Muninn - 01.11.1945, Side 4

4
M U N I N 14
æskunnar nú á dögum, með ótal til-
vitnunum í löngu liðinn tíma, þegar
allt var á annan og betri veg o. s. frv.
Árangurinn verður, að við espumst
enn meira, og Jónas segir af miklum
hita, að hann gleymi að taka sam-
komuna með í reikninginn. En Bárð-
ur er víst hættur að hugsa um
skemmtanir, ef hann hefur þá nokk-
urn tíma haft áhuga á slíku. Það
hummar í honum, og hann er byrjað-
ur að skírskota til horfinna alda, þeg-
ar Jóhann Pétur kemur til sögunnar.
Honum hefur tekizt með yfirnáttúr-
legum hætti að mölva hrífuna sína af
hausnum, og Bárður snýr að honum
ævareiður. Annan eins grasasnahátt
hefur hann ekki þekkt! Að mölva
hrífu á sléttu túni! En það var svo sem
hvað eftir öðru á þessum síðustu og
verstu tímum. Og hann heldur heim á
leið til þess að gera við hrífuna.
Augnaþjónusta hefur alltaf verið
mér fjarri skapi, (þó að ég segi sjálfur
frá), en nú bregður svo við, að við
fleygjum okkur niður, jafnskjótt og
Bárður er úr augsýn. Ekkert hljóð rýf-
ur svæfandi kyrrðina nema suðandi
frá flugunum, sem halda sig að glóð-
heiíum steinum framan í húsvegg.
Þegar kveldar, færa þeir sig vestan á
vegginn, og ég fer að öfunda flugurn-
ar af því að geta alltaf verið sólarmeg-
in í Iífinu.
Við hefðum líklega allir sofnað, ef
bifieið hefði ekki ekið með háværu
urgi framhjá, eftir veginum, sem lá
um túnið.
Þetía var opin vörubifreið, og
margt fólk stendur syngjandi og hlæj-
ancli á pallinum. Það kallar til okkar
og veifar. Auðvitað er það á leiðinni
til skógarins, og við rennum sönnum
pís’arvættaaugum á eftir bifreiðinni.
Svo rprettum við á fætur og rifjum í
ákafa til þess að reyna að svæfa hugs-
anir okkar. Og Bárður verður glaður
við, er hann kemur aftur, gleymir
óh- ppi Jónasar og heldur sig hafa
snúið okkur til betra lífs með fortöl-
um sínum.
En þar held ég, að hann hafi vaðið
í villu.
Alchei hefur önnur eins ógleði hel-
tekið nokkra vinnu eins og þessa
heyþurrkun. Aldrei hafa góð og ill
mögn verið beðin eins heitt um rign-
ingu, — og aldrei hef ég óskað þess
jafnheitt og þá, að ég væri heima,
þar sem enginn loðbrýndur hrepp-
stjóri hafði yfir mér að segja.---
Tíminn sniglast áfram eins og blóð-
latur vegavinnustrákur í sólskini.
Mér finnst heil eilífð liðin, þegar sól-
in tekur loks að síga til vesturs. Nú á
að fara að „koma þessum stráum inn“,
eins og Bárður orðar það. Hestur er
sóttur og spenntur fyrir rakstrarvél-
ina. Síðan sezt Jóhann Pétur í ökusæt-
ið, því að jafnframt því sem hann er
skáld og rithöfundur, er hann snill-
ingur talinn í að stjórna hesti. Jónas
á að vera við hlöðuna og færa heyið
inn. Við Bárður erum í flekknum,
ásamt Jórunni ráðskonu, sem nú er
komin okkur til hjálpar.
En nú er komið að því atriði, sem
ég hef alltaf talið „rúsínuna“ í þessari
sögu, og einnig dregur að lyktum
hennar.
Jóhann Pétur færði lieyið að hlöðu-
vindauganu, og dvaldist honum í
fyrstu lengi í hverri ferð. Vissum við
ekki, hvað þeir Jónas höfðust að, en
er líður, veiti ég því athygli, að Pétur
er orðinn óeðlilega glaður í bragði.
