Kyndill - 09.11.1929, Blaðsíða 3

KYNDILL
7

í Ijós þakkir minar til þeirra, sem haldiÖ
hafa uppi vikivaka-kenslu hér í Reykjavík
undanfarna vetur.
AIls staðar mætti manni hinn sami brenn-
andi áhugi og eldmó'ður fyrir jafnaðarstefn-
félögum frá mörgum þjóðum. Næstum und-
antekningarlaust notuðu forvigismenn ungra
jafna'ðarnianna hvorki vin né tóbak, þeir
einu, sem reyktu vindlinga af þeim, sem
tóku þátt i förinni frá Kaupmannahöfn ti)
Berlínar, voru við tveir íslendingar og Norð-
mennirnir allir! — Ég man eftir því, að
þegar við vorum að leggja af stað í Vínar-
förina frá Kaupmannahöfn, þá sat ég við
glugga í einum lestarklefanum. Klefinn var
troðfullur af ungu fólki. Mig langaði i
vindling og tók því upp einn og kveikti í
honum. Félagarnir róku upp stór augu,
„Reykir þú?“ — „O-já, stundum.“ „Ertu ekki
ritstjóri blaðs ungra jafnaðarmanna á ls-
landi?“ „Jú.“ — Ég skildi hvert þeir fóru
og hálfskammaðist mín. Álit þeirra var, að
forvígismenn ungra jafnaðarmanna ættu að
vera fyrirmynd í öllu. — Og þetta er ríkj-
andi skoðun meðal hins socialistiska æsku-
lýðs í Evrópu. Hann túlkar og þessa skoðun
sína með hinu kunna æskulýðsherópi: „Burt
frá borgaralegri skrílmenningu! Út í nátt-
úruna!"
Hér á Islandi er danzinn tignaður og í
heiðri hafður. Næstum hver einn og einasti
ungur maður og ung stúlka eru sólgin i
Jazz, Tango, Charleston og hvað þær nú
heita allar þessar sveigingar, fettur og brett-
ur. Ungir jafnaðarmenn erlendis hafa mjög
víða steypt Jazz-guðinum af stalli. Alt kapp
er lagt á söngdanza og gleðileiki. „Jazz
unni. I öllum smábæjum og borgum á leið-
inni til og frá Vínarborg var okkur fagnað
af hundruðum og jafnvel þúsundum manna.
Og kveðjuorð voru hrópuð til okkar úr öll-
um áttum. Látlum, rauðum fánum og blóm-
um var varpað inn í lestina til okkar og
mannfjöldinn á járnbrautarstöðvunum söng
jafnaðarmannasöngva. Þegar lestirnar runnu
af stað, hlupu menn meðfram þeim, gripu
í hendur okkar, sem við réttum út um
gluggana, og hrópuðu „Freundschaft ge-
nossen!" („Freundschaft!" var heróp alþjóða-
mótsins, það þýðir: vinátta, genosse — fé1-
lagi.) I Vinarborg var alt á tjá og tundri,
Hvar sem maður var, þá brá fyrir merkinu,
merki mótsins, og þegar maður gekk um
göturnar, e. t, v. aleinn, þá var hrópað ti)
manns: „Freundschaft! Genossen!" Alúðin
var svo mikil, að við kaldlyndir og rólegir
Islendingar getum varla imyndað okkur
hana eins og hún var án þess að hafa verið
þarna suðiurfrá. Og ef é'g færi að segja frá
því öllu, frá allri fegurðinni og vinsemdinni
í fari mannaj í Vínarborg i sumar, þá væri
það álitið barnalegt, og haustsálimar myndu
brosa og halda að ég færi með ósannindi.
— Á öllum samkomum, hátíðum og kröfu-
göngum kom samúðin og félagshyggjan
skýrlega í ljós, þarna leiðast Gyðingur og
Þjóðverji, þarna Indverji og Breti. — Eng-
inn þjóðafáni sést. Rauðir fánar blakta í
þúsundatali. — Þegar menn sjá allan þenn-
an samstilta fjölda og andlitin logandi af
gleði og ákafa, þá fær maður þá bjargföstu
sannfæringu, að allir menn gœtu orðið guð-
ir. Og þó trúði þessi fjöldi aö eins á tvent-
jafnaðarstefnuna og mátt sinn og megin.
Ef ég ætti aÖ skrifa hér alt, sem ég gætj
skrifað um félaga mína úti í heimi, þá yrði
þaÖ heil bók, og læt ég hér því staðar
niunið. Ég get þó ekki látið hjá líða að
benda islenzkum æskulýð á það, að hann
setndur að baki erlendum hugsandi æsku-
lýð, ekki þó hvað gáfur og líkamsatgervi
snertir. Ég er sannfærður um, að íslend-
ingar eiga í sér fólgna meiri krafta, bæðj
líkamlega og andlega, en aðrjhr þjóðir. Okk-
ur vantar að eins að straumarnir flæði hér
yfir. Okkur vantar menningu og víðsýni.
Við eigum eftir að losa okkur við mörg
hindurvitni afturhalds og íhalds, en við
erum að því, og það er góðs viti.
Myndir þær, sem fylgja með grein þess-
ari, em frá alþjóðamótinu í Vínarborg.
V. S. V.
II.
Skömmu eftir að ég koan tid Kaupmanna-
hafnar var mér boðið að tafei þátt í skemtfi-
för, sem ungir jafnaðarmenin í K.höfn höfðu
ákveðið að fara. Var förinni beátið til Lands-
krona í Svíþjóð. Ákveðið var að leggja af
stað kl. 9 e. h. þarrn 6. júlí.
Laust fyrir kl. 9 var ég, ásamt
öðrum íslendingi, Jóhanni Frimann frá
Akureyri, kominn á tiltekinn stað.
Var þar þá fyrir múgur og margmenni af
ungum stúlltUm og piltum, útbúið í leiðang-
uriim með nesti og tjöld, klætt í eimkemmis-
búning ungra jafnaðarmanna i Danmörku,
sem er blá blússa með rauðum stöftrm.
D. S. U„ saumuðum í emriína vinstramegin.
Á slaginu 9 var gengið á skipsfjöl í tvær
gufuferjur, 150 mainns í hvtora. Þegar land-
festar voru leystar var tekið lagið og sungið
með mikilli raust alþjóðalag jafnaðar-
manna, „Intemationale", bæði af brottfar-
endum log þeim, sem komið höfðu niður á
uppfyllingu til að kveðja okkfur og áma
okkur fararheilla.
Á leiðinni yfir sundið ríktí gleðin í al-
mætti sinu meðal unga fólksins; mátti heita
óslitinn söngur og „musik“ alla leáðina. Þó
hefði mér notist betur að þvi ferðalagj,
hefði verxð heiðskýrt veður og bjart. Váð
íslendingamir gerðum, sem við gátum, til
að taka þátt i gleðskapnum með dönsku
félögunum, enda vom þeir svo innilegir og
aJúðlegir við okkur, að það virlást sem þeir
ættu í okkur hvert bein. Spurðu þeir okkur