Heimilisblaðið - 01.02.1914, Blaðsíða 2

10
HEIMILISBLAÐIÐ
gera þig farsœla. En heimtaðu af sjálfri þér
að gera bónda þinn farsælan. Þetta er grund-
völlur farsældarinnar.
Það þarf ekki þúsundir króna, ekki hljóð-
færi, ekki myndir á veggnum til að gera heimilið
farsælt. Það þarf aðeins kœrleika. Það ligg-
ur við að segja megi, að farsældin standi í öf-
ugu hlutfalli við auð og þægindi. Maður þarf
að uppala sjálfan sig. En það veitir mörgum
því erfiðara, sem hann getur látið meira eftir
sér.
Maður þarf að uppala sjálfan sig, til þess
að geta afneitað sjálfum sér. Það kostar á-
reynslu að læra þá list, og það vilja of fáir
leggja á sig. Það borgar sig þó vel.
Kunnirðu ekki þá list, að slaka til við
aðra, gerirðu heimili þitt ófarsælt og sjálfan
þig með.
Maður! met þú konu þina meira en sjálf-
an þing. Kona! met þú bónda þinn meira en
sjálfa þig. Með því gerið þið heimili ykkar
farsælt.
En alla æfi þurfið þið að æfa ykkur i
sjálfsafneitun hvort gagnvart öðru. Sú list verð-
ur aldrei full-lærð.
Eitt er þó enn, ef duga skal. Og það er
andlegt samband við gjafarann allra góðra
hluta.
Ef þið finnið stöðugt til þess, að Guð
er ykkar insta og verulegasta líf, og ef þið,
bæði í sameiningu ástundið að þroska það líf,
og taka óaflátanlega framförum i kærleika Guðs
og trausti á honum, þá skína farsældargeislar
út frá sáium ykkar yíir alt heimilið. Þar verð-
ur þá starfsemin að hvíld, mótlætið að styrk-
ingarefni og alt, sem mæðir verður til góðs.
Þar verður sönn heímilisfarsœld.
Br. J. þýddi lauslega.
ipakmœli í ljóðum.
Ef þér er áhugamál
öðrum til hjálpar að vera
eigin hags áhyggja þín
óskaðleg verður og létt.
Jorrasól.
Þorrasól í heiði hlær,
hlýja birtu sendir,
hjarta mannsins hita Ijær,
hrygðin burt svo vendir.
Vermir hún okkar von og ást
og viljann góða hvetur.
Dýrðarmerki drottins sjást
á dæmi engu betur.
Guöm.
Jlönguhringurinn.
(Eftir Th. Grisinger).
(Niðurl.)
„Þér talið mjög greinilega, ungfrú, og þér
getið reitt yður á, að eg verð ekki yður til ó-
þæginda. En eg get ekki með jafn léttu geði
og þér hlaupið yfir málið, þvi að þessi sjö ár,
sem eg . . .“
„Þeir tímar eru löngu liðnir, sjö árin, —
saga Jakobs og Rakels, — og svo verð jeg að
álita, að þér þekkið svo hagi mina, að þér sjá-
ið að eg get ekki giftst fátæklingi. Nei, ást og
uppsprettuvatn er mér ekki neitt. Og eg hef
nú afráðið að lofast herra Karli Broard, því að
með því sé eg mér bezt borgið. Og þetta var
ástæðan til þess, að eg leitaðist við að ná tali
af yður einslega. Óg jeg vona, að eg hafi tal-
að svo skýrt, að ekki þurfi að eyða fleiri orð-
um um þetta efni.“
„Nægilega skilmerkilega, ungfrú. Og svo
vildi eg þá biðja yður að skila mér aftur hringn-
um mínum, sem einn tengir okkur enn þá
saman“.
„Hringnum yðar,“ hrópaði Elísa og varð
dreyrrauð.
„Já,“ hélt Jakob áfrarn. „Hann er að
vísu ekki verðmikill, en hann er trúlofunarhring-
ur móður minnar heitinnar, og þessvegna er
hann mér hjartfólginn.
„N—ú,“ svaraði Elísa hlæjandi, og reyndi
að dylja vandræði sín. „Þér eigið við litla,