Hann talar gælum til hestsins, varpar
glettni að ráðskonunni og syngur
stundum við raust vísur, sem hann
yrkir um leið. Bárði líkar þetta vel,
en mér finnst það grunsamlegra, eftir
því sem lengra líður, því að stöðugt
eykst þessi kynlega kæti. Jóhann Pét-
ur er bókstaflega orðinn ofsaglaður.
Þegar tæpur helmingur er búinn af
flekknum, dregur snögglega upp ský á
suðurlofti. Þau dreifast fl jótt og
byrgja að lítilli stundu fyrir sólina.
Aldrei hef ég vitað, að þykknað gæti
svo snögglega í lofti, svo sem reynd
varð á. Ég verð alls hugar feginn og
finnst þetta réttlát refsing guðs á
hendur hreppstjóranum og Bárði.
Mig hlægði, ef það rigndi nú ofan í
heyið eftir allt saman, og ég óskaði
þess eins, að skúrin léti ekki lengi á
sér standa.
Bárður skipar okkur nú að duga
vel, jafnvel Jóhann Pétur eggjar okk-
ur. Mig undrar hátterni vinnumanns-
ins enn meir. Auðvitað get ég skilið,
að hann gleðjist yfir regninu, en mér
finnst ólíklegt, að hann hafi séð fyrir,
að svona mundi fara, löngu áður en
skýskaf sást á lofti. Eða var Jóhann
Pétur kannske framsýnn?
Loftið verður þyngra og mollulegra
með hverju andartaki, sem líður. And-
vana golur læðast hingað og þangað,
hverfa seinast kraftlausar, og undarleg
kyrrð og þögn ræður ríkjum í nokkr-
ar mínútur. Svo falla fyrstu regndrop-
arnir.
Þá er það, að ég fæ skýringu á hinní
undarlegu kæti Jóhanns Péturs: Ég-
geri mér ferð til hans og spyr í gamni„
hvort hann sjái rigninguna.
En Jóhann Pétur svarar engu.
Andlit hans er rauðleitt, augun.
þrútin og starandi. Hann patar hönd-
unum út í loftið og riðar í sætinu:
Hann er yfir sig drukkinn!
Ég stend þarna steinhissa og glápí
á manninn, eins og tröll á heiðríkju-
Nú rykkir hann hastarlega í taumana
og keyrir hestinn sporum inn í miðj-
an flekkinn. Þar snýr hann sitt á hvað
og þvoglar óskiljanleg orð, með
handapati og vitleysislegum tilburð-
um. Bárður æpir til hans mjóum, rám-
um rómi. Hann heldur, að Jóhann
Pétur sé orðinn vitlaus, og hleypur til
að ná af honum taumunum. En áður
en honum tekst það, missir ökusnill-
ingurinn jafnvægið og stingst á höfuð-
ið til jarðar. Nú er byrjað að rigna,
svo að um munar. Regnið hellist nið-
ur með þungum nið, og heyið gegn-
blotnar á svipstundu. Og úr því að:
hér er ekki meira að gera, þá geng ég
heim á leið. Mér leikur líka forvitni á
að sjá, hvað Jónas starfar. Er ég kem
fyrir hlöðuhornið, sé ég, hvar Jónas
liggur í miðri beðjunni, sem lítið hef-
ur gengið inn í hlöðuna.
Hann virðist ekki taka eftir mér, en
syngur klökkum rómi gamla fer-
skeytlu — Nú er hlátur nývakinn. —
Nú er grátur tregur. — En uppi á
hlöðuveggnum stendur tóm romm-
flaska. Hún hafði átt að vera þeim
félögunum veganesti á skógarmótinu,
en er það lirást, höfðu þeir tekið til
flöskunnar. Ég stend hugsi litla stund
og hlusta á æðru Bárðar gamla-og
drafanda Jóhanns Péturs, sem berst
gegnum regnniðinn utan af túninu.
Svo tek ég mína ákvörðun:
Flýti mér heim, hef fataskipti og
held niður á veginn með það í huga,
að taka mér fari með fyrstu bifreið,
sem fer inn til skógarins. Hvað gat ég
annað gert? Hvort Jóhann Pétur og
Jónas eru enn á hreppstjórasetrinu,
veit ég ekki, því að ég hef ekki komið
þar síða’-'.
Frentverk Odds Björnssonar 1945