Heimilisblaðið - 01.08.1925, Síða 5

HEIMILISBLAÐIÐ
109
„Eg vil ekki tala meira um pað ■ við
í>ig. Hver liefir gefið pér rétt til að halda að
eg ynni pér, þegar eg segi, að eg geti ekki
elskað pig, [)á er það af því að eg get það
ekki. Farðu heim Pétur, og hafðu allan hug-
ann á peningunum þínum!“
Hann sá nú, hvað hún var reið. En hann
skildi ekkert í því. Hann varð svo utan við
sig, að hann gekk aftur á bak út. En yfir-
bragð hennar hafði liánn með sér; mynd
liennar festi djúpar rætur í huga hans. Pví
að ])ótt hún reið væri, þá brá þar líka fyrir
blíðu, meðaumkvun og sorg.
Pétur gekk inn í stofu sína hamstola af
bræði. Sesar kom á móti honum meö dingl-
andi rófuna, en liann rak greyið með ónot-
um bak við ofninn aftur. Hann þreif eldivið
1 fússi og fylti ofninn, hliðárhurðin hrökk
upp og viðarkolin þeyttust fram á gólfið.
Hann lét þær glæður liggja kyrrar og hratt
aftur hurðinni af svo miklu afli, að nærri lá
að ofnpípan losnaði frá ofninum. Lampaglas
brotnaði í höndunum á honuin, svo tók hann
ómjúklega á því og skar hann sig á því.
Hann reif upp tóbaksböggul og fór helming-
urinn niður, og svo gekk hann gufurjúkandi
eins og eimreið um gólflð fram og aftur alla
uóttina, og hafði í huga að koma fram liefnd-
um á þeim Jóhönnu og Georg, því að ekki
trúði hann orði hennar um það, að hún ynni
Georg ekki heldur. Auðvitað gat hann ekki
^kilið, að hún mundi taka þrjóti þeim, en
bann gat enga aðra grein gert sér fyrir því,
að hún hafnaði honum. — Hann sjálfur og
Heorg voru auðugastir af biðlum hennar og
ekki var líklegt, að hún mundi heldur vilja
verða meykerling alla æfi!
Það gat að sönnu veriö, að hún tryði því
ekki að hann mundi auðugur verða. En hann
^tlaði þá að sýna lienni, að sú vantrú henn-
ar væri á engu bygð. Jafnskjótt sem vetrar-
^tarfi hans væri lokið, þá kæmi hann til
Jónsgarðs aftur og þá skyldi hann gera þeim
báðum duglega íægingu. Pá ætlaði hann að
eignast betri hesta en nokkur annar þar í
sokninni og alt annað af sömu gerð, og þeg-
ar Þau svo bæði væru sáluð til liálfs af öf-
und, þá skyldi liann eyðileggja Georg á einn
eða annan hátt, sem honum kynni að hug-
kvæmast til þess tíma.
III.
Pessu var liann að velta í sér alt til þess
er dagur rann. Peir Sesar átu nú morgunverð
saman og bjuggust til ferðar yfir á megin-
landið. Hann beitti hestinum fyrir sleðan og
ók á burt. Sesar koin hlaupandi á eftir. Hann
hafði liann með sér til að halda vörð í skóg-
mánnabúðunum.
Nóttina eftir sváfu þeir Pétur og menn
hans á breiðum bekki, sem var nýnegldur við
vegginn á bjálkahúsinu. Pétiu- var orðinn
þreyttur af þessum langa sleðaakstri í sval-
viðrinu og sofnaði fljótlega.
En morguninn eftir var hann árla á fót-
um og rak alla skógarhöggsmennina á fætur
og ekki var langt liðiö af morgni áður en
búið var að hlaða sex eineykissleða með
timbri og þeir komnir á leið niður eftir fjöll-
unum. Pétur sat á fremsta sleðanum og var
að velta hefndinni fyrir sér.
Peir voru nú komnir spölkorn út fyrir þann
skógarteig, þar sem Pétur hafði keypt sér
rétt til skógarhöggs og voru nú komnir fast
að búðuín hinna næstu skógarhöggsmanna.
Pá heyra þeir hljóð í bjöllu, líkri þeim, sem
hengd er um háls á luindum þeim, sem beitt
er fyrir eineykissleða, og það var — Georg.
Pá lirósaði Pétur nú heldur happi og stöðv-
aði hestinn og brosti háðslegan við keppi-
naut sínum. Honum þótti það svo gaman, að
Georg skyldi verða sjónarvottur að, hve vel
sér tækist skógarhöggið.
Georg lét sér ekki til hugar koma að víkja
úr vegi fyrir Pétri, heldur glápti beint fram-
an í Pétur svo óskannnfeilnislega og mælti:
„Eg hefi keypt mér til bráðabirgða farar-
rétt um þennan skógarteig", sagði Georg og
hældist um.
„Fararrétt“, sagði Pétúr. „Ætlar þú líka að
fella skóg hér í vetur?“
„Nei“, svaraði Georg, „það er bara gróða-
hnykkur, sem fyrir mér vakir“.
„Eg óska þér góðs gengis með hann“, sagði