Gamanblaðið - 01.03.1917, Blaðsíða 4

GAMANBLAÐIÐ
Nafnsausir I
---- Frh.
Eg lá lengi á bakinu og horfði
í kring um mig í herberginu eða
káetunni sem eg var í, og sem
margar vikur átti að vera heimili
mitt eða ef til vill fangelsi. Vegg-
irnir voru úr Ijósum birkivið, og
gljáðir, loftið gylt með gyltu flúri.
Beint á móti mér hékk spegill í
gullnri umgerð, og á veggjunum
héngu smá ljósmyndir og lit-
biyndir.
Meðan eg þannig rendi aug-
unum um herbergið heyrði eg
ált i einu hröð skref er nálguð-
ust. og að einhverjir töluðust við
í reiði. Svo var hurðinni hrund-
ið upp og tvær persónur komu
inrt.
»Eg get fullvissað yður«, sagði
djúp karlmannsrödd, »að hann
er meðvitundarlaus, og að það
má hreint ekki ónáða hann«.
Pá svaraði kvenrödd, og var
áuðheyrt að sú er henni beitti
átti effitt með að koma upp orð-
úriurri fyrir reiði.
»Þér segið ósattl Hann ligg-
ur með opin augun! Eg vil, og
eg verð, að tala við hann«.
Það fór titringur um mig því
ég hafði þegar þekt rödd hetinar.
i »Eruð það þér«, sagði eg, og
býst við að gleðin hafi skinið
ýt úr mér. »Guði sé lof að þér
eruð á lífi, og svo heiibrigðar
Og hraustar að þér getið sagt
yðar meiningu«.
i Hún tók fast í hendina á mér.
i »Heyrið mig. Skiljið þér hvað
eg segi?«
; Eg hneygði höfuðið.
»Hann þarna«, hún benti á
manninn fyrir aftan sig, »segir
áð eg megi ekki taia við yður.
Segir að eg megi ekki einu sinni
fara út úr káetunni. Hvað í ó-
sköpunum á þetta að þýða?«
»Hvernig komust þér hingað«,
spurði eg.
»Eg laumaðist út úr káetunni.
Vörðurinn framan við dyrnar
hafði snöggvast farið frá, og mat-
sveinninn sem færði mér matinn
hafði gleymt að afloka hurðinni
á eftir sér.
Eg var sem þrumu lostinn.
»Gleymt að afloka! Hamingj-
an komi til! Erum við lokuð
inni? Erum við fangar?« Þetta
síðasta sagði eg til mannsins
sem hafði komið inn með stútk-
unni og hafði gripið um hand-
legg hennar. Það var aldraður
maður, á að giska sextugur, með
sítt hvítt skegg, og sköllóttur
mjög. Augun leiftruðu bak við
gullumgerð gler, og vörunupi
þrýsti hann saman einarðlega.
»Eg hvorki get eða vil svara
yður, herra minn«, svaraði hann.
»Þér fáið einhvemtíma að vita
hvar þér eruð, og hvaða ákvörð-
un verður tekin með yður og
þennan sjálfráða kvenmann*.
»Komið nú«, sagði hann við
stúlkuna og fór að draga hana
í áttina að hurðinni. En hún
sleit sig af honum og hljóp til
mín.
»í guðsbænum*, sagði hún,
»lofið mér að vera hér. Eg þori
ekki að vera ein í káetunni sem
eg var í. Mér finst eg vera á
vitlausraspítala*.
Þó eg vœri máttfarinn, reis eg
upp og lagði handlegginn um
hana.
»Hver eruð þér, oghvaða skip
er þetta?, sagði eg og hvesti á
hann augun.
»Nú er nóg komið af þessu,
þér verðið undir eins að koma
með mér ungfrú«, sagði hann
illhryssingslega og dró hana með
sér út úr káetunni og tvílæsti
hurðinni.
Eg ætlaði að rísa á fætur, en
var svo máttlaus að eg datt nið-
ur í rúmið aftur með reiðióp á
vörunum. Eg var svo reiður að
mér fanst eg mundi vilja láta líf-
ið fyrir að geta tekið fyrir kverk-
ar honum og kyrkt hann.
Hún hafði kallað skipið vit-
lausra spítala, en ef skipverjar
væru sjónræningjar eða »hvítir
þrælasaiar?« Þetta og fleira flaug
mér í hug í því hálfgerða óráði,
sem kom á mig, á eftir geðs-
hrœringunni, sem eg hafði kom-
ist í.
Skömmu síðar var káetuhurð-
inni lokið upp og maður gekk
inn. Eg sá andlit hans í spegl-
inum andspænis hurðinni. Hann
var gamall maður eins og hinn
sem fyr kom inn. Hann var fríð-
ur sínum, en djúpar hrukkur í
andliti hans bentu á að hann
hefði liðið miklar og langvinnar
sálarkvalir. Hár hans var hvítt
sem mjöll og augnaráð hans var
blítt en sorgbitið.
Eg reis upp í rúminu og sneri
mér að honum, og vissi strax
að þetta var maðurinn með ein-
kennilegu röddina sem eg hafði
heyrt. í dyrunum bak við hann
sá eg nú líka hinn manninn og
fleiri menn.
»Nú, þetta er maðurinn sem
var bjargað*, sagði sámeð mjóu
röddina og virtist reyna að gera
sig byrstan í málrómi, »hver er
hann«.
Maðurinn með hvíta skeggið
kom nú alveg inn í herbergið.
»Hann er aiveg ný raknaður úr
rotinu. Við erum ekki enn þá
búnir að spyrja hann að því hver
hann er«.
Útg.; Ö. Friðriksson.
Prentsmiöja Þ. Þ. Clementz