Heimilisblaðið - 01.08.1923, Qupperneq 5

HEIMILISBLAÐIÐ
101
-9
VERKSMIÐJUSTÚLKAN
EFTIR CHARLES GARVICE.
BJARNI JÓNSSON PÝDDl.

(Framh.)
XV.
Brian gekk nú alla leið heim til Ferry-
strætis; það er langur vegur, svo að hann
h3fði nógan tímann til að velta fyrir sér,
hve ógæfusamur hann væri. Orðtækið forna,
a^ enginn veit, hvað átt hefir fyr en mist
hefir, átti vel við hann; hann hafði í raun-
]nni alls eigi rent grun i, hve heitt hann
unni Myrtle, fyr en hún hafnaði bónorði
hans.
hn þótt honum fyndist hann hafa orðið
'yrir hinum mestu vonbrigðum, þar sem
hun lagði enga ást móti ástum hans, þá sá
hann glögt, að hún var alt annað en eig-
lngjörn. Margar ungar stúlkur á hennar reki
uiundu hafa tekið boði hans, hvort sem
þær nú elskuðu hann eða ekki, því að
margar ungar stúlkur lita svo á, að mað-
urinn eigi að vinna fyrir konu sinni og
tétta bj'rðinni af herðum hennar, svo þær
þurfi aldrei að þræla framar. En nú vildi
Myrtle heldur berjast áfram af sjálfsdáðum
en giftast manni, sem hún elskaði ekki.
hyrir þetta virti hann hana meira og
^nst hún nú eftirsóknarverðari en nokkru
s*nni áður. En hvað hún gæti orðið fram-
urskarandi kona! En hvað hún var tiguleg
°g fríð og heiðarleg og sönn! En á heim-
eiðinni kvaldist hann af þeirri hugsun, að
nun mundi vera honum töDuð fyrir fult
°g alt.
Hann velti nú fyrir sér, hvað af henni
jnundi verða. Þó að hún nú hefði hafnað
®num, þá fanst honum hann hafa rétt til
að vaka yfir henni og vera vinur hennar
e|tir sem áður. En hún hafði augsjáanlega
°beit á honum og var ef til vill líka þar
a auki hrædd við hann? Hún vildi ekki
trúa honum fyrir sér, né segja honum hvar
hún ætti heima! Nei, það var heiðum deg-
inum ljósara, að hún vildi vera alveg laus
við hann. Vandræðabraginn á henni taldi
hann vera sér að kenna, þvi að hún hefði
nauðug viljað sýnast vanþakklát við hann.
Nú, jæja, þá var sá draumur fram hjá íar-
inn! En hvað sá draumur hafði tekið mik-
ið af hugsunum hans í sína þjónustu, allan
þann tíma, sem hann var að leita hennar!
Nú varð hann að reyna að hrista það alt
saman af sér.
Honum fanst ógn einmanalegt i litlu
stofunni sinni þá um kvöldið. Hann kveikti
á lampatýrunni sinni, tók fram nokkur
skjöl og fór að rita; honum var næsta erfitt
um það starf, þvi að það fór fyrir honum,
eins og svo mörgum öðrum ungum mönn-
um — ungu stúlkunni, sem hann elskaði,
gat hann ekki hrundið úr huga sinum,
svipurinn hennar stóð honum alt aflifandi
fyrir hugskotssjónum — honum kom meira
að segja til hugar, að draga upp andlits-
mynd hennar á pappírinn, varð svo að ríla
það blað, og byrja svo aftur frá upphafi
á greininni, sem hann ætlaði að skrifa. —
Þegar hann loks var orðinn örmagna af
þreytu, tór hann að hátta og sofnaði þegar
í stað. Morguninn eftir fann hann í verk-
mannaskólanum bréffrá Purfleet lávarði, þar
sem hann bað hann að koma til sín.
Brian fór samt ekki þangað fyr en eftir
tvo daga, og báða þá daga vann hann langt
íram á nætur; en þrátt fyrir það, tóksl
honum eigi að hrinda Myrtle úr huga sér.
Um fjögur-leytið gekk Brian li! Eaton
Square og Purfleet lávarður bauð honum
hægindastól að vanda og skaut til hans tó-
baksdósunum.
»Eg ætla að biðja yður að hjálpa mér
með dálítið, Aden«, mælti lávarðurinn, »en
þér eruð svo þreytulegur, svo að eg þori
varla að fara fram á það. Þér akið víst of
hart, vinur minn, og brennið kertið i báða
enda, svo brennur það bráðum út. Það er
nú hið versta með ykkur, ungu menn, að
þið eruð alt af öfgamenn; annaðhvort slæp-
flmtsbókasafni&
á /íkwrei/n