Gamanblaðið - 01.06.1917, Blaðsíða 2

G A MANBLAÐIÐ
Kirkjuferð
Magnúsar biessaða.
Maður er nefndur »Magnús bless-
aði« og var (il útróðra í Þórukoti
á Álftanesi.
Eitt sinn á páskadagsmorgun æíl-
ar hann til kirkju aö Bessaslöðum,
og hefur búið sig í sín beztu föt.
Hiandfor var á hlaðinu í Þórukoti
og þakið yfir með torfi. Verður
Magnúsi reikað um hlaðið áður en
hann lagði upp til kirkjunnar, vill
þá ekki betur til, en að karl dettur
oíaní hlandforina og er bjargað
upp úr forinni af heimamönnum,
— allur kámaður Fara nú heima-
menn til kirkju, en Maguús dregst
á eftir þeim. Þegar messa var
byrjuö kemur Magnús inh í kirkj-
una og sezt í kórbekk, gýs þá upp
ódaun mikill um aila kirkjuna. Rís
meðhjálpari upp úr ‘sæli sínu og
snuggar hvaðan þefur sá hinn mikli
og illí, muni koma, Sér brátt
Ma ítiús frammi í kirkjunni og lízt
búnaður hans litföróttur vera, enda
sá hann að ailir fýldu gröm, er
næstir sátu Magnúsi. Gengur með-
hjálpari þá til Magnúsar og biður
hann burtu víkja úr kirkjunni, en
Magnús vildi ekki fara fyrr en tneð-
hjálpari tekur í axlir honum og
kemur Magnúsi þannig út, snýr
Magnús sér við í kirkjudyrunum og
segir svo hátt að heyrðisí um alla
kirkjuna: að anskotinn sjálfur megi
vera í sinn stað í Bessastaðakirkju
»og hef eg þrjátíu ár verið í Þóru-
koti og komu einu sinni páskar<*.
Konan (á ferðalagi): Hefurðu nú
gleymt afturj lykliuum að vaðsekkn-
um á skipinu, ansinn þinn ?
Maðurinn: Ónei, elskan mín, eg
hef ekki gleytnt Iyklinum, en eg
gleymdi vaösekknum.
Jón Jónsson.
Konan hans Jóns lifði lungna- \
bólguna sem hún fékk af því að j
taka meðalið, sem hún fékk hjá \
lækninum, »inn í vatni«.
Nokkru seinna varð hún veik
aftur, Læknirinn lét meðal sem
stóð á »hristist á undan notkun«.
Daginn eftir spurði lœknirinn Jón
að því hvernig konunni hans hefði
orðið af meðalinu. »0, hún tók
það ekki inn, auminginn, hún
þoldi ekki hristinginn, blessunin,
og dó«.
Konan var grafin eins og lög
gera ráð fyrir. Presturinn og jón
urðu samferða frá gröfinni, og
sagði prestur mörg huggunarorð.
Alt í einu fer Jón að skellihiœja.
»Hvað er þetta? Því ertu að
hlæja?» segir prestur. »Og eg
get ekki annað, prestur minn, seg-
ir Jón, »þegar eg minnist alira
þeirra ánægjustunda sem við
Björg mín lifðum saman«.
Róbert: Um daginn þegar eg var
í laugum kemur ein hölvuö mý-
fiuga og sezt á stóru tána á mér,
en eg dró að mér fótitin og mý-
flugan skall á rassinn niður í mold-
ina!
Jveir skipstjórar eru að þræta
um hvor þeirra hali siglt lengra
norður á bóginn, Annarsegir: »Eg
sigldi einu sinni svo langt norður
að eg sá norðurpólinn eins og
svartan depil!« Þá segir hinn:
»Nei, þessi svarti depill, sem þú
sást, var eg!«
Pélur Kínafari: Og þegar við
komutn til Shanghai veiktust flestir
skipverjar af gula febernum,--------
Drengurinn: Þú líka, Pétur?
Pétur Kínaf.: Hvort eg 'veiktist!
Eg varð mikið veikari en margir
af þeim sem dóu úr veikinni.
Hún (nýgift): Hefur þú kyst
nokkra stúlku áður?
Hann: Nei, ja, jú, eg hef kyst
eina eti hún var gift!
Jón nærsýni: \/erða aldrei slys
við þessar glímur?
Jóhann glímukappi: Slys? Nei,
slys verða ekki. Það kemur fyrir
að inenn nefbrotna, eða handleggs
og fótbrolna, en slys koma aldrei
fyrir.
Jón: Mér var svo ílt í Iöppun-
um í morgun að eg gat nieö engu
móti staðið á þeim, eri þegar eg
var búinn að ganga dálítið um gólf
batnaði mér.
Jónsson: Hvaða helvítis flónska
er þetta sem þið setjið um mig i
blaðið: »Meðal fallegustu stúlku-
anna var Jónsson )ögmaður.«:
Blaðamaðuriim: Já, þar sá eg
yður!
Jón: Hvernig stendur á því að
þú ert í svona böivuðu skapi?
Fijarni: Jú, sérðu, það fæst ekki
að grafa tengdamóður mína.
Jón: Er það mögulegt?
Bjarni: Já, sérðu, hún er ekki
dauð ennþá.
Dómarinn: Hvenær eruð þér
fæddur?
Kæröi (svarar ekki).
Dómarinn: Hvenær er afmælið
yöar ?
Kærði: Það þýðir ekkert að segja
yður það, þér gefið mér hvorisem
er ekkert í afmælisgjöf.
Frú Jónssou : Þaö stendur hér
í blaðinu um mann sem ekki hefur
sagt eitt orð við konuna síua í
þrjú ár!
Jónsson : Hann hefur máske
ekki viljað taka fram í fyrir henni.