Muninn - 14.12.1989, Blaðsíða 35

mlnnisstætt, hefði ég ekki einmitt rétt
eftir að þetta gerðist fenglð raflost af
biluðu brauðristinni minni og dáið. Já,
taugamar mínar hreinlega brunnu yflr.
Þetta var í fyrsta skiptið og hið eina
sem ég uppliíði dauðann og mér fannst
það ekkert sérstakt. Ég bara stóð upp
og sá strax að raflostið hafði drepið
mig því hræið af mér á gólflnu var svo
skelfing illa farið. Annars fékk ég ekki
tækifæri til að athuga það vandlega,
förin til himna hófst að bragði. Og
þvílíkt eilífðarferðalag, ég hélt ég yrði
aldrei kominn á leiðarenda. Fyrst lyft-
ist ég af gólflnu og upp úr húsinu,
smám saman sveif ég hærra og hærra
þangað til landið var orðið eins og
pönnukaka! Þvílíkar ranghugmyndir
sem við höfum gert okkur af heim-
inum, ég gat séð með eigin augum
hvemig sjórinn fossaði fram af enda-
mörkum jarðar. Þegar ég var kominn
upp fyrir hæstu ský sá ég tröll eitt
mikið þrammandi áfram með mikla
byrði í eftirdragi, þessi byrði var sólin.
Það var þá ekkert skrítið þó ég hefði
aldrei skilið þá villuráfandi sauði sem
trúa á eðlisfræði. Smátt og smátt varð
himinninn hvítari og hvítari þangað til
allt var hvítt. Ég hef ömgglega verið á
uppleið -nokkuð sem mér tókst aldrei
á jörðu niðri þrátt fyrir mikla fyrirhöfn
- svo klukkustundum skipti. Loks sá
ég höll almættisins framundan, ég
hætti að rísa og staðnæmdist við lítið
hlið. Á hliðinu var eftirfarandi áletrun:
"Til hamingju, þér haflð nú lokið upp-
risunni, setjið 50 kr. í rauflna til að
opna hliðið.
Mér varð svo mikið um að ég hefði
fengið kransæðastíflu, hefði ég haft
einhveijar kransæðar, en þær urðu
eftir í hræinu á jörðu niðri eins og
önnur líffæri mín, blessuð sé minning
þeirra.
Ég seildist ofan í buxnavasann, tók
upp framliðinn flmmtíukrónupening og
stakk honum í rauflna á hliðinu. Það
opnaðist hægt með háu ískri. Fram-
undan lá hroðvirknislega lagður hellu-
stígur í hlykkjum á milli óhirtra runna
og kræklulegs tijágróðurs. Grasstrá og
smáblóm þröngvuðu sér upp á milli
heflanna. Upp á fjarlægri, grasi vax-
inni hæð, stóð hölfln, umvafln klifur-
plöntum og mosa. Ég gekk af stað til
hallarinnar eftir stígnum, einhvem
veginn var eins og annað kæmi ekkl til
greina en að halda rakleiðis á fund
almættisins.
Því meir sem ég nálgaðist höll guðs
almáttugs sá ég betur í hvflíkri niður-
níðslu hún var. Það fannst mér skrítið.
Einhvem veginn hafði ég alltaf staðið
í þeirri trú að himnafaðirinn gæti
skapað halflr og hvaðeina á svips-
tundu, honum ætti vart að verða
skotaskuld úr að viðhalda sköpunar-
verkunum. Og honum ætti vart að
verða skotaskuld úr að koma upp
samgöngukerfl, það er voðalegt að
leggja það á dauða menn að ganga
himnarfld. á enda. Rétt í þann mimd
gerði ég mér grein fyrir að ég var einn
á ferð. Ég nam staðar og leit við, en
engan var að sjá. Fram undan var
ekkert nema þögul hölfln, rústimar af
þögulfl höllinni, því ég var kominn svo
nærri að það fór ekki lengur á mllH
mála að hún hefur munað sinn fifll
mikið fegurri.
Loks stóð ég fyrir framan miklar
hallardymar. Ég fletti sundur klifur-
plöntunum í leit að dyrabjöllu, það
hvarflaði ekkl að mér að efast um
tilvist dyrabjalla í himnaríki. Ég varð
þó að gefast upp, þama var ekki einu
sinni dyrahamar, svo ég gaf hurðinni
eilítið spark. Mér hefði nú bmgðið ef
ég hefði sparkað í gegnum hurðina, en
þegar ég sá bróðurpart framhflðarinnar
láta undan þessu sparki mínu var mér
ekki um sel. Mér tfl nokkurrar
undrunar kom gamall maður öskrandi
og æpandi út úr rykmekkinum sem
fyllti gatið á framhliðinni. Föt hans
vom þakin ryki og gráhvítt hár hans
stóð allt út í loftið, ég bað hann af-
sökunar.
-Afsakið, þetta var alveg óvart, sagði
ggt
-Óvart? ÓVART?! Hvemigdatt-
þéríhugaðsparkagatáhúsiðdómadags-
illmenniræfillónytjungurafglapifúl-
menniogdýraníðingur. Hann þagnaði
augnablik eins og til að gefa mér
möguleika á að koma með skynsamleg
mótrök, en hélt svo áfram.
-Hvað vfltu annars? Spurði hann
snubbótt.
Ja, ég er nú alveg nýdauður, ég
ætlaði að flnna hann Guð og Lykla-
Pétur, er ekki yflrleitt lesið úr bókinni
miklu og dæmt eftir Guðs lögum?
Annars er ég illa að mér í þessum
bibflusögum.
MUNINN
35