Heimilisblaðið - 01.08.1925, Blaðsíða 2

106
HEIMILISBLAÐIÐ
færa kenninguna upp á Gyðinga eina væri
auðvitað í beinni mótsögn við dæmisöguna
sjálfa. Dæmisögurnar um kvöldverðinn mikla
og rim týnda soninn, er ímynd Farísea og
Gyðinga yfirleitt, sem héldu að hjálpræði
Guðs í Messíasi væri peiin einum fyrirbúið..
En glataði sonurinn, fulltrúi heiðingjanna,
kom heim aftur og fékk góðar viðtökur og
fulla uppreisn hjá föður sínum. Sama er að
segja um dæmísöguna um verkamennina í
víngarðinum: Gyðingar höfðu borið hita og
punga dagsins, en eftir langa bið skyldi öðr-
um pjóðum geíið gott tækifæri Guði að pjóna.
Skýringardæmisögur geta verið tvíræðar,
16. versið í priðja kapítula Jóhannesarguð-
spjallsins verður naumast misskilið: Svo elsk-
aði Guð heiminn, að hann gaf son sinn ein-
getinn til pess að liver sem á hann trúir ekki
glatist, heldur liaíi eiiíft líf. Og ótvítræður er
vitnisburður Jóhannesar skírara: Sjá Guðs
lambið, er ber synd heimsins. Hafi Kristur
dáið fyrir alla, vissulega hlýtur pá að vera
möguleiki fyrir að allir geti hluttakar orðið í
frelsi hans. Hvernig gætum vér aðhafst svo
mikla óhæfu, að dylja nokkurn mann náðar,
sem er svo dýru verði keypt!
Ekki er pað heldur tilviljun ein, að Jesús
kallaði sig mannssoninn. Messías, heiti Gyð-
ingakonungsins hafði útilokunarstefnan, Farí-
sear, gert að framsóknarmerki sínu. En stefn-
an sú kendi, að með útvalning Israels og
upphafning yfir allar aðrar pjóðir, væri til-
gangi hjálparráða Guðs náð. Og flokk Farísea
fyltu margir ágætustu menn Gyðingapjóðar-
innar, að Sál meðtöldum. — Harðorðari hefir
Kristur naumast verið í garð nokkurra manna,
en peirra Farísea, sem takmarka vildu hjálp-
ræðið sér einum til handa.
Enginn heflr skilið mennina betur en Krist-
ur, hlýtur honum pví að hafa verið ljóst, að
Messíasartignin, konungdómurinn, í skilningi
Farísea og Gyðinga yfirleitt, hefði hon-
um orðið auðsóttur. Fúsir hefðu landar hans
hafist handa og barið á Rómverjum undir
forustu hans. Hann hefði auðveldlega getað
safnað liði og fengið púsundir manna til að
ganga fyrir sig í opinn dauðann. Englavöld
himins stóðu jafnvel til ráða hans gegn
heimsvaldinu.
Kristur var sér pess meðvitandi að kon-
'urigstignin var lionum meðfædd:
»Já, eg er konungur«, segir hann við Píla-
tus. »Hver sem er sannleikans megin, heyrir
mína rödd«. pví kaus hann fremur smánar-
legan dauddaga, en veraldlegt konungsdæmi,
ad hann gœti berid sannleikanum vitni og
gerst konungur andlegs alheimsríkis. — Komi
ríki pitt!
Til minnis.
Allir pín að sjái sár
sízt mun lækning veita.
Pó vill margur perra tár,
pví skal eigi neita.
Yeikur mannsins máttur er
meinin pung að græða.
Margur einnig benjar ber
byrgðar innan klæða.
Berir pú í hjarta harm,
hugfnllast ei láttu:
Pú átt vísan vinararm,
við er styðjast máttu.
Kærleiksfaðmur frelsarans
frið og hvíld má veita
öllum peim, er ásjár lians
óska sér að leita.
Sýndu honum sárin pín,
sjálfur bar hann fleiri
Yegna pín og vegna mín.
Veiztu kærleik meiri?
Geturðu pá efast um,
að pig muni líka
liugga bezt í harminum
hjartað elskuríka?