Good-Templar - 01.06.1902, Síða 11

71
hann inun heldur ekki daufheyrast, ef þér biðjið alvarlega og
með fullu trausti fyrir manninum yðar. Látið ekki synd og
sorg byrgja svo gluggann, að þér sjáið ekki náðarsól guðs. Hann
elskar einnig drykkjumannipn og konu hans.------Hérna eru
nokkur rit, sem þér ættuð að lesa, en lesið umfram alt ritn-
inguna.
Verið þér sælar. Drottinn biessi yður“.
Að svo mæltu fór komumaður leiðar sinnar, en Anna
grét beisklega og haíði upp fyrir niunni sér: „Ó, ætli það sé
satt, að guð elski mig og aumingja manninn minn?*'
Alt til þessa tima hafði Anna hugsað litið um andleg
efni; henni þótti svo sem sjálfsagt að hún yrði sáluhólpin
„eins og aðrir", því að bæði hefði Kristur dáið til að frelsa
mennina og svo reyndi hún að breyta svo vel sem hún gæti
komið við. Þannig hugsaði hún þá sjaldan henni datt nokkuð
þess háttar í hug. En nú, þegar hún fór að hugsa um sáluhjálp
sina i fullri alvöru, brast þetta eins og fúaspítui-, af þvi að
það hafði ekki verið annað en dauðar hugmyndir. Þvi fór
fjarri að hún hefði nokkurn tima verið viss um sáluhjálp sína,
nú fanst henni tvísýnt hvort hún gæti orðið það nokkurn
tíma, hvort hún gæti með ailar sinar syndir komist í lifandi
samband við heilagan guð; en þá tók hún ritninguna, sem
móðir hennar hafði geflð henni í fermingargjöf — og alt t.il
þessa hafði legið ónotuð eins og gamall menjagripur, sem vissast
■ er að liafa ekki hönd á, — og þá sá hún, að vegurinn til guðs
byrjar á Golgat.a, og að hann, sem er þar með útbreiddan
faðminn, rekur engan frá sér, sem krýpur við krossinn með
einlægri auð.mýkt og lifandi.trú eftir að komast á veginn.
Hún varð oft andvaka og bað þá fyrir manni sínum með
bænar andvörpum deyjandi manns, en eftir nokkrar vikur
var baráttan á énda ' og náð guðs búin að sigra allan ótta
hennar og eíasemdir. Hún trúði guðs orði og trúði guði alveg
fyrir sér — og var nú alveg viss um að Kristur sagði einnig
við hana: „Dóttir, syndir þinar eru þér fyrirgefnar".
(Niðuii. næst).