Muninn - 14.12.1989, Blaðsíða 43

Fræmundur sóði kemur
til sögunnar.
Einu sinni, endur fyrir löngu (þijár
endur fyrir eina löngu) var stór feitur
kall sem var vondur. Hann átti stórt,
stórt verkstæði, sem var fullt af alls
konar tækjum og tólum. Þar á meðal
var sög ein svakaleg og var hún hans
uppáhalds instrúment. En karlinn var
hinn versti nánasi og nískupúki og
vildi helst ekki nokkrum manni greiða
eða hjálpa.
En svo, góðviðrisdag einn í septem-
ber, kom Fræmundur sóði til sögunar.
Hann bankaði á hurðina hjá kallinum
og þegar sá vondi stakk hausnum út
um gættina kvaðst Fræmundur vera
kominn til sögunar, það ætti að saga
svona 30 cm af hægri fæti sínum.
Eins og fyrr sagði var kallinn skelfíng
illa innrættur og án þess að segja svo
mikið sem "Hallbjöm Hjartarson",
skellti hann hurðinni beint á hið ann-
ars stórmyndarlega nef Fræmundar.
Þetta líkaði Fræmundi að sjálfsögðu
ekki alls kostar vel og sagði ljótt.
Hann hugsaði sig nú vel um og eftir
þriggja tíma vandlega íhugun ákvað
hann að leika á kallinn og hafa sitt
fram. Hann bankaði og bankaði þar
til kalllnn loks opnaði. Þegar sá vondi
sá hver var þar á ferð skellti hann
hurðinni en þá hafði Fræmundur
laumað 30 cm af eigin löpp á milH
stafs og hurðar svo af gekk við læri.
Þannig hafði hann lokið erindi sínu
með sóma en hinn vondi kall sat uppi
með 30 cm af sóðalöpp.
(Úr þjóðsögum DJAMMA)
MUNINN
43