvöld eins og á hverju
kvöldi undanfarið? Hann hrylti við!
Það fór eins og hann grunaði. Fað-
ir hans kom heim, gekk rakleitt að
skápnum, tók flöskuna út úr honum
og fylti glasið úr henni.
Nú mundi hann þegar tæma það. Þá
gat Jón ekki setið á sér lengur — hann
hljóp að borðinu, greip í hönd föður
sins og hrópaði i angist sinni: „Ó,
gerðu það ekki, pabbi!“
Randver vék sér að drengnum, af-
skræmdur í andliti af reiði: „Hvað dirf-
ist þú að gera, drengur? Ætlast þú til
að ég hiðji þig um leyfi til þess að fá
mér eitt glas af vini?“
„Nei, pabbi, ekki ætlasl ég til þess,
en ég er svo hræddur. Manstu eftir
honum Friðriki frænda!“
Svipurinn á andliti Randvers breytt-
ist. Hann sá bróður sinn fyrir sér; hinn
vesalings afvegaleidda bróður sinn, sem
endaði lif sitt svo hörmulega. Hann sá
nú líka alt i einu glötunardjúpið, sem
hann var að hrapa niður i.
„Ó, hvað heldurðu að hún mamma
segði um þetta, pabbi?“ sagði dreng-
urinn.
Randveri hnikti við. Ja, hvað ætli
hún segði og hvernig ætti hann að geta
mætt henni að lokum, ef hann færi
slíku fram hér eftir sem hingað til?
Hann leit til drengsins, sem hélt í
hann dauðahaldi með angist og ótta.
Hversu mjög hefði hann orðið að taka
nærri sér að ganga að honum á þenna
hátt! Nú sá hann, hve vesall og au-
virðilegur ræfill hann hefði verið! Hvi-
lík hörmuleg fyrirmynd fyrir drengina
sína!
„Stattu upp, Jón. Þú skalt ekki þurfa
að biðja mig þessa aftur. Ég hefi
drukkið úr síðasta glasinu".
Hann tók flöskuna og glasið, gekk
út að glugganum og fleygði hvoru-
tveggja út í garðinn.
„Guð blessi þig, drengurinn minn, fyr-
ir það, að þú vaktir mig áður en það
var um seinan“.
Og nú eru þeir Friðþjófur og Jón
beztu vinirnir og félagarnir hans föður
sins. Þeir sakna móður sinnar að visu
mikið, en þeir eru samt glaðir og á-
nægðir, síðan þeir fengu föður sinn aft-
Ur. (Magne 1905).
Hvorum líkist þú?
Tveir litlir drengir voru að leika sér
við hús eitt í bænum. Bak við húsið
var blómagarður og í honum voru
mörg ribsberjatré með fullþroskuðum
berjum.
Annar drengurinn reyndi nú að
koma hinum drengnum, sem var son-
ur húseigandans, til þess að taka ber
af trjánum, en hann sagði, að pabbi
sinn hefði bannað sér að gera það.
„Ég held þú þurfir ekki að óttast
að hann pabbi þinn geri þér nokkuð
fyrir það, þó hann kæmist að því, að
þú hefðir tekið berin; honum þykir
of vænt um þig til þess“.
„Já“, svaraði litli drengurinn, „þess
vegna vil ég nú ekkert taka af berjun-
um, því þó hann ekki gerði mér neitt
ilt fyrir það, þá mundi ég gera honum
ilt með óhlýðni minni og mér þykir
of vænt um pabba minn til þess að ég
vilji gera honum ilt“.
Likist þú þessum litla dreng?