Heimilisblaðið - 01.08.1923, Blaðsíða 2

HEÍMILISBLAÐIÐ
98
einnig svo verða fyr eða síðar. Eg er sann-
færður um, að þetta er vilji Guðs, að líf
hvers og eins sé og verði skemtilegt, en
ekki leiðinlegt. Því að hann hefir gefið
okkur, hverjum einum, vit til að sjá þetta,
tilfinning til að þrá það, vilja til að koma
þvi i framkvæmd og mátt og möguleika ti)
að gera tilveru bæði sjálfra vor og annara
skemtilega. Og til þess hefir hann loks gefið
okkur sjálfan Krist og alla góða spámenn
og spekinga, kenningu þeirra og tilsögn,
og alla þeirra andlegu hjálp, að líf okkar
geti orðið skemtilegt bæði fyr og siðar. En
til þess að alt þetta nái tilgangi sínum, þá
er það sýnilegt að allra mestu varðar um
einstaklingsskemtunina, eða það, að hver
einstaklingur hafi skemtun en ekki leiðindi
af helzt öllu því, sem hann daglega lifir
við og vinnur að, samkvæmt þörfum og
kröfum mannlegs lífs og líísstöðu, þvi að
sé þetta ekki svo, heldur þvert á rnóti, þá
hlýtur, fyr eða síðar, öll skemtun að fara
út um þúfur og verða að óskemtun, ekki
aðeins fyrir einstaklinginn sjálfan, sem læt-
ur sér leiðast lífsnauðsynleg skyldu- og
þarfastörf daglegs lífs, heldur og fyrir marga
ileiri, alla, sem hann lifir með og hefir áhrif
á með leiðindum sínum. Og hver veit, hve
mikil og víðtæk áhrifin geta orðið og verða
oft af þvi, hvernig eitt, jafnvel lítið viðvik,
en þó nauðsynlegt og skylt, er af hendi
leyst eða ógert látið. Margur hefir spilað úr
hendi sér lífsgæfu og gleði og jafnvel lífs-
láni sínu öllu, búið sjálfum sér óskemtilega
æfi fyrir það að hann lét sér leiðast eða
lægingu þykja að fást við einstaklings iðju,
sem líf hans og staða krafðist, til heilla og
heiðurs honum sjálfum eða öðrum. Og
mörgum öðrum bjó líka slíkur leiðinda-
maður mikið vanlán og marga óskemtun.
Þeir eru alt of margir einstaklingarnir, sem
fara á mis við þessa hollu og lífsnauðsyn-
legu skemtun daglegrar vinnu, heill og
sóma hennar, og það er sorglegt og í mesta
máta óskemtilegt, að sjá og vita, og líka
súpa af því, hve mörgum leiðist sú skemt-
un, sem þó er undirstaða og skilyrði allrar
annarar góðrar og sannskemtilegrar skemt-
unar. Það er hvorttveggja, að það er aumk-
unarvert að horfa á eða hugsa um leiðin-
legan og leiðindafullan iðjuleysingja, enda
er líf hans sjálfs aumt og líðan hans bág;
hann er fýldur á svip og oft ónotale^ur og
argur í máli og reglulega óskemtilegur í
umgengni og viðkynningú, og þetta er von,
því að lífið er honum leitt og þungt og
hann vantar skemtun. Samvizkan getur
heldur varla verið ýkja góð og skemtileg
við slíkan náunga, því að hún vill líka og
þarf að hafa skemtun. En hennar bezta
skemtun er sú, að sjá, finna og viðurkenna,
að förunautur hennar sé uppbyggilegur,
eftir viti og mætti, sjálfum sér og öðrum,
og gegni vel skyldum sínum og geri sér
og öðrum stundirnar skemtilegar, allra helzl
þó á sínu eigin heimili, því að þar að
á lengst og bezt að hlúa og búa, og þar
er og verður helzti griðastaðurinn í heimi
þessum, þegar út af ber og ekki er unt að
skemta sér annarsstaðar. En sárgrætilegast
og óheillavænt er það þó, þegar ungar og
efnilegar manneskjur geta ekki notið gleði
og skemtunar allrar heiðarlegrar, nauðsyn-
legrar daglegrar vinnu og hamingjunnar,
sem i henni felst og henni fylgir bæði heima
og heiman, því að fyrir þeim liggur þá því
lengri óskemtileg æfi, sem þær eiga lengra
eftir ólifað hér í heimi — hvað sem svo
tekur við. Líklegt er það þó, að eitthvað
eigi og verði einnig þar að starfa — hinu-
meginn.
Við allri þessari óblessun og illu líðan á
og þarf alveg nauðsynlega að fá bjargráð
og bót, svo að því liði ekki svona illa, en
að það megi eiga skemtilega sem flesta
dagana og helzt alla æfina, eins og hinir.
En bjargráð í þessu efni get eg ekki í
svipinn hugsað mér önnur eða betri en
þau, að hver einn réyni að uppala sjálfan
sig og aðra eins og vit og samvizka bezt
segir til. Foreldrar og aðrir uppalendur
barna þurfa með orðum og eftirdæmi að
innræta hörnunum sem mesta elsku og
virðingu fyrir allri heiðarlegri, nauðsynlegri