Gamanblaðið - 01.01.1917, Blaðsíða 4

GAMANBLADIÐ
Nafnlausir I
i.
I kjafti dauðans.
Meö afarmikilli fyrirhöfn og því
sr mér virtist síöustu orku minni,
hafði eg mig að þeiro enda flek-
ans, þar sem öldurnar veltu höfði
hennar til og frá, þessu dásamlega
iagra höfði, með hinu óviðjafnan-
lega fagra andliti sem nú var bleikt
sem nár, og ef til vili var hún nú
dáin.
Þaö var þessi ógurlega hugsun,
að hún væri dáin þarna rétt hjá
mér án þess eg gæti hjáipað henni,
sein kom mér til þess að reyna að
komast að þeim enda flekans sem
hún var á. En fiekínn voru þrír
samannegldir fjögra metra plánkar,
sem við tvö héngum á úti í miöj-
uni Noröursjónum. Af meir en
100 manns sem fáum stundum áð-
ur höfðu verið glaöir og kátir á
íai þegaskipinu »Nero«, vorum við
tvö nú eiu á lffi.
Slysið hafði borðið svo fljótt að
og afleiðingin orðið svo ógurleg
og svo ótrúleg.
Hún — hin fegursta og dásam-
iegasta stúlka er eg nokkru sinni
hafði séð, — haföi stungið hinni
litlu hvítu hendi sinni undir hand-
legg minn og dregið mig meö sér.
»Komið með mér alveg fram í
stafn« sagði hún »það er svo gatn-
an að standa fremst fram á skip-
ínu, svo niaður sjái ekkeit af því,
heldur bara ólgandi hatið sem-ann
aö andartakið freyðir við fætur
manns en hitt langt fyrir neöan
mann, en þér verðið að styðja
mig«. Við lögðum af stað fram-
eftir skipinu og þegar við komum
út úr ganginum við stjórnpallinn,
geystist vindurinn á móti okkur og
stöðvaði okkur sem snöggvast því
hann náði þar að neyta allrar orku
1 sinnar. En á sama augnabliki skeði
hið ógurlega. Eg heyrði hvell
eins rnikinn og hleypt hafði verið
úr hundrað fallbyssum í einu og
fann skipið nötra og skjálfa undir
mér eins og dauðsært dýr; svo tók
það rykk og iagðist á hliðina, og
stúlkan og eg ultum bæði út aö
borðstokknum. Hvað síðar skeði
man eg ógerla þó ennþá ómi í
eyrum mér dauðsangistar-ópin sem
guilu við um skipið og heyrðust
greinilega þrátt fyrir hávaðann úr
gufu, sem braust út úr pípu er
sprungið haföi, og hinn ógurlegi
hvellur sem varð þegar katlarnir
sprungu, nokkrtun sekúndum á eftir
fyrra hvellinum, og tættu í sundur
það sem eftir var af skipinu, svo
það sökk á vetfangí.
Eg hlýt að hafa gripið um hana
þegar við veltumst. út að borð-
stokknum, því þegar eg raknaði
við mér aftur hélt eg fast um hana
með öðrum handieggnum en meö
hinni hafði -eg náð í flekann sem
fyr var lýst.
Aö undanteknum vindþytinum
og ölduskvampinu var orðið ein-
kennilega hljótt í hring um okkur,
og voru umskiftin mikil frá því að
heyra hinn taktfasta slátt skipsvélar-
innar.
Með afarmikillí fyrirhöfn korn eg
stúlkunni upp á flekann, eti af því
eg varð fljóttt þreyttur að halda
henni þar, tók eg það ráð að rífa
pils hennar í ræmur og binda hana
með því við flekann. Eg batt um
hana á þremur stööum: Um fæt-
urnar, um miðjuna og undir hand-
leggina, Þetta var afar erfitt verk
því jafnframt varö eg að hafa gæt-
ur á að flekanum ekki hvolfdi.
Meðan eg var að þessu kom hún
snöggvast til meðvitundar. Hún
opnaði hin stóru brúnu augu sín,
og horfði óttaslegin í kring um
sig, svo hijóðaöi hún upp yfir sig
og féll á ný í öngvit. Hið þykka
glógula hár hennar hafði losnað,
og huldi nú vanga hins bleika,
fagra audlits.
Mér var ljóst að flekinn gæti
ekki borið okkur bæði, og að eg
því yrði að vera kyr niðri í sjón-
um og aöeins halda mér uppi á
flekanum.
En hvað lengi mundum við geta
haldist lifandi með þessu móti?
Eftir margar tilraunir hafði eg loks
uppgötvað hvernig eg best gat
komiö mér fyrir án þess að þyngja
um of á flekanum, og jafnframt
auðveldlega haldið jafnvæginu.
Eg lá með hökuna uppi á mið-
plankanum og líkamann flatt upp
undir flekann, og með fæturnar
glentar sundur. Rétt við hökuna
á mér voru hinir háu hælar glá-
skónna sem hún hafði á hinum
litlu fögru fótum sínum.
Tíminn leið, mfnútu eftir mínútu,
stundarfjórðung eftir stundarfjórð-
ung, og stund eftir stund — eg
veit ekki hvað margar. Tunglið
var gengiö undir og vindurinn
söng hinn einmanalega rómsterka
líksöng sinn yfir öldunum sem
sligu og hnigu, hriigu og stigu,
og skvettu við og við söltum sjón-
um framan í okkur. Sjórinn var
ekki kaldur, samt fór eg að skjálfa
af kulda, og kraflarnir smáminkuðu.
Hendurnar vora orðnar tilfinninga-
lausar og handleggirnir voru eins
sárir og væru þeir margbrotnir.
Við þetta bættust nýar kvalir. Eg
varð alt í einu bæði afar svangur
og afar þyrstur; einkum kvaldi
þorstinn mig. Þessar kvalir uröu
svo óþolandi aö eg reyndi að hljóða.
En eg kom ekki upp nokkru hljóði;
kokið á mér var eins og herpt
saman. Kvalirnar báru roig alveg
ofurliða og eg fór að sjá ofsjónir.
Frh.
Útg.: Ö. Friðriksson.
Prentsmiðja Þ. Þ. Clementz.