Afturelding - 01.11.1938, Qupperneq 12

AFTURELDING,
þá með sjálfum sér að gefa Guði hjai'ta sitt og-
líf. 1 næsta sinn, er hann kom, var kona hans með
honum. Immanúel talaði einnig við hana, með þeim
árangri, að hún sneri sér til Drottins. Sem nærri
má geta, var drengurinn frá sér numinn af gleöi
yfir því, að nú væri Guð búinn að gefa honum
tvær stjörnur í kcrónuna ,sína.
Við heimsóttum fleiri norska og sænska söfn-
uði á þessum slóöum og fengum gcðar viðtökur.
Pastor Árni Dahl skrifaði mjög hlýlega grein um
heimsókn okkar í blaðið »Sannleiksvitnið«.
Þar stcð meðai annars:
»Þau hafa hjálpað okkur mjög mikið í starfinu.
Kvöld eftir kvöld liafa þessii kæru systkini okkar
prédikað Guðs oró’til vakningar fyrir bæði trú-
aða og vantrúaða, og hafa margar sálir komið og
leitað frelsis. Immanúel litli sigrar hjörtu margra,
er hann vitnar um Jes,ús!«
Lengra inn í landid.
Nú var feröinni heitið lengra inn í landið, fyrst
til að heimsækjai trúboðsskólann í Hornvi'k og síö-
an til Jamestown, sem er sænsk-amerísk borg. Þar
býr margt af »iituðu« fólki, og áttum, við þess
vegna ekki von á, að Immanúel yröi þar mikil
athygli veitt.
önnur varð þó raunin á. Kvöldblaðið i James-
town birti langa grein um hann með »tveimur
myndum, og fjöldi fólks sótti samkomur okkar,
og við urðum að tala ensku, vegna þess hve margir
af áheyrendunum skildu ekkert í norsku. Einnig
fluttu tvö önnur blöð greinar um hann: »í New
York City og Brooklyn vakti trúbcðsdrengurinn
mikla athygli, og hrærðust margir til tára, er þeir
hlustuðu á hina einlægnislegu prédikun hans«.
Þetta stóð í öðru blaöinu.
Immanúel er ennþá svo ungur, að hann skilur
minnst af því, sem verið er að skrifa og segja
um hann. Það er gott. Hann er sami eðlilegi og
barnalegi drengurinn, sem með hreinleika sínum
og barnslund vinnur allra hjörtu, er kynnast
honum.
Frá Jamestown héldum við beina leið til Chicago,
sem öðru nafni, ei kölluð »Drottning lVIichigans,«.
Við heimsóttum söfnuðina, sem Yström og Hed-
een veita forstöðu og töluðum fyrir miklum mann-
fjölda. Sumir leituðu Drottins. Immanúel safnar
demöntum í kórónuna, sína í himninum.
Ég get ekki verið án þess að segja lesendum
mínum frá skemmtilegri blaðagreini, sem stóð í
Immam'iel og Sólveig Dahl, Brooklyn.
»Skandinaven«. Þar segir m. a.: »Hafið þið nokk-
urn tíma heyrt, talað um svertingjadreng, sem er
duglegur á skíðum og talar góða norsku? — Hinn
7 ára gamli Immanúel,kann bæði að ganga á skíö-
um,, talá norsku og margt fleira, sem sízt er aö
vænta af litlum svertingjadreng. En að hann i
tilbót hefur rjóðar kinnar. Það hafa ekki e rm
s,inni fósturforeldrar hans tekið eftir, fyrr en um
daginn,.er hann kom inn á skrifstofu "blaösins úr'
vetrarkuldanum. Þessi nýja uppgötvun um, hinn
frísklega hörundslit virtist gleðja drenginn engu.
síður en foreldra hans.
Jafnvel á ritstjórnarskrifstofu getur þaö hent,
að maður veröur aiveg undrandi, ein,s .og t. d. þeg-
ar svertingjadrengurinn tekur ofan húfuna og
hneigir sig að elua norskum sið og segir um leið
á norsku, að sér só ka.lt á höndunum og biöur um
að mega taba sér sæti. Drengurinn er skemmti-
legur og óvanalega skýr cg greinilegur í svörum.
Hann s2gist kunna vel við sig í Chicago, en þiö
megið ekki skrifa neitt um Afríku«, bætir hann
djarflega við. Við horfum undrandi á drenginn
og spyrjum hann, hvort, hann langi ekki aftur til
Afríku, þar sem er svo heitt, þar s,sm eru stór-
eflis skógar, fílar cg annað, sem börn yfirleitt
hafa áhuga, fyrir. »Nei«, svarar hann, »ég vil held-
ur vera hér eöa þá í Noregi, þar á cg skíði, sleöa,
jástafi og margt íleira«. Fögru drengjaaugun hans
ljóma af áhuga. Fái hann að alast upp í Noregi,
getur skeð, að eitt sinn verði negradrengurinn þá.tt-
takandi í skíðamóti Holmenkollens. Ilver veit?
72