Heimilisblaðið - 01.06.1912, Blaðsíða 5

HEIMILISBLAÐIÐ
45
Saga skipstjóra Nútters.
Y Ö L D eitt komu nokkrir gamlir
skipstjórar saman sér til skemtun-
ar í gistihúsi einu í New-York.
Þeir ræddu um alla heima og
geima, sögðu hver öðrurn hreystisögur af
sjálfum sér og hlóu dátt að mestu svaðilför-
unum sem þeir höíðu af karlmensku komist
fram úr. Skipstjóri Nútter var karlmannlegur
maður og fagur ásýndum. Hann hafði verið
talinn ágætastur skipstjóri á sinni tíð. Það
var nú komið að honum að segja sögu sína.
Hann ýtti frá sér vínglasinu, sem honum
hafði verið rétt, án pess að bragða á því, og
hóf máls á þessa leið:
„Eg ætla segja ykkur atvik úr lifi mínu,
há æskuárunum. Það hefir haft þýðingar-
nfikil áhrif á alt lif mitt síðan:
Eg var ungur, þegar eg fyrst féði mig til
sjós, og þegar eg var 14 ára gamall, fanst
Infh- eg vera orðinn mesta sjóhetja. Átján
ará gamall réðist eg á iudverskt skip. Við
voium 6 drengir á skipinu á likum aldri og
höfðum sörnu verk af hendi að inna daglega.
Við borðuðum saman og vomm í rauninni
eins h'áskildir eidri hásetunum eins og sjálfum
ýfirmönnunum. Skipstjórinn var alúðlegur og
gócm.enni, en brá þó fyrir þótta í svip hans.
ó við værum ekki mikið með hinum háset-
Unum, þá lærðum við þó fljótt af þeirn af
neyta áfengra drykkja. Og þar sem við kom-
Uni í land, drukkum við óspart. Þo var einn,
sem ald.ei vildi smakka á vini, Hann hét
Jon Small, ættaður frá New Jersey. Hann
^yndi oft að fá okkur til að hætta að drekka.
að tntíum hannig undir þær málaleitanir,
Það ann þakka fyrir að sleppa óskemdur.
eft.ir ^ töngu áður en við tókum
efti t t^ skipstjórinn veitti Jóni sérstaka
6 Þegar hann fór í land, hafði hann
011 me® s®r> öðrum fremur. Eins og nærri
ma geta, vakti þetta afbrýðissemi okkar og
V1 reyndum sem oftast færi gafst að skap-
rauna Jóni. Og þó var Jón bezti drengur,
það urðum við að viðurkenna með sjálfum
okkur. Hann var vingjarnlegur, hreinskilinn
og trúfastur vinur, og námfúsastur okkar allra.
Hann varði öllum frístundum sínum tii að
lesa í góðum bókum, en við eyddum okkar
i svall og óreglu.
fað var þó fyrst, þegaj Jón var kjörinn einn
úr okkar hóp til þess að halda vörð á þilfar-
inu, þegar yfirmennirnir voru öðru að sinna,
að hann varð verulegur þyrnir í okkar aug-
um. Og þá bundumst við þeim ódrengilegu
samtökum, að hætta ekki fyr en við hefðum
fengið Jón til að neyta áfengra drykkja.
Eftir að við höfðum fastákveðið þetta, urð-
um við betri við Jón, og hann varð glaðari
en áður. Við bjálpuðum honum og hann
okkur aftur.
Við vorum á heimleið frá Brasilíu og kom-
um við i Rio-Janeiro og dvöldum þar vikutíma.
Einn góðan veðurdag fengum við drengirnir
leyfi til að vera allir i landi heilan dag. Okkur
þótti heidur en ekki vænt um þetta og bjugg-
um okkur sem bezt við kunnum. f’egar við
komum í land, stakk Jón strax upp á því,
að við færum að skoða merka sögustaði og
söfn í borginni. Við vorum ekki stórhrifnir
af þeirri uppástungu, en létum þó tilleiðast,
en settum það upp, að hann borðaði með
okkur miðdegisverð. Enda þótt Jóni væri
ekki um þá uppástungu, þá lofaði hann því
þó til samkomulags.
Við höfðum nú fastafráðið að Jón skyldi
drekka með okkur og koroa kendur um borð
að kvöldi, væntum við þá að álit skipstjóra
á honum mundi minka.
Þegar leið að miðdegisverði, pöntuðum við
mat á gistihúsi einu og var Jón hinn glaðasti.
En þegar máltíðinni var lokið og vinflaska
og glös var sett inn á borðið, þá varð hann
dapur í bragði.
Við reyndum fyrst að fá hann til að bragða
á víninu með góðu, töldum honum trú um,
að það gerði henum ekki neitt, þó hann aðeins
smakkaði það, og það væri blátt áfram ókurt-