1. maí - Hafnarfirði - 01.05.1931, Blaðsíða 3

Meira Ijós!
jM$Wivri J . ; Hii' •
' ' V ciag. gárigá mií jónir verkamanna
og kvenna, í samhuga fylkingum, um
heim alian. Mótmæla yfirráðum auð-
váldsins og heimta rétt handa hinni
starfandi alþýðu. Og þe§si hópur
heimtar ekki lítið. Ekki minna en
nýtt þjóðskipulag. Því um það er
enginn ágreiningur, hvers krefjast
skuli. Um hitt greinir fremur á, hverj-
ar leiðir skuli farnar til að ná tak-
markinu. Mér hefir oft þótt furðu-
legt að ágreiningur skuli eiga sér
stað um þetta, því aðferðir og vinnu-
brögð hljóta að vera mjög mismun-
andi í hinum ýmsu löndum. Valda
því ólíkir staðhættir og stjórnarfar. I
þingræðislöndum er vitanlega rétt að
fara þingræðisleiðina. Þar sem ein-
veldi, harðstjórn og pólitísk kúgun
ríkir, er byltingin jafn réttmæt.
Auðvald og íhald allra landa sam-
einast og fylkir liði gegn jafnaðar-
stefnunni. Það sér hættuna, sem pví
er búin. Framgangur jafnaðarstefn-
unnar boðar fall íhaldsins. Verkalýð-
urinn sameinast og býr sig undir að
taka völdin í sínar hendur. fhaldið
reynir að halda völdunum í heiminum
með her, flota og verkbönnum, og
með því að standa sem fastast móti
alþýðufræðslu. Aukin fræðsla almenn-
ings er eitur í beinum afturhaldsins.
Og þetta ætti hverjum manni að vera
auðskilið. Með aukinni uþplýsirigu
uppljúkast augu almennings. Hann
sér betur gallana á núverandi þjóð-
skipulagi og fylkir sér fastar undir
merki jafnaðarstefnunnar. Á stefnu-
skrá jafnaðarmanna er éitt af höfuð-
atriðunum aukin alþýðumenntun.
Meira ljós!
Þótt stefnumunur þessara andstæðu
flokka, sem nú berjast um völdin í
heiminum, væri enginn annar en þeksi,
þá væri það eitt ærin ástæða til þess
að öll alþýða fylkti sér undir fána
jafnaðarstefnunnar. En um svo margt
>og stórt er barist, að engin mála-
miðlun er hugsanleg. Stéttabarátta
hlýtur að geisa í heiminum meðan
svo er ástatt, að þeir eru fátækastir,
sem framleiða auðinn og vinna verstu
verkin. Og sú barátta endar ekki
nema með afnámi stéttaskiptingar-
innar.
íslenzki Alþýðuflokkurinn fylgir
jafnaðarstefnunni, en sníður starfsað-
ferðir sínar eftir þeim aðstæðum, sem
•eru á landi hér. Hann berst eftir lýð-
ræðisreglum fyrir hagsmunum allrar
alþýðu til lands og sjávar. Hann tel-
ur það höfuðhlutverk sitt, að þroska
:svo alþýðuna með fræðslu, að hún
verði sem fyrst fær um að taka völdin
1- ^AÍ
íi sínar þei^dur: ,aú; leiið>i semuþ^gar er
farin,/'hefir oft verið grýtt og. wl yfiv-
ferðarvyÆfattinnMer to.rsóttjjui, • eiy. ,,á-
frairi' stefna sporin“, og að heiða.rbaki
bíða sigurlaunin. / ( j •
••, I ! !
„,Þar bíða þó óðul hins ónumda lands,
að entum þeim klungróttu leiðum:
:sú friðkeypta ættjörð hvers frjálsbor-
ins manns,
sem felur hin skínandi sigurlaun hans
að baki þeim blágrýtis heiðum“.
En höfum við íslendingar nú haft
þörf á að taka: .upp merki jafriaðar-
stefnunnar? Raddir hafa heyrst um
það, að hingað ætti hún ekki erindi.
Hér sé svo lítill ‘riiunur á fátækum og
ríkum o. s. frv. Við skulum athuga
þetta dálítið. Fólkinu fjölgar, atvinnu-
vegirnir eflast og auður safnast. En
sú auðsöfnun er öll á hendur fárra
manna, en hinum fjölgar ár frá ári,
sem atvinnu og afkomu eiga undir
öðrum. Rangláta stefnu í skattamál-
um hafa íhöldin bæði gert að sínum
flokksmálum. Skoðanakúgun er beitt
við nemendur í opinberum mennta-
stofnunum. Ranglátri kjördæmaskipt-
ingu hefif verið' við haldið, til þéss að
alþýða geti ekki átt þann fulltrúa-
fjölda á Alþing.i, sem henni ber með
réttu. Svona mætti lengi telja.
