Afturelding - 01.03.1936, Qupperneq 7

AKTURELDING
ir framan okkur. ,,Ég þakka Guði, því hann hefir
heyrt bænir okkar,“ sagði ég. Svo sneri ég mér að
manninum og spurði hann: „Hvernig stóð á því,
að þér genguð út að járnbrautarteinunum um þetta
leyti sólarhringsins?“ Hann svaraði: „Ég og kon-
an mín vöknuðum mikið fyrr í morgun, en vana-
lega, og meðan við sátum að morgunverði var eins
og einhver segði við mig: Farðu til járnbrautarinn-
ar, farðu til járnbrautarinnar. Og aftur heyrði
ég þetta: Farðu til járnbrautarinnar. Ég stóð í
flýti upp frá borðinu og þaut af stað. Konan mín
spurði hvert ég ætlaði. „Ég ætla að fara til járn-
brautarinnar,“ sagði ég.“
„Hvers vegna?“ spurði hún. „Ég veit ekki,“
sagði ég. „Væri ekki betra að ljúka morgunverð-
inum áður en þú ferð?“ spurði hún. En ég lét ekk-
ert hindra mig.
Niður yfir akurinn og girðingarnar, hljóp ég,
til járnbrautarinnar. Ég fylgdi brautinni með aug-
unum, og takið eftir: Upiú á 20 feta háum bakka,
sá ég brotinn tein.
Ég stóð við um stund og hugsaði, hvað á ég að
gera? Frá hvaða átt mun fyrsta lestin koma?
Ég hafði ekki langan umhugsunartíma, því á
sama augnabliki heyrði ég skrölt í lest, sem kom
frá Seymour. Ég gat ekkert gert nema veifa hatt-
inum og kallað.“
„Eruð þér trúaður?“ spurði hann. Ég játaði. Og
á næsta augnabliki beygðum við, í sameiningu,
hné okkar og þökkuðum Guði fyrir björgunina.
Meðan við báðum, kom lestarstjórinn til okkar
og spurði: „Hvað er að?“ „Líttu á,“ sagði ég, og
benti um leið á hinn brotna tein.
„Við vorum núna að þakka Guði fyrir dýrðlega
varðveislu hans á lífi okkar og allra farþeganna
í þessari lest'“ Við sögðum honum síðan alla sög-
una. Og enda þótt hann væri ekki trúaður, þá
varð hann að viðurkenna, að þetta væri undur-
samleg hjálp, og sagði blíðlega:
„Guði sé lof fyrir þenna mann, sem hann sendi
okkur til hjálpar. Því næst gerðum við að hinum
brotna teini, svo hægt væri að halda áfrarn með
hægri ferð, og báðum síðan brautarvörðinn að
stöðva næstu lest, sem væri á leiðinni hingað, til
þess að vara hana við hættunni. Því næst kvöddum
við hinn aldraða bónda, og óskuðum honum Guðs
friðar.
Þegar við vorum komin alla leið til Cincinnatti,
hallaði ég mér upp að veggnum í lestinni og virti
Greftraðir með Kristi.
Lærisveinar Jesú voru undrandi yfir því, að
Jesús sagði, að auðveldara væri fyrir úlfalda að
ganga í gegnum nálarauga, en fyrir ríkan mann
að komast inn í Guðsríkið. „Hver getur þá orðið
hólpinn?" spurðu þeir. Jesús svaraði: „Fyrir
mönnunum er það ómögulegt, en Guði er ekkert
ómáttugt.“ Og á öðrum stað segir Jesús: „Ég er
dyrnar, sá sem gengur inn um mig, hann mun
hólpinn verða. Og hann mun ganga inn og ganga
út og fá fóður.“ (Jóh. 10, 9). Af því að Jesús
-er dyrnar, þá verður hver sá, sem gengur inn
um hann, að skilja allar eigur sínar eftir fyrir
utan, þegar hann gengur inn í Guðs ríki. Og Jesús
segir hjá Lúk. 14, 33: „Þannig getur enginn af
yður, er eigi sleppir öllu, sem hann á, verið læri-
sveinn minn.“ Og við Nikodomeus sagði Jesús:
„Undrast þú ekki, þó ég segi þér: Yður ber að
endurfæðast.“ (Jóh. 3, 7). Þó Nikódemus væri
lærimeistari í Israel, þá vissi hann það ekki, að
þeir þyrftu að endurfæðast, eða hvernig það gæti
átt sér stað, fyr en Jesús útskírði það fyrir hon-
um.
Én skyldi ekki vera líkt ástatt með suma læri-
feður á íslandi nú á tímum. Það er víst ekki neitt
aðalatriði, að nemendur eða kennarar þurfi að
vera endurfætt fólk. Og þó gerir Jesús það að
fólkið fyrir mér, sem hafði verið samferða. Sumir
létu gleði sína í ljós, yfir því, að vera komnir á
réttum tíma á stöðina. Aðrir gengu hnakkakertir
fram hjá mér. Þeim var það auðsjáanlega ekki
ljóst, hversu nálægt þeir höfðu verið hliðum dauð-
ans, á þessum sama morgni. Nei, þeir vissu ekki
um bænirnar, sem höfðu stigið í himininn, fyrir
lestinni, og fengið bænheyrslu á hagkvæmri tíð.
Tveimur dögum síðar heyrði ég, að lestin, nr. 55.
sem fór vestur yfir, hefði brotið teininn, þegar hún
keyrði yfir hann. Brautarvörðurinn hafði verið
beðinn að vara við teininum, rétt austan við Storm
Creek brúna. En af einhverri orsök, náðu ekki boð-
in lestinni, áður en hún fór af stað. — Við Jim
vorum ekki í vafa um hver bjargaði okkur. Það
var Hann, sem sagt hefir: „Hrópið til mín á degi
neyðarinnar og ég mun bjarga yður.“
(Þýtt úr „Den store Glede“).
P. E.
19