Barnablaðið - 06.12.1901, Side 4

44
BARNABLAÐIÐ.
— „Náðugi herra" — kölluðu þjón-
arnir, „hér er strákur, sem hefir stolið
skríni".
„— Eg hefi aldrei stolið",— kallaði
Björn upp yfir sig.
„Komdu inn með skrínið þitt dreng-
ur", — skipaði herramaðurinn stranglega.
Björn fór óhræddur inn, því hann
hafði góða samvizku. En varla hafði
herramaðurinn litið á skrínið fyr en hann
hrifsaði það af Birni, og kallaði upp: —
„Skrínið mittl skrínið mitt!" Svo ýtti
hann á Ieynda fjöður, og laukst þá lokið
upp Björn vonaðist nú að minsta kosti
eftir, að fá að sjá skrínið fult með ekta
perlur, en í því voru bara fáein gulnuð
pappírsblöð. Það var víst líka þess vert,
að lofa svo miklu fé fyrir það, — hugs-
aði Björn með sér.
En gamli herramaðurinn sagði hon-
um, að hann hefði frelsað virðingu sína
og eigur. — „Eg hefi verið kærður fyrir,
að hafa sóað fé krúnunnar, en þessi skjöl
sanna sakleysi mitt. Segðu mér hvernig
þú fanst skrínið". (Framh.)
----xx---
Sólargeislinn í nóvember.
aurarnir voru í mestu önnum. Fyrst
þurftu þeir að múra herbergin
sín í maurabúrinu, svo þau yrðu
þétt og hlý til vetrarins. Svo
þurftu þeir að gera sér eina ferð inn íbúr-
in sín til að gæta að, hvort þar væru næg-
ar birgðir til fimm eða sex mánaða inni-
vistar. Síðan þurftu þeir að byrgja inn-
gangana í borgina fyrir árásum óvinanna.
Þeir þurftu líka að sópa mauravegina, og
draga burtu alt visnaða barrið, sem á þeim
var, og seinast urðu þeir að klifrast upp í
næsta tré, til að vera á varðbergi að gæta
að gangi heimsins, gæta að skýjunum og
hvort það væri mögulegt, að veturinn væri
undir eins farinn að koma nærri.
Hélan var undir eins lögst á engið og
skóginn; þar lágu sjö þúsund miljónir af
frostperlum og enginn tók þær upp. 011
visin grasstrá og blaðlaus tré höfðu þegar
búist sorgarbúniugi. En fururnar og greni-
trén, sem jafnan voru í dökkgrænum loð-
kápum, þurftu bara að bursta utan af sér
mosann.
Vindgolan, dóttir loftsins, sat uppi í
skýjunum og kembdi ull í reifa; frosnu öld-
urnur sungu raunalegar vísur við ströndina
þangað til þær sofnuðu undir ísábreiðunni
sinni, og litlu fuglarnir, sem enn þá áttu
eftir að flytja sig búferlum, æfðu sig í dá-
litlum sorgai'samsöng, sem fururnar léku
undir í kveldblænum. Alt var svo svalt,
dimt og svo innilega raunalegt.
En þá skein sólargeisli.
Sólargeislinn var úr hreinasta himnesku
gulli, og hann skein ofan úr dimmu snjó-
skýjunum ofan á héluperlurnar, á fölnaða gras-
straið, blaðlausu trén, alvarlegu fururnar,
starfsömu maurana og allan óteljandi fjöld-
ann af smákvikindum—Eg hefi gleymt hvað
mörg þau voru — og svo fékk alt þetta
annan blæ.
»Nei, hvað er þettaf« sagði hrafninn,
semsat á flaggstöng,og æfði sig í að syngja:
»Svífur að haustið og svalviðrið gnýr«.
Hann var nú reyndar heldur hás og kvef-
aður, en það var betra en ekki fyrst söng-
fuglarnir voru farnir. »Hvað er þetta? Eg
er að fara út af laginu og syng falskt, og