Heimilisblaðið - 01.03.1914, Blaðsíða 6

HEIMILISBLAÐIÐ
hún örmagnaðist af skelfingu við sýn, sem blasti
við henni. Það sat kvenvera á stól við sauma-
borðið hennar, og hafði augun lokuð; hárið,
sem skift var fyrir miðju, féll pykt og mikið,
dökkgljáandi niður um hinn íturvaxna líkania
hennar, sem var hálfhulinn mjallhvítum atlask-
hjúpi.
„María,“ sagði veran í lágum róm. „María.
■eg kem til þín, vegna þess að eg vil fá blóm-
in mín aftur. Hvers vegna tókstu þau frá mér!
Hvað hafði eg unnið til þess, að þú þyrftir að
ræna mig? Þau voru mér hjartfólgin, þessi
blóm, þau voru hinsta ástarkveðjan frá honum,
sem eg unni hugástum. Eg skeytti engum
'blómum nerna þessum — einmitt þessum blóm-
um; eg ætlaði að taka þau með mér i gröfina.
— Veiztu hvað það er að deyja, kveðja alt,
sem rnanni er hjartfólgnast og ástkærast, kveðja
heilbrigði og lífið aðeins átján ára, það lif, sem
heitir einskærri ástarsælu og unaði og fegurð.
Þú lifir og andar og ert heilbrigð, þú ert fögur
og átt hjarta hans, átt alt, sem eg hlýt að
verða án og sakna, og þó hefur þú gerst þjóf-
ur og rænt mig í fátækt minni. Þú gazt ekki
unt vesalings, látnu ungmeynni þeirrar hinstu
gleði, að njóta þessara óbrotnu blóma, en þó
hugfólgnustu eigninni —gulu rósunum minum.“
Svo huldi veran höfuðið í höndum sér, og
Maríu heyrðist hún gráta.
María komst aftur í rúmið með naumind-
um; en hún var ísköld og stirð. Eftir langa
og órólega andvöku féll hún loks i svefn.
* *
*
Þegar María vaknaði morguninn eftir, skein
■sólinn inn um gluggann til hennar. Hún fór
i fötin, en höfuðið var þungt, og hana svimaði.
Hafði hana dreymt um nóttina, eða hafði
sýnin verið veruleiki. Hún mátti ekki hugsa
til næturinnar nema með hryllingi, og fyrsta
verk hennar var að tina saman leyfarnar af
líkrósunum, sem hún hafði prýtt með kjólinn
sinn á dansleiknum kvöldið áður og setja þær í
vatn. —
Madama Lange kom inn.
„Góðan dag, góða mín; en himnanna guð,
ósköp eru að sjá yður! Eruð þér veik? Skemt-
uð þér yður ekki við dansleikinn. í öllum bæn-
um afklæðist aftur. Eg skal færa yður kaffi í
rúmið!“
En María anzaði því engu, en spurði að-
eins, hvort hún kynni engin ráð við því, að
lífga aftur visnuð blóm.
„En guð minn og skapari! hvað ætlið þér
að gera með þessi fölnuðu blóm. Það sem er
dáið, verður ekki lífgað aftur. En þér gætuð
spurt blómasalann hérna hinumegin götunnar
um það. En þér ættuð heldur að afklæðast,
því að þér eruð auðsæilega fár-sjúk.“
En María gat ekki sofið. Hún klæddi sig
í yfirhöfnina i sóttveikis-ákafa og þaut út til
blómasalans með bliknuðu leifarnar af gulu
rósunum.
„En hvað ætlið þér að gera með þessar
visnu rósir, ungfrú góð?“ svaraði blómasalinn
henni. „Þær hafa, svei mér, komið að tilætluð-
um notum. Þér skreyttuð yður með þeim á
dansleik í gærkveldi. og þér þóttuð þar hin
fegursta, heyri eg sagt. Þér notið aðrar rósir
með nýju lifi og nýrri fegurð næst. Það nær
ekki lengra.“ —
María var sem i draumi við vinnuna. Sig-
urför hennar í danssalnum, samfundir hennar
og ásthugans gátu ekki vikið úr fyrirrúmi
skelfingu siðustu nætur. Og hún kveið næstu
nótt, ef veran kynni að birtast henni aftur.
Hún reyndi að vinna af kappi um daginn.
Hún vonaði að þreytan myndi svæfa hana. En
henni leið illa, hún ýmist skalf af kulda eða
hafði hitaflog.
Þegar hún kom heim um kvöldið, flýtti
hún sér að afklæða-t. Hún sofnaði skjótt, en
ekki hafði hún sofið lengi, þegar hún hrökk
upp og sá Ijósrákina aftur. Og hún varð aftur
eins og ósjálfrátt að fara á fætur. Og þar sat
veran á sama stað, eins og nóttina áður. En
nú sat hún með augun opin, og horfði sorg-
blöndnuásökunaraugnaráði á Mariu. Veran mælti:
„María, hvar eru rósirnar minar? Eg hefi
biðið allan daginn eftir því að þú kæmir með
þær, — jafn vel þótt þær væru bliknaðar og
dánar. Hvers vegna komstu ekki með þær?
María — María! Hvers vegna komstu ekki
með gulu rósirnar minar!?“