Gamanblaðið - 01.01.1917, Blaðsíða 3

GAM ANBLAÐIÐ
þegar það hafði bullað og soð-
ið undir stígvélunum í 3 tímaog
7 mínútur veiddi Gísli þau upp
úr og tróð þeim eins langt eins
og hann gat inn í bakaraofninn;
hélt að velgjan mundi drýgst þar.
Svo Iagði hann á stað inn í
Reykjavík, það átti að vera þar
uppboð á skemdri matvöru, og
þó Gísli væri ekki Reykviking-
ur hafði hann sömu tröllatrúna
og þeir á uppboðs-kaupum-------
þegar hann kom heim um
kvöldið gaf Karitas honum ný-
bakað jólabrauð með kaffinu.
„Hefurðu bakað í dag kona ?“
spurði Gísli.
„Ójá, þú fórst án þess að höggva
viðarbútinn, eins og þú varst bú-
inn að lofa, svo eg varð að gera '
það, með þessari líka góðu exi!“
Gísli spratt á fætur.
„Hefurðu kynt bakaraofninn í
dag?“
„Já, hvað heldurðu ? þú held-.
ur kannske að eg hafi bakað
jólabrauðið undir rassinumámér?“
Gísli þaut krossbölvandi að
bakaraofninum, og dró tvo brunna
og skorpna klumpa út úr hon-
um. Svo krossbölvaði hann aft-
ur og senti klumpunum hvern á
eftir öðrum, af afli í vegginn rétt
hjá þar sem Karifas stóð.
„Ertu orðinn vitlaus maður!“
„Vitlaus? Veistu hvað þetta er?
það eru nýju stívelin mín!“
Síðan þetta skeði þolir Gísli
hvorki að heyra nefnd stível,
áburð né bakaraofn, og hann er
alveg hættur að guma af elda-
vélinni.
A.: Þetta voru Ijótu meðulin,
sem eg fekk hjá Iæknirnum. Mér
varö svo ilt maganum af þeim að
mér var ilt löngu eftir aö eg var
orðinn frfskur.
Sítt pundið af hverju.
—o—
Það eru 13 ár nú sfðatr fyrsta
manninum tökst að flúga spölkorn
í flugvél. Það var Ameríkumaður-
inn Wilbur Wrighf (frb. ræt). Hann
er nú dáinn úr tæringu.
Svíþjóð og Danmörku vantar
silfur tíl myntsláttu og hafa því
orðið að gefa út krónuseðla, en
vantar silfur samt.
í Noregi eru silfurnámur Og hefir
því hingað til ekki vantað silfur til
myntsláttu þar í landi. Hvenær
verður farið að gefa út íslenzka
krónuseöla. Ekki þarf aö bera því
viö að við höfum silfriö hér i landi,
þó margur hafi brallað það að
»slá« sér eina til tvær krónur.
»Þaö er Ijóta hringlið þetta
veörinu. Það stóö beint f fangiö á
mér þegar eg fór út, en bakið þeg-
ar eg fór inn«.
Drengurinti: Ef eg væri guð
skyldi eg altaf láta vera sjóveður
og altaf mokafla.
Móðiriu: Ekki vantar þig gáf-
urnar drengur, en þetta hefir nú
ekki átt fyrir þér að liggja.
Árni: Hanti N. N. vinur vor
er kominn heim frá Höfn. Eg
mætti honum í gær.
Bjarni: Er það satt. Hefir hattn
breizt nokkuð ?
Árni: Ekki vitund. Eg hafði
varla heilsað honutn fyr en hann
bað mig um að lána sér 10 krón-
ur. —
Stfna (hágrátandi): Mamma, ruér
þykir kakan sem þú gafst mér, ekki
góö.
Mamma : Vertu þá ekki að boröa
hana.
Stína : Eg er búinn að því.
Klaufalegar auglýsingar.
Herbergi, óskast til leigu fyrir
kvennaskólastúlku, sem er minst
15 fet t ferhyrning.
Hundur, óskar undirritaður til
kaups, sem ekki hefur bandorma.
Biblíu, selur konan í Túnhús-
inu, sem er liðlega 300 ára gömu!.
Samtal,
A. : Hvernig verður hvítur vasa-
klútur sem dýpt er í hafið rauöa,.
B. : Hann verður votur, Eti
segöu mér hvað hattinn gerir þegar
hann stendur á öðrum fæiinutu ?
A. : Hann galar.
B. : Ó-nei, ekki altaf. En hann
heldur altaf uppi hinum.
A. : Segöu mér, hvort er rétt
að segja: 5 og 7 e r 11 eða 5
og 7 e r u 11.
B. : 5 og 7 e r u 11.
A. : Nei; það er ratigt, því að
5 og 7 eru 12.
B. : Segðtt mér þá. Ef 5 hrafnar
sitja á húsmæni, og þú skýtur 2 t
einu skoti svo þeir detta niður af
þakinu. Hvað eru þá margir eftir?
A. : Það eru þtír eftir.
B. : Nei, það er enginn eftir
því þrír hrafnarnir fljúga burt.
Faðirinn: Heldur vildi eg aö
dóttir mín væri dauð, en gift yður.
Biðillinn: Nú, er hútt líftrygð
svo hátt?
Trúboðinn (prédikar): Hvar eig-
um viö að telja Jóhanttes skfrara.
Við getum ekki sett hann hjá spá-
mönnunum, ekki sett hann hjá
postulunum. Hvar etgum við að
setja hatm ?
Jónatan káti karl: Setjið hann
hér sem eg sit, því nú fer eg.