Heimilisblaðið - 01.02.1929, Síða 5

HEIMILISBLAÐIÐ
15
og lífsins lindin tær,
sem laugað hreinan fær,
syndasaur af Jivær
og sanna fegurð ljær.
Ó.
Eilíft réttlæti.
Karl Falk var inyndliöggvari. Hann ferð-
aði«t til Itóinaborgar á unga aldri og dvaldi
l'a> síðan jiað sem eftir var æfinnar.
j ^ann var gagnráðvandur maður, iifði Jlekk-
ausu lifl, og var hinn mesti iðjumaður og
Fdnlyndur og ljúílyndur, trúlyndur vinur og
attl enga óvini. — En sámt var hann ekki
Sæ)l °S ánægður. Hann skorti [iann guðdóms-
Ueista, sem menn kalla hugvit. Hann var ekki
t*llu sinni gáfumaður, en prautgæði hans og
1 nl bætti úr peim skorti. Hann hafði lent á
lílngri hyllu sem kallað er. Hann hefði áreið-
anlega komist betur áfram í heiminum, í hverri
Sein helzt annari lífsstöðu, en til myndhögg-;
^Kir var hann alls óhæfur. Petta vissu allir
VlUu’ hans og töluöu um pað sín á milli, en
1 ’ki við hann sjálfan.
Og
nú vildi svo höriuulega til, að þegar
ann var orðinn fertugur að aldri, og því var
oiðið um seinan byrja á nokkru öðru, tók
ann fyrst eftir, að ekki væri alt með feldu.
°tuð þau og standmyndir, sem hann bjó til
Ul leir og hjó síðan sem vandlegast í mar-
Ulaia> var alt ógn ósmíðislegt, og engum kom
1 llu8'ar að kaupa pessar höggmyndir hans.
1 allrar hainingju átti hann dálítið fé á
^oxtum heima í Noregi, og af pví fé gat
1111 haldið sér uppi, og endur og sinnum
v0,"ist yíir marmarablökk til að höggva út.
1>;1 bar svo til eitt kvöld, að hurðinni að
lnJ ndasfofu lians var skyndilega hrundið upp;
•naður nokkur peyttist inn og datt niður á
b'Jllið fyrir framan myndhöggvarann, og varð
lann alveg steinhissa.
t’ alk hefði haft dálítíð meiri kynni af
heiu
'nnum en raun bar á, pá hefði hann fljótt
orðið pess vís, að pessi óvænti gestur hans
var blátt áfram dauðadrukkinn. 1 þessum
ósköpum kallaði hann á nábúa sinn, sem líka
var myndhöggvari, og bað hann að hlaupa
eftir lækni.
Ressi vinur hans stóð við stundarkorn og
horfði á manninn liggjandi á gólfinu. En sið-
an sagði hann: ^Pað gengur ekkert að mann-
inum, Falk, pað er ekki minsta ástæða til að
sækja lækni. Ég pekki þennan náunga ósköp
vel. lJað er ungur slæpingur, sem hefir verið
á ferðinni hér í Róm síðustu mánuðina. Hann
er dauðadrukkinn og pað er hann annars
margsinnis, viljir pú fara að mínum ráðum,
þá skaltu bera hann út. Verði hann hér í
riótt, pá hefir hann út úr þér peninga fyrir
brennivíni handa sér; og gefir pú honum
ekkert, pá stolur hann frá pér, ef hann sér
sér færi. Hann er þorpari, sem engu tauti er
hægt að koma við«.
Falk tók petta nærri sér, sem vinur hans
sagði.
»Ég get ekki borið manninn út á götuna
og látið hann liggja [tar og deyja. Hann vcrð-
ur að vera hér í nótt«.
Falk bjó honum nú svo gott ból sem hann
gat úr dýnum og ábreiðum og velti honum
svo upp í pað.
Maðurinn hét Gfeorge Kana. Petta var í
fyrsta skiftið, sem Falk hafði litið hann aug-
um. Hann var unglegur í yfirbragði, en var
farinn að eldast fyrir tíraann og bar á sér
merki svalls og ólifnaðar. Hann var svo ólík-
ur Falk, sem framast mátti verða. Hann var
drykkjurútur, lygari og pjófur. Hjá honum
fanst enginn neysti af sómatilfinningu eða
heiðarleika. Og pó höfðu þeir fyrir satt, sem
pektu hann, að Kana hefði [iað, sem Falk
skorti augsýnilega og pað var óumræðilega
náðargjöf, sem hugvit kallast
Allir drykkjumenn eru niðurbeygðir og fullir
iðrunar að morgni. Ivana var Falk einkar pakk-
látur fyrir pað, að hann hefði tekið svona
vinsamlega á móti sér. Og pað gladdi Falk, að
hann sá ekki betur en að Kana lofaði bót
og betrun í fullri einlægni. Kana kvaðst enga
ættingja eiga né vini og enginn í víðri veröld léti
(