Heimilisblaðið - 01.06.1914, Side 1

III. árg.
Reykjavík í júní 1914.
irynjúlfur ||ónsson,
dbrm. fró |||inna-f!úpi.
Fæddur 26. sept. 1838. — Dóinn 16. maí 1914.
Frá œskudöyum■ mjer er minnisstœður,
hinn mikli þulur, harn með spekings sál
mjer voru gáta rökum þrungnar rœður,
er rakti’ hann lifs og dauða huliðsmál,
Jeg hotnaði’ ekki’ i neinu
sem hann sagði,
en sólar-yl af lmgarglóð
lians lagði.
Og siðan hef jeg undrast oft
og tiðum
live andi mannsins skyggnd-
ist djúpt og hátt
við Ijós af trú og visku' i
dulgeim viðum,
með viljans til að skilja
töframátt, —
svo hann varð margfalt
„lœrðari’ en þeir lœrðu“,
er lof og sveiga ritin miklu
færðu.
En, — var nú spekin manns-
ins mestur sómi?
Nei, mannást hans og göfgi
hærra’ eg set.
Guðs dýrð og elsku’ i liverju harni’ og blómi
hann hirtast fann og liug sinn göfga Ijet.
Þvi mátti hvorki böl nje andþóf buga
þann bjartsýnasta landsins fagurhuga.
Svo hallmœlt aldrei heyrði’ hann nokkrum manni
að liefði’ hann ekki’ á málsbót þegar ráð. —
Hann hjelt að enginn viki sögn frá sanni
og sjálfsagt varð þvi stundum skreytni’ að bráð:
Hann gat ekki’ œtlað öðrum sig að blekkja,
sem aldrei kunni nokkurn mann að hrekkja.
í dýpstu auðmýkt liátign
drottins hneigði ’ann
sitt höfuð eins og barn i
von og trú,
og dýrðarheima ódauðleik-
ans eygði ’ann
og uppi bar hann rökskýrð
vissan sú:
að guðs er allt, sem var og
er og verður
svo verði’ hann sjálfur dá-
samlegri gerður.
— Við gamla manninn gott
var oft að skrafa,
á gömlum rúnum kunni’
hann beztu skil;
um margt hið forna vafið
þoku’ og vafa
hann virtist einatt skýr að
geta til.
Og fjarskyggn sá við hvelfd-
an himinboga
úr haugum brenna’ á kvöldin vafurloga.
Sjá, nú er genginn þulur heim inn hári
i himin sinn, á æðra þroska skeið.
Og slikur fœðist ekki’ á hverju ári, —
það andar Ijúfum blæ um fallinn meið.
Og Saga bregður björtum geisla-hjúpi
um Brynjúlf góða’ og spaka’ á Minna-Núpi.
m, Suðmundsoon.