Heimilisblaðið - 01.06.1912, Blaðsíða 6

46
HEIMILISBLAÐIÐ
eisi af honum aö skorast undan því. Þegar
það ekki dugði, fórum við að storka honum
á allar lundir og ögra, en alt árangurslaust.
— „Eg smakka ekki áfenga drykki", sagði
hann, „þið fáið mig aldrei til þess, — aldrei,
aldrei!“
„Látum hann bara eiga sig“, sagði Tómas
Black, sem orðinn var all-ölvaður, „við viljum
ekki haía slíkan féiagsskít í okkar hóp“.
„Já, látum hann bara fokka", bætti Samúel
við með áherslu, „þegar hann þykist of góður
til að drekka eitt glas af víni með okkur".
„Þið misskiljið mig“, mælti Jón hrærður,
,.eg vil alls ekki drekka. Eg skal með gleði
borga matinn fyrir okkur alla, borgið þið á-
fengið njótið þess í friði fyrir mér“. Hann
stóð upp, hringdi borðbjöllunni og bað þjón-
ustustúlku, sem inn kom, að láfta sig fá reikn-
ing yflr matinn.
„Nei, Jón minn“, mælti Samúel Pratt, „við
getum ekki verið þektir fyrir að þiggja mat
hjá þér, öðrum eins hérvilling, sem ætlar að
sieikja þig upp við skipstjóran með skinhelgi
tómri“.
„Nú, jæia,“ mælti Jón í klökkum róm.
Fyrst svona er komið, þá ætla eg að segja
ykkur það, sem eg annars ætlaði að halda
leyndu.
Framkoma Jóns sannfærði okkur um það,
að eitthvað sérstakt hlyti að hafa komið fyrir
hann, hlýddum við því á ræðu hans með
athygli:
„Saga mín er stutt“, sagði hann „og eg
get verið stuttorður. Eg hefi aldrei þekt á-
nægjulegt heimilislíf. Faðir minn var drykk-
feidur. Fyrst hafði hann verið eiskulegur
eiginmaður og ástríkur faðir, en áfengið eyði-
lagðí hann. Hann var gleðisnauður fyrsti
veturinn, sem eg man eftir mér. Við höfðum
engan eldivið, sárlitla matbjörg og húsið var
mesti hjailur. Einusinni frusu tárin á kinn-
um mínum; þá grét eg sárt af sulti og kulda.
Ó, hvað mamma bað Guð innilega að hjálpa
pabba og okkur. Og þegar mér óx fiskur
um hrygg, kendi hún mér að biðja lika. Eg
varð að ganga manna í milli og betla. Óð'
eg þá oftast snjóinn berfættur og í slitnum
fatagörmum. Eg sá önnur börn heit og vel
búin hoppa glöð og ánægð í skólann. Þessi
böm áttu reglusama feður.
Faðir minn fann sárt til ógæfu sinnar og
þráði sárt að snúa við, — en var kominn of
langt — hann var orðinn þræll vinsins. En
hann bað Guð án afláts að frelsa sig, og —
Guð heyrði bæn hans.
— — Eg var orðínn átta ára gamall; og
þessi átta ár voru mæðu- og þrautaár. Eg
bið Drottinn að varðveita öll börn frá slíku
eymdalífi. Svo var það kaldan vetrarmorgun
einn. Faðir minn hafði ekki verið heima um
nóttina, og móðir mín sendi migtil veitinga-
hússins að vita um hann. Þegar eg kom á
miðja leið, sá eg eitthvað dökt liggja í snjón-
um utan við veginn. Eg gekk nær — það
fór hryllingur um mig — þarna lá maður.
Eg herti samt upp hugann, vék höfðinu við
og dustaði snjóinn af andlitinu. — Hvílík skelf-
ing! — Faðir minn, stirðnaður — dáinn. —
Guð hafði bænheyrt hann, frelsað hann.“ —
Hér varð hié á sögu Jóns. Hann þerraði
tárin, sem runnu niður eftir kinnum hans.
Enginn okkar mælti orð frá munni, við vorum
innilega hrærðir af raunasögu Jóns. Svo hóf
hann sögu sína á ný:
„Eg hljóp í ofboði til veitingahússins og bað
um hjálp að koma föður mínum heim. Veit-
ingamaðurinn lánaði tvo vinnumenn sína og
báru þeir líkið heim til okkar. Ó, kæru fé-
lagar. Hvílík nístandi sorg! Móðir mín fleygði
sér á kné og faðmaði hinn ískalda líkama,
eins og hún vildi lífga hann með ástaryl hjarta
síns. Þrátt fyrir alt og alt hafði hún elskað
hann heitt og innilega og alt af reynt að
sýna honum vott elsku sinnar.
Móðir mín benti mér að koraa nær og-
krjúpa á kné við hlið sér. Eg gerði það
strax. Mælti hún þá með tárvotum augum:
„Barnið mitt, þú veizt hvað það er, sem hefir
orsakað ógæfu okkar og valdið hinum hrylli-
lega dauða íöður þíns. Hann var einusinni-