Jafnaðarstéfnan hefir reynst al-
þýðu allra landa öflugasta vopnið til
sóknar og varnar í baráttunni íyrir
bættum lífskjörum, og því hefir Al-
þýðuflokkurinn á landi hér fylkt sér
undir merki hennar. Flokkurinn er
að vísu eins og dvergur, að stæi'ð og
athöfnum, er vér berum hann saman
við flokka skoðanasystkina (í örirum
löndum. En þrátt fyrir allt, hefir mik-
ið á unnizt. Síðan flokkurinn hóf
st.arí’ jsittý „höfum vér gengið til góðs
götuna fram eftir veg“. Og starfið er
margt. Baráttan tíðum hörð og mörg
hindrun, sem ryðja þarf úr vegi. En
.eitt er nauðsynlegt fyrst og fremst.
Það er menntun alþýðu. Hún á að
vera sá lýsandi kyndill, sem vísar
veginn:
„Syngjum starfinu hrós!
En vort leiðandi ljós
það sé lýðfjöldans mennt, ér vér
heimtum vorn rétt!
Eflum samtaksins magn!
Sýnum samhugans gagn!
Þá er sigurinn vís! Þá er máttug
vor stétt!“
S.
3
Verum samtaka.
Þótt ekki séu liðin nemá nokkur ár
frá því að Alþýðuflokkurinn hóf
göngu sína, má með sanni segja, að
fyrir hans atbeina hafi margt breytzt
til hins betra fyrir verkalýðinn, frá
því sem áður var.
Séu borin saman kjör verkalýðsins-
fyrir 10—15 árum, og eins og þau
eru nú, þá er munurinn auðsær.
Þetta vita allir stéttvísir verkamenn.
En þeim er líka ljóst, að ekki dugir
að leggja árar í bát, eða draga sám-
an seglin; þvert á móti. Við hvern
sigur, sem vinnst, vex þeim ásmegin,
og þeir hugsa til nýrri og stærri vinn-
inga. Verkalýðurinn er að vakna til
verulegrar íhugunar. Reynslan er allt-
af að færa honum heim sanninn um
það, að ekkert vinnst á, ef hann er
ekki vel samtaka.
Mörg og stór eru björgin, sem enn
liggja í vegi, og enn eru margir, sem
standa utan við samtökin.
íhaldið, skæðasti óvinur jaínaðar-
stefnunnar, hefir úti allar klær og
beitir kröftum sínum, eins og það
frekast getur, til þess að eyðileggja
framgang jafnaðarstefnunnar.
Erlendis hafa jafnaðarmenn verið
fangelsaðir fyrir skoðanir sínar. Hér
á landi eru þeir hæddir og níddir, því
að enn hefir íhaldið ekki þorað að
beita sömu aðferðinni og samherjar
þess erlendis.
Daglega líður verkalýðurinn sult
vegna rangláts slcipulags. Eftir götum
stórborganna reika þúsundir atvinnu-
leysingja og heimta að vinna fyrir
brauði sínu. En þeir fá það ekki.
Missi íslenzkur verkamaður at-
vinnu sína, verður hann að knýja á
dyr sveitar sinnar, og biðja þar um
nokkrar krónur, til þess að hann og
fólk hans geti lifað. Hann fær nokkr-
ar krónur, eftir mikla fyrirhöfn, en
greiða verður hann þær á þann hátt,
að hann er sviptur réttinum til að
taka þátt í opinberum málum. Hanrt
er settur á bekk með afbrotamönn-
um. Og sökin er sú, að hann skorti
brauð, til þess að seðja hungur barna
sinna, hluta af upprennandi kynslóð,
sem taka á við stjórn þjóðarskútunn-
ar á sínum tíma.
Er hægt að hugsa sér öllu meira
ranglæti en þetta?
Hafnfirzkir verkamenn hafa á und-
anförnum árum sýnt samtök sín. Þeir
hafa sigrað — og í ýmsum málum
glæsilega.
Sýnið í náinni framtíð, að þið skilj-
ið mátt samtakanna, þá getið þið alla
jafna litið með bjartsýni fram á leið.
Hvetjið hver annan, og umfram