Heimilisblaðið - 01.04.1914, Blaðsíða 6

28
HEIMILISBLAÐÍÐ
Jeykitréð frúarinnar.
Eftir Agnete Thyregod.
I.
Sóliti var hátt á lofti og varpaði brennandi
geislum sínum yíir þjóðveginn, sem virtist mann-
Iaus í svipinn. Það var dálítill volgur vindur
er sveipaði rykskýjum merkur og engi, blöð og
blóm. Fátt var um tré svo ferðamaðurinn var
varnarlaus fyrir vindi og sólarbruna.
En bœndunum þótti vænna um sjálfa sig
og hestana sína en svo, að þeir væru á ferð í
slíkum brennandi hita nema nauðsyn krefði.
Vindurinn lék sér óhindrað að einu rykskýinu
á fætur öðru, en stanzaði ofurlítið, á milli eins
og til þess að draga andann, og byrjaði svo á
nýjan leik.
I einu hlénu sást til ungrar stúlku er kom
fótgangandi eftir veginum. Hún var snoturt
klædd. Hún var í svörtu pilsi en hvítri treyju
og lágum upphlut, og sýndi þessi búningur hið
ítra vaxtarlag hennar. Á höfðinu hafði hún
litla flöjelshúfu og niður herðar hennar féllu
tvær langar, Ijósar íléttur. I hendinni har hún
lítinn böggul, vafinn innan í hvíta svuntu.
Hún gekk hægt og horfði niður fyrir fætur
sér, og virtist alls ekki verða vör hinna brenn-
andi sólargeisla. Hún var auðsjáanlega í djúp-
um hugsunum. Alt í einu leit hún upp. Hugs-
anirnar höfðu svo gagntekið hana, að hún vissi
varla hvað hún fór. Nú var hún komin að
gatnamótum, og stanzaði því eitt augnablik, ó-
viss hvern veginn hún ætti að halda, en hélt
þó áfram þann veginn, er lá til vinstri handar.
Ferðalag hennar virtist yfirleitt vera mjög óá-
kveðið. Skömmu síðar kom hún auga á skóg
er lá framundan, og hraðaði hún nú ferð sinni
þangað.
Ó, loksins! — — Hún dró djúft andann
er hún kom inn í hinn skuggsæla og svalandi
beykiskóg. En hvað var þetta? — Hvaða
hljóð var þetta — eins og af bylgjum er brotna
við ströndina? — Omurinn virtist koma frá
stóru hæðinni fram undan. — Skyldi hún í
raun og veru vera svona nálægt ströndinni ?
Eftir fárra mínútna gang stóð hún uppi á hæð-
inni, með hið bláa, sólglitrandi Eyrarsund fyrir
fótum sér.
En hvað það var hressandi að leggjast nið-
ur í svalt grasið og anda að sér tærum sæ-
blænum, Þarna lá hún grafkyr og horfði upp
i heiðbláan himininn millum greinanna á stóru
heinvöxnu bey^kitré, og hlustaði á bylgjuskvamp-
ið, suðuna í skordýrunum, og blæinn er þaut
í laufi trjánna.
„En hvað þetta er fallegt tré,“ sagði hún
eins og við sjálfa sig, „og hvað það er gott
að hvílq. sig í skugga þess.“ Svo fór að síga
á hana svefnmók, en hún reyndi eftir megni
að halda sér vakandi. Svefninn varð þó lienni
yfirsterkari því brátt var hún fallin i fastan
svefn. — — —
Henni virtist nú hún heyra fagran hljóðfæra-
slátt. Það var samspil af djúpum, angurblíðum
ómum, háum en hljómþýðum, en öðruhverju
blönduðum veiku blisturshljóði, er til samans
mynduðu hugðnæmt samræmi. Hún þóttist nú
rísa á fætur og litast um.
Alt í einu heyrði hún hljómþýða rödd rétt
hjá sér er sagði: „Vertu ekki hrædd fagrn, unga
stúlka, því eg vil þér aðeins vel.“
Hún horfði undrandi upp í tréð, því þaðan
virtist henni röddin koma. A miðjum stofninum
var stór sprunga í berkinum, og þar sá
hún gægjast fram höfuð ungrar og fagrar konu,
er heygði sig yfir hana.
„Eg veit að þú ert góð stúlka, Kristín,“
sagði konan. „Jeg veit hvað á dagana hefir
drifið fyrir þór hingað til, og eins það sem fram-
tíðin geymir í skauti sínu þér lil handa. For-
eldrar þínir eru nýdánir. og létu þér ekki ann-
að eftir en það sem þú ber með þér í bögl-
inum þínum, eða skjátlast mjer i því?“
„Það er satt“, stamaði Kristin.
„Og unnusti þinn er kominn til ókunnra
landa til þess að aíla sér fjár, svo hann geti
komið og gifst þér. Stendur það ekki heima?“
Kristín hristi höfuðið. „Jörundur er ekki
lengur unnusti minn. Þegar hann fór, kvaðst
hann ekki vilja binda framtið ungrar stúlku
forlögum sfnum, því gæti hann ekki aflað sér
peninga að ráði, mundi hann ekki koma aftur