Heimilisblaðið - 01.04.1925, Síða 10

58
• HEIMILISBLAÐIÐ
Bræðurnir.
(Saga frá heimsstvrjöldinni).
(Niðurlag)
Bleikur dauðinn sveif stöðugt yfir dölun-
um lijá Verdun og heimti sinn skatt af her-
mönnum þeim, sem þorðu að stíga fæti sín-
um niður eftir hinum margtroðnu skotgröf-
um.
Par féllu báðir bræðurnir, sem eftir lifðu
cina nóttina, rétt í ]>ví, er deildin þeirra átti
að ganga af hólmi. Enginn tók eftir pví, að
peir hnigu út úr röðunum. Hin eina og sama
sprengikúla varð peim báðum að bana.
Sagt var til peirra, sem vantaði í herdeild-
inni og móðir peirra bræðra var líka sagt
til sona sinna: Vantar! Pað er boð óvissunn-
ar, sem er nærri harðari en dauðinn.
Nú eru nærri 4 ár síðan, að móðurin norð-
ur í flæðihéraðinu fékk pau boð, að yngsti
sonur hennar væri dáinn. Eldri bræðurnir
sögðu henni pað svo mjúklega, sem peim var
unt, og frá fallega leiðinu og hvernig peir
hefðu lagt hann.
Skömmu seinna var lienni tilkynt, að hina
vantaði. En hún vonar enn að peir muni
koma.
1 hvert skifti sem hún verður pess vís, að
les'tin að sunnan sé komin á stöðina, pá
gengur hún út fyrir hliðið og skimar, og ber
hönd fyrir augu, út á pjóðveginn. Dag eftir
dag má sjá hana standa á sama stað. Hún er
nú orðin snjóhvít fyrir liærum, bakið bogið,
en stöðugt vonar hún í allri polinmæði.
»Nú er Maren gamla að horfa eftir drengj-
unum sínum«, segja peir, sem fara fram hjá.
En gömlu Maren sýnist, pegar hún horfir
út á hvítrykugan pjóðveginn, sem liggur
gegn um hvanngræna akrana, að hún geti
komið auga á bræðurna prjá gangandi út að
járndrautarstöðinni,^ alveg eins og hún sá pá
ganga síðast. Hún sér pá á hverri stundu
snúa sér við til pess að veifa kveðju til
hennar. Hún heyrir taktfasta fótatakið peirra
dvína úti f fjarlægðinni — og hún brosir
angurblíðu brosi gegn um blikandi tárin.
Sjómannadagur.
Rómi dimmum rymur löngum
Rán við strendur pessa lands;
inst í fjörðum, yzt með töngum
öldur stíga trölladans.
Kalt er undir Kólgu vöngum
kell par tíðum hjarta manns.
Pegar saman rugla reitum
risaveður og hríðarköst
oft er ’ann napur upp’ i sveitum
og átök Norðra heldur föst.
En verður pá ei veikum fleytum
viðsjál léið um straumaröst?
Lífs og dauða mjótt er rnilli.
Magnprunginn er dökkur Hlér.
En pó að löngum farið fylli
■formaðurinn stiltur er;
hjartaprýði og handarsnilli
hafa tíðum bjargað pér.
Ekki hefir ])ó ekkjum fækkað.
Enn i liðið höggvast skörð.
Og vitið, hafið hefir stækkað
og hyljað dýpra sérhvern fjörð.
íslenzk tár munu hafa hækkað
heimsins miklu landagjörð;
Peir, sem striðið harðast lieyja,
hljóta oft að falla í val,
og enginn pekkir, satt að segja,
sjódruknaðra manna tal.
En gott er hraustri hetju að deyja,
hetjufrægðin lifa skal.
Sjómenn íslands! tJt í löndum
— eftir pví sem eg hef’ frétt —
og meðfram öllum íslandsströndum