Heimilisblaðið - 01.03.1914, Blaðsíða 4

20
HEIMILISBLAÐIÐ
Mig langar til að minnast á nllrci algeng-
ustu syndirnar, er menn að jafnaði drýgja
gegn likama sínum og hreysti. Eg get ekki
talið allar upp. Þær eru svo óttalega margar.
Nefni aðeins fáeinar og að mestu af handa-
hófi. Flestar þeirra má telja til ofmenningar,
eða þá rangt stefnandi menningar. Sumar eru
heimatilbúnar. Aðrar aðfluttar. Fvi,
JHkrósir.
Eftir d’Etangs.
Hún stóð við litla borðið í fátæklegu stof-
unni sinni og var að búa sig. Litli spegillinn,
sem hún skoðaði sig í, rúmaði aðeins lítinn
hluta fegurðar hennar. Tvö kertaljós lýstu upji
fátæklega heimilið hennar.
Hvílik fegurð! Hvílik smekkvisi i búningi!
Svartur silkikjóll féll að beinvaxna líkamanum;
háls og handleggir naktir, mjallhvitir. Svarta
hárið var undið í hnút í hnakkanum, og augun
tindruðu af fjöri og heilbrigði. Kinnarnar heit-
ar og rjóðar, og um varirnar lék stöðugt bros.
Þó var það eitt, sem gaf henni breyttan, ókunn-
an blæ. Það voru rósir — gular rósir, skraut-
miklar MaréchalI-Rial-rósir, sem hún skreytti með
höfuð sitt; þær lágu eins og helgibaugur um
hár hennar; hún festi þær einnig við kjólinn
sinn, á brjóstið, og lét þær vefjast hverja um
aðra niður siðurnar. En hvernig hafði þessi
fátæka stúlka — skartbúðarkonuþernan — eign-
ast þessi undurfögru blóm og alt skartið? —
Dyrunum er lokið upp og madama Lange
— húsráðandinn — kemur inn.
„Guð minn góður, hvílíkur yndisleiki! Get
eg ekki gert neitt fyrir yður? Almáttugur!
hvar hafið þér fengið þessi blóm? Komið inn
með mér, eg verð að sýna börnunum yður!“
Börnin bópuðust utanum hana, og létu að-
dáun sína í ljós með hrópum og lófataki. En
þau ætluðu tæpast að þekkja hana í fyrstu —
þau vöndust henni aðeins í hversdagsklæð-
unurn.
Madama Lange sagði að hún gæfi ekki
eftir greifadótturinni; og þau fögnuðu öll —
móðirin og börnin — yfir binni Ijómandi kven-
fegurð og óvanalega skarti. Skrautið vakti líka
tvöföld áhrif þarna, vegna þess hve fátæklegt
var umhverfis.
En María— því að það var heiti hennar—
bað þau að lofa sér að vera einni. „Eg vakti
í nótt við kjólinn minn ; eg er þreylt.“
Það bat'ði gengið hálftregt að koma djásn-
inu í þetta snið. Svarti kjóllinn var — þegar
alls var gætt — gamall og lóslitinn, en iðnar
og viljagóðar höndur höfðu þó komið honum í
þetta horf með ýmsu skrauti og blómunum, að
bann var sem nýr af nálinni. Ofurlítið af
kniplingum hafði húsmóðir hennar gefið henni,
og slæðuna hafði hún keypt.
En rósirnar, hvaðan voru þær? Hið mikla
skraut þeirra töfraði, og þær sendu Ijúfan ilm
út um heibergið. —
María sat hreyfingarlaus í stólnum. Henni
kom móðir sín í hug. Hún hafði á:iur átt
þenna kjól. Hún hafði látizt fyrir rúmu ári,
og látið eftir sig þetta einkabarn, fátækt, ætt-
ingja- og vinasnautt.
„María, elsku barnið mitt, reyndu að verða
góð stúlka,“ hafði móðir hennar oft sagt við
hana.
Hún hefði séð með ótta og kvíða fram á
að skilja þessa kvenfegurð — einkabarnið sitt
— eftir i heiminum, vinalaust og fátækt.
María hafði að þessu verið góð stúlka, en
hún var hégómagjörn og glysgjörn, og vissi það
eitt fegurst, að vera skrautklædd.
* *
*
Lesarinn yfirgefur um stundarsakir ber-
bergið hennar Maríu. Hann verður að nema
staðar við stórt og skrautlegt hús. Þenna sama
dag ríkir sorg og þögli í þessu húsi —- einka-
dóttir auðugra og velmetinna hjóna hefur and-
ast þar í blóma lífs síns. títóri salurinn er
þakinn blómum — blómum af öllum tegund-
um. Auk sorgarviðsins og pálmablaðanna og
aragrúa ýmislegra blóma í öllum Jitum, voru
þar margar tegundir af rósum, hvítar, rósrauð-
ar, dumbrauðar og gular Maréchall-Rial-rósir.
Sjónarsviðið er mjög gagntakandi, fagurt