Bjarmi - 01.07.1935, Qupperneq 9

BJARMI
105
svör hans, sem mjer virtust lýsa honum
og- raunar fleiri duglegum löndum
vestra. •
Jeg hafði sumarið 1918 ekið fram hjá
landareign hans og verið sagt frá, að
stormar hefðu tvisvar sinnum gjörspillt
öllum ökrum hans það vor, svo uppsker-
an yrði lltil, en tjónið mikið. —
- Degi síðar gisti jeg hjá honum, og þar
sem jeg þurfti að tala við hann um við-
skifti og fjármál Bjarma, furðaði mig á,
aðhann minntist sjálfur alls ekkert á þetta
tjón sitt. »Þetta er líklega eitthvað orðum
aukið,« hugsaði jeg, en fór svo af forvitni
að spyrja hann eftir þessu um morguninn
áður en jeg fór.
Iiann svaraði þá með mestu hægð: Jú.
það er rjett, jeg missti bæði útsæðið og
alla vinnuna við akrana til einskis, en jeg
á þetta eftir.« Um leið benti hann mjer
að líta út um gluggann. Sá jeg þá að verið
var að brynna 30 til 40 nautgripum rjett
hjá húsinu hans.
Þau orð sýndu mjer karlmennsku, sem
gafst ekki upp nje kvartaði, þótt gæfi á
bátinn.
Th. Jóhannsson var ættaður úr Þingeyj-
arsýslu, — eins og margir safnaðaleiðtog-
ar vestra. — Foreldrar hans voru Jóhann
IJalldórsson og Halldóra Gánnlaugsdóttir
frá Litlu-Laugum í Reykjadal. Vestur um
haf fluttist hann með föður sínum árið
1889. Tveim árum síðar g'jörðist hann ráðs-
maður hjá ungri ekkju íslenskri, mrs. J.
Helgason í Glenboro og kvongaðist henni
skömmu síðar. Bjuggu þau hjón þar fyrir-
myndarbúi til 1920, en fluttust þá í þorpið
Glenboro.
Fer enska blaðið »The Western Prairie
Gazette« mjög lofsamlegum orðum um
heimili þeirra. Andi kristindóms, friðar og
gæfu ríkti á heimili þeirra bæði í sveit-
inni og kaupstaðnum, og öll góð málefni
áttu þar vísan stuðning', segir blaðið meðal
annars.
Síðasti sóknarprestur hans, sra Egill
Fáfnis minntist hans svo í brjefi til mín
liðinn vetur:
»Síðan ég síðast skrifaði þér, hefir sá
vinur kvatt oss hjervistum er við öll inni-
lega söknum, en það er Teodor Jóhannsson,
útsölumaður »Bjarma« um mörg' ár. Hann
veiktist um 18 janúar af kvefi, sem hann
gaf þó lítinn gaum, það snjerist svo upp í
lungnabólgu er reyndist ofraun hjarta
hans, sem veikara var orðið af langvar-
andi taugagigt. Hann leið út af eins og'
barn er hallast í skaut móður sinnar,
þreytt að kveldi. Ráði og rænu hélt hann
til þess síðasta; ókvíðinn, sáttur og g'laður
gekk hann heim. Heimili þeirra hjóna var
sönn fyrirmynd kristilegs samastaðar, því
hvern sem að garði bar ljetu þau finna
hlýhug' og kærleik, sprottinn af þrá þeirri
að líkjast Kristi. Mjer fannst sönn heiö-
ríkja og helgiblær vera kringum dánarbel
þessa vinar.
Ilann lætur eftir sig' aldraða ekkju, (nú
ekkja í ainnað sinn), og tvær dætur: mrs.
II. Thorsteinson og mrs. A. A. Sveinsson,
báðar við Glenboro. Einnig- syrgja hann
4 stjúpbörn: mrs. S. A. Anderson Glenboro,
mrs. S. J. Sveinbjörnson við Kandahar
Sask., og' Kristján og' Iíelgi Helgasynir bú-
andi við Sexsmith Alta.
Jarðarförin fór fram frá heimilinu og
Lútersku kirkjunni í Glenboi’o, 25. jan. s. 1.
að viðstöddu fjölmenni ættingja og vina.
Dr. B. B. Jónsson aldavinur fjölskyldunn-
ar fjölda ára og ég aðstóðuðjm við útför-
ina.
Við höfum misst sannan starfsmann
Guðs, en eftirdæmi hefur hann gefið okk-
ur með fögru lífi sínu. Hann bað mig seg'ja
þér að »Bjarma« hefði hann minnst lítil-
lega í erfðaskrá sinni. Enda þótt, hann
vildi að hann hefði getað stutt blaðið
meira, bað hann þig fyrirg'efa gjöfina, um
leið og hann óskar »Bjarma« allrar bless-
unar í starfi sínu fyrir Guðs ríki.«
Það var líkt hógværð hans að »biðja
fyrirgefningar« á rausnarlegri gjöf til mál-