Heimilisblaðið - 01.08.1925, Síða 6

110
HEIMILISBLAÐIÐ
Pétur og var á báðum áttuin, „en nú verður
J)ú að [ioka [iór ögn til hliðar, til [tess vér
getum komist framhjá með sleðann".
„Nei, þú verður nú fyrst að kaupa pér rétt
til að aka hérna um“, svaraði Georg, „því
það er eg sem nú hefi ráð yfir öllum vegum hér“.
„Hvað áttu við?“ hrópaði Pétur, „á eg að
kaupa mér rétt hjá pér til að aka mínu timbri
út úr skóginum?“
„Já, einmitt“, svaraði Georg, „það er éng-
inn alfaravegur þetta“.
„Já, en allir hafa þó farið hann alt til
þessa“.
„Ekki í vetur“.
„Enginn annar vegur liggur frá mínum
búðum, og ef eg bygði annan veg mundi
það kosta. —“
„Já, miklu meira en eg liefi í hyggju að
taka fyrir umferðarréttinn".
Pétur hugsaði sig um stundarkorn, en reið-
in brann í skapi hans. Pað var hverju orði
sannara — þarna lá enginn annar vegur til
trjáflutninga út iir skóginum. En hann fór nú
að efast um, að þessi vegur mundi standa
sér opinn.
„Hvað fer þú fram á mikið?“ spurði hann
og reyndi að vera rólegur í máli.
„Fimm þúsundir dala“.
„Fimin þúsund dali!“ hrópaði Pétur, „þetta
er heill auður! Eg yrði févana, ef eg ætti að
borga það“.
„Pað vona eg nú líka. En þú varst nú
íyrir skemstu að raupa af auði þínum, Pétur“.
„Ríkur — en fimm þúsund dalir eru heil
hrúga auðæfa“.
„Já, flestir hérna eiga ekki meira fé, en
þú átt áreiðanlega meira, Pétur“.
Þetta gjald greiði eg þér aldrei, og mun þó
fara þennan veg þinn, þegar mig lystir“.
„Eg fer í þessu eftir bendingu málafærslu-
manns míns í Quebec, sem er næsta lögkænn.
Ef þú greiðir ekki upphæðina, þá fer illa
fyrir þér. Annaðhvort verðurðu að greiða
bætur eða þá leggja nýjan veg til nppbótar,
af því að þú getur ekki haldið samninginn,
sem þú.hefir gert um trjáhöggið og trjáflutn-
inginn“.
Geor ghafði reiknað það kænlega út, hvernig
hann gæti gert Pétur gjaldþrota og það hafði
liann auðvitað gert til að ná í Jóhönnu. —
Vissi liún þetta bragð lians, þegar hún neit-
aði Pétri? Grunurinn og reiðin gerðu Pétur al-
veg liamstola. Eins og ótt villidýr væri, stökk
hann niður af sleðanum og réðst á Georg.
Pétur varpaði fjandmanni sínum í snjóinn.
Sleðahundurinn tók sinn þátt í bardaganum
og óðar en Sesar sá það, kom hann hús-
bónda sínum til hjálpar. Peir Pétur og Georg
börðust upp á líf og dauða og ekki hefði Ge-
org komist lifandi af, ef skógarhöggsmenn-
irnir hefðu ekki hlaupið til og skiliö þá. Fjórir
héldu Pétri, tveir tóku Sesar. Georg reis á
fætur með herkjum. Blóðið lagaði úr skrám-
um á andliti hans. Hann gat heldur ekki tal-
að nema með herkjum. En bölbænir einar
voru það yfir Pétri.
„Petta skaltu fá borgað. Þú skalt fá að
greiöa mér það, sem þú átt eftir, þegar þú
ert búinn að bæta samningsrofið. Eg skal
færa þig svo úr flíkum, að þú reisir ekki
fleiri krossana til þess að stæra þig af ham-
ingju þinni“.
Að svo mæltu gekk liann að sleöa sínum
og ók til baka. Pétur sá nú, að það var eng-
in leið að flytja viðinn niður að fljótinu. Var
ekki annaö fyrir hendi en að hverfa til baka
til búðanna og segja verkamönnunum upp og
reyna að bjarga svo miklu, sem unt var frá
eyðingu. (Frh.)
Skuggsjá.
Fíllinn 00 húsbóndi hans. Á ríkissýningunni í
Wembley, fyrir utan Lundúnaborg eru marg-
ar tegundir dýra til sýnis, heimsækjendum til
skemtunar. Par á meðal eru 12 indverskií
fílar. Nýlega slapp einn fíllinn úr áheldinu
og tók ])á að spígspora uin sýningarhallirnar,
þangað til hann loksins rakst á húsbónda
sinn, liggjandi í rúmi sínu; fíllinn brá þá um