Gamanblaðið - 01.04.1917, Blaðsíða 4

O A MANBLAÐIÐ
Nafnlausir 1
Frh.
»Hver eruð þér?« bætti hann við
og sneri sér að mér.
En eg var ennþá svo reiður við
hann aö eg svaraöi ekki,
»Hvað er þetfaf Hafið þér mist
máiiö? Þvf svarið þér ekki?«
»Verið rólegir,* sagði hinn »þér
verðið að gá að því að hann veit
ekkert og að alt hlýtur því að koma
honum einkennilega fyrir.« Hann
sneri sér að mér. »Hvað heitið
þér og hvaðan eruð þér, og hver-
nig stóð á að yður skolaði hér upp
á þilfar?«
Eg sagöi honura hver eg væri
og um hvernig »Nero« heföi sokk-
iö, og hvað sfðan hafði gerst,
»Eg vona að yður Hnnist eðli-
legt,« bætti eg við »aö mig langi
til að vita hvaða skip þetta er, hver
þér eruð, og liversvegna maöurinn
sem hjá yður stendur, hagaði sér
jafnfruntalega gagnvart stúlkunni,
sem með mér er. Erum við gest-
ir eða fangar hér á skipinu?«
Nokkrar sekundur var algerlega
hljóít í litta herberginu sem við
vorunm í, svo tók mjóraddaði mað-
urinn til máls og raælti þessi dui-
arfullu orð: »Þetta skip ber ekkert
nafn, og eg er sjálfur nafnlaus eins
og skipiö og félagar inínir. A 11 i r
eru óvinir mínir og þeirra, og við
breytum gagnvart þeim sem óvin-
um. Það verður undir ykkursjálf-
um komið hvort þér og stúlkan
veröið gestir eða bandingjar hér
um borð.
IV.
Vorbylgjur.
Hann sneri sér á hæl og gekk
til dyranna, en þar stansaði hann
snðgglega og gekk aftur að rúmi
mínu, og fast að því.
»Sjórinn skolaði ykkur upp á
skip mitt« sagði hann. »Og helst
vildi eg láta ykkur í sjóinn aftur,
og tiúiö mér, þið hefðuð verið
hamingjusamari ef þið heföuö
drukknað. En úr því þið nú á
annað borð eruð komin hingað,
ætla eg að lofa ykkur að vera, þó
með einu skilyrði.*
»Og þaö er?« spurði eg og kom
varla upp orðunum fyrir hjartslætti.
»Að þér farið atdrei út úr þess-
ari káetu og að þér reynið aldrei
til þess að njósna neítt um hvað
við höfumst aö né gerið neitt sem
geti hindrað mig í því að ná því
takmarki er eg ætla mér!«
Hvað er iakmark yðar« spurði eg
og horfði beint framan í hann.
Hanti ylgdi sig og krefti hnef-
ann. »Varið yður« sagði hann »ð-
hlýðni er sama og dauðinn fyrir
yður og hana.«
»Er það þá meiníng yðar að eg
kornist aldrei burt héöan?*
»Aldrei« svaraöi hann reiðilega,
»það verður gröf yðar og hennar,
eins og það verður grðf mín og
félaga minna, og» — hatin hætti
snögglega og hraðaði sér út úr
káetuuni.
Sköllótii ntaðurinn með iivíta
skeggiö tók um handlegg minn og
þreifaði á slagæð: »Vður er óróft
en að öðru teyti eruð þér frískur*
sagöi hann. Eg hef komið því til
leiöar að stútkan fær að vera hér
hjá yður. Nú skal eg fara og sækja
hana,«
Stundarfjórðungi áður hefði eg
getað kyrkt hann; nú rétti eg hon-
um i þakklæti báðar hendurnar.
Rétt á eftir kom húu inn og settist
á stól við rúmið.
»Hvernig get eg þakkað yður«
sagði hún »þér hafið vogað lífi
yöar tii þess að bjarga mér.«
»Hvers hafið þér orðið áskynja
um þetta skip« sagði ég.
»Eg veit alt« sagði hún »það er
að segja, eg veit að þér og eg
komumst aldrei burtu af þessu
hræðilega skipi.« Og alt í einu tók
hún til að gráta. Um slund sagði
eg ekkert, en strauk hendinni eftir
hinu gullna hári hennar. Þegar
gráfurinn minkaði sagði eg »Kæra
barn, við skulum reyna að hug-
hreysta okkur með því að það geti
ómögutega verið aö viö eigum að
ala alian aldur hér i djúpi hafsins,
að miunsta kosti ekki þér, sem er-
uð svo ungar. Verið hughraustar,
það kemur vafalaust eitthvað fyrir
sem tosar yður úr þessari prísund.*
Hún þurkaði sér um augun og
horfði innilega á mig. »Eg yfir-
gef yður ekki« sagði hún »heldur
verð eg kyr hér en aö eg skilji
yður hér eftir.« Eg fékk ákafart
hjartslátt, og ætlaði varla að geta
ráðið við mig að faðma hana ekki
að mér, En á næsta augnabliki
varð skynsemin sterkari en tilfinn-
ingarnar.
»En hvað þér eruð vænar* sagðf
eg, »en verði tækifæri fyrir annað
okkar að komast burt, en ekki bæði,
þá skulu það verða þér.«
»Aldrei« sagði hún og tók báð-
um höndum um hálsinn á mér »eg
verð þar sem þér eruð, og kom-
umst við ekki bæði burt, veröum
við hér til dauðadægurs okkar.
Þér eruð eini vinurinn sem eg ál«
Attur ætlaði eg ekki að geta ráð-
ið viö mig, en svo varð eg rólegri
kystí hið hvíta enni hennar og tók
með hægð hendur hennar af háisi
mér. Nokkru seinna sagöi hún að
inér raundi bezt að reyna að sofa
og fór.
Útg.: Ó. Friðriksson.
Prentsmiðja Þ. Þ. Clementz