Barnablaðið - 06.12.1901, Qupperneq 3

BARNABLAÐIÐ.
43
ina sína í staðinn. Þriðja morguninn sá
hann skip. Það kom nær, og tók eftir
treyjunni drengsins, sem hann hafði bund-
ið við árina eins og neyðarflagg.. Hann
var fluttur upp á skipið, og fór með því
til Stokkhólms.
— „Nú piltur minn, hvert á eg nú að
flytja þig í borginaf" — spurði skipstjór-
inn.
„Eg þekki engan í Stokkhólmi" —
svaraði Rjörn. „Lofið mér að vera hér á
skipinu fyrir vikadreng í lyftingunni, oglæra
sjómensku. Eg vil feginn verða duglegur
sjómaður eins og hann pabbi minnvar".—
„Sjaum til“, — svaraði skipstjórinn.
— „Það getur víst orðið úr því. Lyfting-
ardrengurinn minn fer núna frá mér. Hon-
um er farið að leiðast eftir piparkökunum
hennar mömmu sinnar. Vertu hér kyr, þá
skal eg selja geitina þína fyrir þig, og svo
getur þú keypt þér betri föt fyrir pening-
ana. Fyrverandi húsbóndi þinn hefir ekki
verið sérlega örlátur við þig".
— „Hann gaf mér mat“ — svaraði
drengurinn.
— „Já, og svo hefir hann kallað þig
Skógbjörn, það sézt á fötunum þínum"
sagði skipstjórinn. — „En nú skal verða
maður úr Skógbirni". — Birni hnykti við.
Þessi orð heyrði hann mi í þriðja sinni.
— Daginn eftir gekk Björn upp í
borgina, til að kaupa sér ný föt. Þegar
hann kom að götuhorni, þá sá hann heil-
an hóp af fólki standa þar og vera að
lesa auglýsingu, sem þar var fest upp.
Björn nam staðar eins og áðrir og spurði
hvað væri um að vera. — „En livað allir
strákhvolpar eru orðnir forvitnir; þér kem-
ur það ekki við“,— sagði herðamikill þjónn,
með hendurnar í buxnavasanum. „Þér
kemur það ekki við. Höfðingi nokkur heit-
ir þúsund dala launum þeim, sem geta kom-
ið með svolítið mahónískrín utan úr Á-
landshafi. Farðu heim og lestu heldur
kverið þitt!“
Birni datt mahónískrínið, sem var út
í skipinu, undir eins í hug, er hann hafði
bjargað úr skipinu, sem var að sökkva.
„Þrjá hluti", hafði draumurinn altaf sagt
við hann.
í sama vetfangi þaut Björn aftur út
á skip, sótti skrínið, sem þar var geymt
í rusli undir rúmi. Eins og örskot kom
hann aftur inn í borgina hlaupandi með
skrfnið undir treyjugarminum sínum, og
lét segja sér til vegar hvar þessi höfðingi
ætti heima. En undir eins á tröppunum
mætti hann einum 5—6 þjónum, sem litu
mjög fyrirlitlegaáhannogöskruðu: „Skamm-
astu í burtu strákræfill, við höfum enga
peninga handa flökkurum og sníkjustrák-
um".
„Það skulum við nú fá að sjá“, —
sagði Björn og benti á skrínið.
— „Hvað er þetta" sögðu þjónarnir,
— og þrifu í skrfnið. —„Fáðu okkurþað,
þá skaltu fá fundarlaun á morgun".
— „Nei, svo heimskur er eg ekki"
— sagði Björn, og hélt dauðahaldi um
skrínið. En stærsti þjónninn tók í treyju-
kragann hans og sagði: — „Þjófstrákur-
inn þinn, viðurkendu að þú hafir stolið
skrfninu!" — „Því lýgur þú, svo sem þú
ert langur til" — sagði Björn, — og spyrndi
í móti af öllum kröftum. Nú urðu þar
óttaleg ólæti og hávaði; þá opnuðust dyrn-
ar, og heldri maður í dýrindis kvöldkápu
leit fram og spurði hvað gengi á.