Ísland - 30.05.1936, Blaðsíða 1

Stórkostleg skattsvik?
Hversvegna lœkka útsvörin á gœðingum stjórnarinnar,
meðan þau hœkka ó öllum almenning? Eru þetta bein
skattsvik þessara manna, takmarkalaus hlutdrœgni eða
stárlega vítaverð embœttisvanrœksla hjá skattanefnd?
Nokkur dœmi um réttlœtið.
Útsvör brugeisaima og stjórnardindlanna.
TJtsvör
1935 1936
Sigurður Seríös 3850.00 2160.00
Eysteinn 1100.00 945.00
Héðinn 2780.00 2700.00
Jónas Þorbergsson 1320.00 1150.00
Haraldur Guðmundsson 880.00 810.00
Oddur kratabroddur 1085.00 675.00
Útsvör álþýðunnar.
Fátækur sendisveinn Sjómaður með 900.00 kr. brúttó- 30.00 230.00
tekjur þetta ár Maður í stopulli atvinnu með 110.00 135.00
sömu eignir og árið áður 275.00 880.00
Skuldugur námsmaður með 250 '
kr. mánaðarkaup Snauður verkamaður, atvinnu- >> 135.00
lítill á árinu 35.00 120.00
Enn þá einu sinni fá Reyk-
víkingar að sjá framan í heldur
undarlegt réttlætirEnn þá einu
sinn er hagur og velferð alls al-
mennings fyrir borð borinn, en
dreginn taumur bitlingaþeg-
anna, sníkjudýra bæjar og þjóð-
félags. Skömmu áður en út-
svarsskráin síðasta kom út var
sagt, að útsvör myndu hækka
ym 10—35%, og þótti ærið nóg.
En reyndin hefur orðið önnur.
Á fjölda manna hafa útsvörin
hækkað um 100—300% og jafn-
vel sumstaðar miklu meira, án
þess að nokkurar sjáanlegar eða
skiljanlegar ástæður væru fyrir
hendi, en hjá mörgum þeirra,
sem liafa feitar stöður hjá rík-
inu, og það sumir fleiri en eina,
hafa útsvörin lækkað, eða að
þækkun þeirra hefur nær engu
numið.
Hver er ástæðan? Er það
bein hluttrægni skattanefndar,
stjórnardindlunum og öðrum
burgeisum í vil, eða hafa þessir
menn svikið undan skatti í von
um að alþjóð vissi ekki um bitl-
ingana, sem í þá er hrúgað?
Annað hvort hlýtur það að
vera. — En það er svo fjarri
því að nóg sé með þetta. Alþýða
manna almennt, og sérstaklega
margt fátækt og vinnulítið fólk
er beitt svo herfilegum rangind-
um við þessa niðurjöfnun, að
slíkt hefir aldrei heyrst.
Hvað skal segja um fá-
tækan sendisvein, sem hef-
mr fyrir öldruðum foreldr-
um að sjá. Hann hefur 200
kr. á mánuði í kaup. Út-
svar hans hækkar úr 30
kr. upp í 230 kr. Á sama
tíma lækkar útsvar Sig-
urðar Jónassonar, sem
hefur ráð á að gefa ríkinu
hveri og sjálfum sér lúxus-
bíla, úr 3850.00 niður í
2160.00. Þetta mun vera
kallað réttlæti, eða hvað?
— En hvað skal segja um
sjómann, sem hefur unnið
sér inn einar 900.00 ltr. á
árinu, og þurfti af þeim að
hafa allt sitt viðurværi og
allar sínar nauðsynjar.
Hann er látinn greiða
135.00 í útsvar (hækkun
| 25.00) meðan Oddur
kratabroddur, sem vitað
er að rakar saman íe með
öllu móti og á störeignir
fær sitt útsvar lækkað úr
1085.00 niður í 675.00. —
Dálaglegt réttlæti! Eða
hvað skal segja um blá-
fáiækan verkamann, sem
hefur verið mikið atvinnu-
laus á árinu, og sem fær
95.00 hækkun, meðan Ey-
/
steinn, kendur við fjár-
máiin, fær sitt útsvar
lækkað úr 1100.00 í 945.00.
Þannig er niðurjöfnunin í fá-
um dráttum, allsstaðar blasa
við augljós rangindi og mis-
færslur. Og þó eru ekki nærri
öll kurl komin til grafar með
þessu, síður en svo: Tekju og
eignaskatturinn er eftir, og
mun meðferð hans af nefnd
þessari. sízt félegri en útsvar-
anna.
Þetta fáheyrða hneyksli er
augljóst dæmi þess, hvernig
málum er komið á sérhverjum
vettvangi hér á landi. Allsstað-
ar hafa stjórnardindlarnir ráð
hvert í hendi sér, eða þá þeir
svífast ekki að snúa þeim sér
í hag með glæpsamlegu athæfi.
Og allt þetta kemur niður á
þeim, sem síst mega við því, fá-
tækri alþýðu manna, þraut-
píndri af atvinnuleysi og skött-
um. Það kemur ekki niður á há-
tekjumönnunum, síður en svo.
Og st jórnardindlarnir hrópa:
„Leggið á hátekjumennina“, en
gleyma því að það eru þeir
sjálfir, sem hæstar tekjurnar
hafa. Því það er bitlingahjörð-
in, sem er hinir raunverulegu
hátekjumenn þessa lands; það
er „stjórn hinna vinnandi stétta“
og beinaþý hennar, sem raun-
verulega arðræna verkulýðinn,
sem þeir þykjast bera fyrir
brjósti, til þess sjálfir að þurfa
ekki að sjá af sínum illa fengnu
aurum. Og þótt hungurvofan
sækti að íslenzkri alþýðu, þá
myndu þessir menn ekki láta
einn eyri af mörkum til hins
sveltandi lýðs, þeir hafa sýnt
greiðvikni sína fyrr í reyndinni.
Og svo oft hafa þeir sýnt
dæmafáa fégræðgi og nísku, að
það væri svo sem engin furða
þótt þeir liéfðu ,,gleymt“ að
telja eitthvað af ,,beinunum“
fram til skatts. Eða þá að þeir
hafa skattanefnd í hendi sér, og
ákveða útsvör sín og skatta
sjálfir. Eða í þriðja lagi að út-
svörin hafa verið lögð á af
handahófi í ölæði eða gáleysi, en
þó ekki hlutdrægnislaust.
En þjóðin, íslenzk alþýða, læt-
ur ekki bjóða sér þetta til
lengdar. Hún heimtar að rann-
sakað verði með hverjum hætti
slíkt fyrirbrigði sem þetta get-
ur átt sér stað í íslenzku þjóð-
lífi. Hún heimtar að menn séu
valdir í ábyrgðarstöður, sem
elcki bera, né láta bera hag
heildarinnar fyrir borð hvenær
sem vera skal. Sá tími mun
koma, og hann er ekki fjarri,
að ekki þýðir að skella skolla-
eyrunum við kröfum þjóðarinn-
ar. — Og þá verður hegnt fyrir
þá verkamenn, sem trúðu fagur-
gala marxista, og voru síðan fé-
flettir og sviftir atvinnu af „al-
þýðuvinunum". Þá verður hefnt
Frh. á 4. síðu.