Heimilisblaðið - 01.01.1931, Side 13

HEIMILISBLAÐIÐ
11
Niels hefði getað látið vera að fara heim
fyrirlitningarorðum um hann, að hann
va;ri »langi og lati strákurinn«.
Þann 1. febrúar fekk Jóhannes stöðu í
banka einum; hann vann aó því með mikl-
um áhuga og skipa baó sæti vel. Hann
varð brátt vinsælk hreinn og beinn og
ástúólegur, eins og honum var eiginlegt,
og þar að auki hirðusamur, iðinn og hjálp-
samur. I tómstundum sínum nam hann
tungumál, til þess að geta á síðan fengið
færi á að ferðast til útlanda, til þess að ná
meiri frama heima fyrir. Hann var nefni-
lega næsta metnaðargjarn í því tilliti. að
hann vildi búa foreldrum sínum bjarta og
sorglausa elli.
I þessum mánuði steig María Katrín
fyrst á fætur. Móóir hennar .hjálpaði henni
ofan í hægindastól. Hneig hún niður í stól-
inn svo lítil og veikfeld að móðir hennar
gat varla varist tárum. En æska hennar
vann smám saman sigur og í marz var
hún orðin svo líkamlega heilbrigð, aó hún
tók aó öllu við skyldustörfum sínum á
heimilinu. En úr .hinni glaðværu og djarf-
L legu Múllu var nú orðin kyrrlát og þung-
lvnd kona.
Ekki harmaði hún barnið sem hún hafði
mist. Hún var ekki farin að hlakka til
þess. En hún harmaði það, að hafa týnt
manni sínum. Hann hafði beðið hana fyr-
irgefningar og foreldrar hennar höfðu beó-
ið hana að fyrirgefa og gleyma. En það
var nú alls ekki það, sem var að. Hún gat
gleymt og hún gat fyrirgefið, en þó batn-
aði ekkert við það, því aó hió óttalega var
aö hún var bundin ókenndum manni, sem
hún hefði aldrei kosið sér, ef hún hefói
þekkt hann enis og hann reyndist daginn
óttalega. —
Og nú var Niels farinn að hugsa. Vissu-
lega hafði hann alltaf beitt heila sínum,
og oftsinnis næstum um megn. En í þessu
efni gat hann ekki dregið upp hugsanir
sínar á teikniboróinu með línum og strik-
um. Og þessi strangi maóur, sem fann svo
niikið til sín, sem hafði talið sig vera höf-
uð ættar sinnar að föður sínum látnum —
ahir beygóu sig fyrir honum, jafnvel mág-
ar hans, sem voru elöri. Honum féll það
þungt, er hann sá, að hann hafði gert
rangt, ekki aðeins konunni sinn, held-
ur allri ætt sinni, — það varð hann að
játa. Því að alla þá mörgu mánuói, sem
Poulsens-hjónin höfðu dvalist í húsi hans,
hafói hann ekki getaö leynt því fyrir sér,
að þau voru í bókstaflegum skilningi
elskuverðar manneskjur, heiðurshjón, sem
voru makleg virðingar og elsku. Hann varí
að játa, að engum, sem hann þekkti hefði
tekist að gleyma og fyrirgefa svo fagurlega
liaó sem hann hafði afbrotió, eins og þau.
Hin eina, sem eigi var búin að gleyma,
var konan hans. Og hvers vegna? spurði
hann þráfaldlega sjálfan sig. Hann hafði
beöið hana um það, en hún hafði litið á
hann flóttalegum, annarlegum augum, svo
að honum var kvöl að. Hann hafði hvað eft-
ir annað reynt að vekja hana upp af þurg-
lyndinu, sem hún var sokkin niður í. Einu
sinni sagði hann:
»Viltu ekki gleöja mig með því að kjcsa
þér slaghörpu. Eg vildi svo feginn, að þú.
tækir upp aftur þann sið, að eiga sam-
spil við foreldra þína og bróður; þaó gæti
víst verið gott fyrir okkur öll og þá gæt-
um við átt margar indælar stundir sarnan
heima hjá okkur«.
Hún leit á hann svo undarlega fyrst, en
síðan hristi hún höíuöið og sneri sér und-
an. — Einu sinni færði hann henni nokkr-
ar nýútkomnar bækur. Hún lagói þær all-
ar afsíðis, og löngu síðar sá hann, aó hún
var ekki búin að skera upp úr þeim.
Hann stakk upp á því, að þau skyldu
vera eitt kvöld heima hjá foreldrum henn-
ar. En þá svaraði hún með ógn þreytuleg-
um rómi, að hún vildi heldur fara að hátta.
Á skrifboröinu hans stóó mynd af henni.
Sú mynd var tekin áður en hún fór til
frænda síns og frænku. Á myndinni var
hún með fiðlu undir handleggnum og allt
yfirbragó hennar ljómaði af æsku, fegurð
og gleði. Frh.