Valsblaðið - 24.12.1958, Blaðsíða 12

8
, s ) i *a
VALSBLAÐTÐ
V 'N
Eftirfarandi grein er eftlir Grím Gunnarsson blaðamann, en hann er sonur Gunnars
Gunnarssonar skálds. — Grímur er búsettur í Danmörku og ritar mikið um íþrótta-
mál. Grein þessi birtist í blaðinu Hjemmet í september s. 1.
v___________________________________ _____________________________________________________________J\
HEIMSFRÆGUR Á 2 MÍNÚTUM
EtaÁilíutnaluHnh ,Pfljú(fan4r
GARRINCHA
bejti kœgri-útket'ji í ke/'mi
Að leiknum milli Brasilíu og
Rússlands — í heimsmeistara-
keppninni í fyrra sumar loknum,
þar sem Brasilía sigraði glæsi-
lega, lét Netto, einn víðfrægasti
leikmaður Rússanna, sér um munn
fara eftirfarandi orð, þar sem
hann sat inni í búningsherberg-
inu: „Þetta var ekki knattspyrna.
Þetta var list“. Netto vissi sann-
arlega hvað hann söng. En nú
hafði hann kynnst því, sem hann
hafði aldrei látið sig dreyma um
áður, hvað þá meir. Hann hafði
nú séð rússneskt knattspyrnulið
ekki aðeins hljóta slæma útreið,
á þá mörgu góðu og stóru sigra,
sem II. flokkur vann 1954, og sig-
urár meistaraflokks 1956, þegar
Valur varð íslandsmeistari, en
tapaði af óheppni bæði Reykja-
víkur- og Haustmóti. Þessum
árangrum má mikið þakka sam-
heldni og áhuga þeirra, sem æfðu
og kepptu.
Hins vegar má benda á hina
sundurlausu hjörð sem æft hefur
og keppt fyrir Val undanfarin tvö
ár, svona eins og fyrir gamlan
kunningsskap.
Það er eins og það sé undir
heppni komið hvort æfingarnar
og samstarfið beri árangur, og
„smelli“ eins og Hermann kallar
það.
Það þarf að gera róttækar ráð-
stafanir, ef ekki á að sækja í
sama horfið.
Hvernig væri t. d. að fara þess
á leit við Albert Guðmundsson,
að hann reyndi að láta það
„smella“?
heldur vera „leikið sundur og
saman“, án þess að það kæmi
nokkrum vörnum við sem heitið
gæti.
Vissulega gefur þetta vísbend-
ingu um styrkleika Brasilíu-
manna. En það segir ekki allt, því
er þeir léku við Frakka síðar,
sýndu þeir enn betri leik — og
í sjálfum úrslitaleiknum, við
Svía, bættu þeir enn við sig.
Sérfræðingar hafa aldrei áður
verið eins á einu máli eftir heims-
meistarakeppni og í þetta sinn.
Allir sögðu þeir einum rómi:
„Engin þjóð í víðri veröld leik-
ur eins góða knattspyrnu og
Brasilíumenn.
Aðeins ,,undraliðið“ ungverska
frá 1954 hefði möguleika, en
næsta litla þó, til þess að komast
á hlið við þá.
Mönnum hafði alltaf verið það
ljóst, að Brasilíumenn voru ein af
forystuþjóðum á sviði knatt-
spyrnuíþróttarinnar í heiminum.
En hvað var því valdandi, að þeir
voru svo miklu betri en nokkurn
hafði órað fyrir?
Meginástæðan til þessa, var
meðal annars, að auk þess, sem
Brasilíumenn léku auðvitað á
Suður-amerískan hátt, þá tileink-
uðu þeir sér líka aðferð Evrópu-
manna. Þeir höfðu fullt taumhald
á hinu gneistandi skapi sínu, án
þess, að það drægi nokkuð úr
leikfjöri þeirra, og þó á móti
blési öðru hvoru dróg það engan
kjark úr þeim. Hinir undursam-
legu listamenn áttu í ríkum mæli
skarpskyggni vísindamannsins. Þá
áttu Brasilíumenn í liði sínu
ýmsa af snjöllustu einstaklingum
heimsins á knattspyrnusviðinu.
Þetta sambland af gneistandi
skapgerðarfjöri, nákvæmni, sam-
vinnu og einstaklingshyggju
gerði þá ósigrandi og tryggði
þeim meistaratitilinn.
Margir hinna brasilsku leik-
manna munu lengi lifa í minningu
þeirra, sem sáu þá að leik, en
einn mun þó einkum verða minn-
isstæður þeim, sem sáu „sýning-
ar“ hans, því að „sýning“ var
það. Ógleymanleg sýning, „er
endurminningin merlar æ, sem á
mánasilfri“ þeim hundruðum þús-
unda, sem þess urðu aðnjótandi.
Nafn þessa listamanns er
Garrincha. Ef til vill er hann sér-
kennilegasti knattspyrnumaður,
sem komið hefur fram í heiminum
til þessa.
Hann fæddist vanskapaður.
Hann var ekki það, sem kalla
mætti „eðlilega“ hjólbeinóttur.
Fætur hans voru þannig, að þeir
mynduðu núll. Annar fóturinn
var lengri en hinn.
Hann mun aldrei geta gengið,
sagði læknirinn í sveitaþorpinu,
þar sem Garrincha fæddist. En
hann gat bæði gengið og hlaupið,
er stundir liðu. Hann naut þess
að leika sér að knetti. Frá morgni
til kvölds hljóp hann um berfætt-
ur og spyrnti knetti. Sjaldnast
með öðrum. Oftast einn síns liðs.
Dag nokkurn kom eitt frægasta
knattspyrnulið Brasilíu í fæðing-
arþorp hans og lék þar. Eftir
leikinn sögðu nokkrir af leik-
mönnunum, fararstjóranum frá
því, að þeir hefðu séð sérkenni-
legan leikmann í liði þorpsbúa, og
þeir báðu fararstjórann um að at-
huga þenna leikmann nánar. Þetta
var Garrincha.
Hann var sóttur þegar í stað og
reyndur í leik milli liðs nr. 1. og
2. Hann var settur í stöðu hægri
útherja í liði nr. 2. Á móti hon-
um var til varnar Nilton Santos,
bezti bakvörður Brasilíu, og að
því að talið er, bezti bakvörður
í víðri veröld. 1 hléinu kallaði for-
stjóri félagsins, Santos fyrir sig
og sagði við hann:
„Hættu þessum hláupum og
hringli. Ég vil í alvöru sjá, hversu
strákurinn er megnugur, en það
get ég ekki nema að þú sýnir